The Forgotten Girl #2

4

{Melissa}

'Melissa?' Het is Sky's stem. 'Wat is er gebeurd?'

'Mason' krijg ik moeilijk uit mijn mond. Ik ga rechtop zitten en een trillerige zucht ontsnapt uit mijn mond.

'Wat is er met Mason?'

'Hij wilt me niet vergeven' mompel ik. 'Hij vergeeft Sophie wel nadat ze is vreemd gegaan maar mij niet.'

'Raar. Vreemdgaan is toch wel wat erger. Heb je hem uitgelegd waarom je niks hebt gezegd?' Ik knik.

'Hij zei dat hij het niet meer kan. En hij heeft gevoelens voor Sophie.' Sky wrijft troostend over mijn rug.

'Je vindt wel iemand die veel leuker is dan Mason.' De deur vliegt open en Sophie komt met een stralend gezicht binnen.

'Waarom zo vrolijk?' lacht Sky.

'Je zou kunnen zeggen dat Mason en ik weer bij elkaar zijn.'

'Heeft hij je gevraagd dan?'

'Nog niet' antwoordt Sophie. 'Maar gisteravond zijn we verdergegaan. Hij is nog steeds even goed.' Ik voel de brok in mijn keel opnieuw groeien en ik voel me misselijk worden. Ik sta op en ren de kamer uit. Op de gang bots ik tegen iemand aan.

'Sorry' mompel ik en ik wil doorlopen maar diegene pakt mijn hand vast. Ik kijk op. Natuurlijk, het is Mason.

'Gaat het wel?' Ik knik.

'Afgezien van dat je het bed hebt gedeeld met Sophie en weer met haar samen bent gaat het prima.' Nu die woorden uit mijn mond zijn gekomen beginnen de tranen over mijn wangen te stromen.

'Melissa...' Mason wilt zijn armen om me heen slaan maar ik duw hem weg.

'Blijf van me af!' roep ik. 'Ik was al die tijd niet goed genoeg voor je. Je wilde altijd al meer.'

'Nee, Melissa zo zit het niet. Ik was van slag dat ik jou was tegengekomen, dat je was flauwgevallen. Ik had afleiding nodig.'

'Dus duik je maar gelijk het bed in met die Sophie?' Ik lach. 'Bekijk het maar Mason. Veel geluk met die bitch.' Ik wil doorlopen maar Mason houdt me weer tegen.

'Hoezo bitch?' vraagt hij verbaasd.

'Ze kwam net de kamer in, helemaal blij. Ze vertelde dat je nog even goed was als altijd in bed. En dat terwijl ik huilend op bed lag om jou. Ze zei geen woord tegen me.' Mason pakt mijn hand vast.

'Exen van me mogen elkaar nou eenmaal niet.'

'Mason, hou op' zucht ik. 'Je geeft toch niets meer om me. Ga lekker Sophie aflebberen.' Mason zet een stap dichterbij mij.

'Nee' zegt hij eigenwijs.

'Waarom vergeef je Sophie wel en mij niet?' mompel ik. 'Sophie is vreemdgegaan en zei het niet eens zelf. Je moest er achter komen en ik heb je wel verteld over Tim. Wat heeft zij dat ik niet heb? Ik weet dat ze knapper is maar...' Verder kom ik niet want Mason drukt een tedere kus op mijn lippen. Mijn lichaam tintelt en mijn hart klopt sneller.

'Zit er niet zo over in' fluistert hij. 'Ik ben er nog niet uit wat ik wil. Dat van Sophie is langer geleden. Door jou heb ik dat kunnen verwerken. Misschien lukt het me jou ook te kunnen vergeven maar geef me wat tijd.'

'Kan ik iets doen om je me sneller te laten vergeven?' vraag ik. Mason glimlacht.

'Ik denk dat je wel iets kan verzinnen.'

'Wil je me iets beloven?' vraag ik twijfelend. Mason knikt. Ik zucht diep en zoek naar de juiste woorden.

'Gooi het er gewoon uit' zegt Mason. Ik knik.

'Wil je me beloven dat jij mijn eerste keer bent?' Mason lijkt even te twijfelen maar knikt dan toch.

'Oke, als jij me belooft dat je me wat tijd geeft om na te denken.'

'Oke.'

'Nu wel behoefte aan een knuffel?' Nog voor hij zijn armen om me heen kan slaan vlieg ik in zijn armen.

'Dat beschouw ik als een ja.' Hij drukt me dichter tegen zich aan. Zijn arm glijdt om mijn middel. Zijn andere arm slaat hij om mijn rug. Ik laat mijn hoofd op zijn borst rusten en zucht diep. Hopelijk kiest Mason voor mij en niet voor Sophie. Ik zal hem terugwinnen, hoe dan ook.