Hidden

Proloog

Hey! Dit is mijn nieuwe boek. Ik hoop dat jullie het leuk vinden, er komt elke week een nieuw hoofdstuk op (kan elke dag van de week zijn, ligt aan mijn inspiratie xp). O, ja dat is trouwens een ding wat ik nu ga aanhouden, bij elk hoofdstuk zet ik de (hoofd) personages van het hoofdstuk er even bij (Ik vergeet zelf namelijk heel vaak wie wie ook alweer is, dus nu kun je met gemak even naar boven scrollen). Doeggg x Lisa

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Personages:

-Mariposa
-Elianne (moeder Mariposa)
-T.J. (vader Mariposa, overleden)
-Alice (vriendin en zuster/kraamverzorgster van Elianne)

P.O.V. Elianne

Haar lichaampje druk ik tegen me aan, haar ogen zijn zo blauw als de zee. Een traan van geluk rolt over mijn wang. Kon T.J. hier maar bij zijn, had hij haar maar kunnen zien. 'Hallo Mariposa.' Zeg ik op een manier die je alleen bij baby's gebruikt. Haar volledige naam is Mariposa Elizabeth Airene Augalina Tierra, maar dat is net iets te lang om te zeggen. Ze spreidt haar vleugels voor de eerste keer, ik bestudeer ze goed en zie dat ze dezelfde kleur hebben als haar ogen. Ik weet dat zij wat er ook gebeurt geweldige dingen zal doen en dat vooruitzicht maakt me blij. Toen ik haar voor het eerst, na haar geboorte, zag was ik ontzettend opgelucht dat ze benen heeft. Haar vader was namelijk een zeemeerman en een staart hier in Farieposa zou niet praktisch zijn. Ze zou in de zee moeten leven, zonder familie. En ik zou het te moeilijk vinden om haar te laten gaan.

De zuster komt bij mijn bed en pakt Mariposa uit mijn armen, om haar te wassen. Ze loopt naar de badkamer en ondanks dat ik mijn bed niet uit mag volg ik haar. Ik wil zien hoe ze voor het eerst wordt gewassen. Het liefst ben ik iedere seconde bij haar. De zuster, Alice is al lang een vriendin van mij en daarom vertrouw ik haar met Mariposa. Alice stopt haar in een badje met lauwwarm water. Wat er dan gebeurt verrast me, Mariposa 's vleugels zijn ingewisseld voor een blauwe staart. Alice kijkt me verschrikt aan en haalt Mariposa gauw uit het badje. Als ze weer is opgedroogd verdwijnt de staart en keren haar vleugels weer terug.

'Wauw, dat heb ik nog nooit zien gebeuren.' Zegt Alice, die nog steeds vol verbazing naar Mariposa kijkt. Ik maak een vaag geluid, wat een lach voor zou moeten stellen. Ik wil gewoon dat Mariposa veilig is, dat ze gelukkig kan zijn, hoe dan ook. Het is maar goed dat de elfen en het zeemeervolk zulk goed bevriende volken zijn, anders zou dit iets heel gevaarlijks kunnen zijn.

Als ik Mariposa 's avonds oppak om haar drinken te geven, voel ik iets vreemds. Haar benen zijn nog hetzelfde, maar waar zijn haar vleugels? Hoe? Haar vleugels zijn weg. Van haar tere lijfje afgescheurd misschien? Nee, dan had ik haar wel horen huilen en ik ben de hele tijd in dezelfde kamer als haar geweest. Dat kan dus niet. Maar wat dan wel? Op het moment dat ik de zuster wil roepen verschijnen haar vleugels weer. Hoe heeft ze dat gedaan? Ik snap er niets van, het is alsof ze haar vleugels in haar rug gaan, waardoor ze, vreemd genoeg, op een mens lijkt. De afgelopen duizend jaar hebben we al geen contact meer met de mensen, het enige wat zij wilden was macht. Wij als elfen zoeken wijsheid en het zeemeervolk zoekt rust en blijdschap.

- Enkele maanden later -

Vanochtend vond ik op zolder nog een doos met de spullen van T.J. ik keek erin en zag een doosje met daarop voor onze dochter Mariposa, ik opende het en zag dat er naast een ketting met een dolfijnen hanger er ook een briefje in zat. Als je deze ketting draagt zul je geen straat hebben, maar benen. Zo zul je op land kunnen staan en kan je Farieposa bezoeken. Ik hou van je, lieve Mariposa, ook al ken ik je nog niet. Liefs, je vader T.J. Ik kan mijn emoties niet meer tegen houden, ik mis hem zo erg, waarom moest hij nou overlijden, waarom hij? Dan kijk ik naar de ketting en als ik eenmaal ben bijgekomen ga ik naar beneden en doe de hanger om Mariposa 's nek. Hij staat prachtig.

Ik begin Mariposa steeds meer te begrijpen. Water moet ontweken worden wanneer ze haar ketting niet om heeft en als ze rustig is trekt ze haar vleugels in. Ik vind het nog steeds een raar gezicht, maar langzamerhand raak ik eraan gewend. Ze is blij, hoe ze er ook maar uitziet, als elf, als zeemeermin en zelfs als mensachtige. En wie ben ik dan om te zeggen dat ze er niet mag uitzien zoals ze wil. Haar eerste stapjes heeft ze zo'n drie weken geleden gezet en gisteren vloog ze voor het eerst. Ze leert erg snel, maar dat is normaal voor elfen.

Het begin inmiddels schermer te worden en dus zet ik de lampen in huis aan. Mariposa zit op een kleedje te spelen met wat poppen. Ze heeft een strik in haar haar die dezelfde kleur is als haar roze pluk. De meeste elfen hebben zo'n pluk en bij haar is die roze. Ik vind dat hij heel mooi bij haar past, maar ik denk dat elke trotse moeder dat vindt. Als de bel gaat loop ik, met Mariposa nog in mijn armen, naar de deur. 'Kom binnen, Alice.' Zeg ik als Alice voor mijn deur staat. 'Hoe gaat het met Marie?' Vraagt ze. Marie? Oh, een soort koos naampje voor Mariposa. Het klinkt wel leuk, die ga ik onthouden. 'Goed, ik ben vanmiddag de hele tijd met haar buiten geweest, ze vond het heerlijk. We zijn nu net een tijdje binnen.' Mariposa giechelt een beetje, alsof ze begreep wat ik zei.

Alice heeft Mariposa in haar armen en ik zet thee. Als de deurbel, voor de tweede keer vandaag, gaat loop ik er naartoe. Plots stapt er een man naar binnen. Hij heeft een mes in zijn handen, maar voordat ik kan reageren houdt hij die al tegen mijn nek. Ik voel het lemmet in mijn huid drukken. 'Ga!' Roep ik naar Alice. Met Mariposa in haar armen rent ze weg. Ik voel dat het mes mijn huid heeft doorboort. Enorme steken van pijn razen door mijn lichaam. Het bloed vloeit uit de wond en doorweekt mijn kleren. Ik voel me steeds zwakker worden. Mijn knieën beginnen te knikken en ik grijp naar mijn keel om het bloeden te laten stoppen. Het haalt niet s uit, het bloed begin een plas op de grond te vormen. Ik kan de kracht niet meer opbrengen om te blijven staan. Ik zak door mijn knieën heen en val op de koude eikenhouten vloer. Ik heb niet meer genoeg energie om op te staan. Het begint langzaam zwart voor mijn ogen te worden. De man staat nog naast me en bij zijn voeten ligt een foto van Mariposa, die waarschijnlijk van de muur is gevallen. Ik kijk naar de foto. 'Vaarwel.' Zeg ik, terwijl ik mijn bewust zijn verlies. Ik wordt omhult in duisternis, mijn laatste adem blaas ik uit. Het enige wat ik nog hoor is de man die over mijn praktisch levenloze lichaam stapt.

P.O.V Alice

Ik ren door de straten van Farieposa met Marie in mijn armen. Haar blonde haren wapperen in de wind. Het beeld van Eliannes dood speelt telkens weer af in mijn hoofd. De man die binnenstapt, het bloed dat over haar huid stroomt en haar kleren doorweekte, de knal die ik hoorde toen ze waarschijnlijk op de grond viel. Mijn beste vriendin is dood en er is niets wat ik kan doen.

Ik vlieg samen met Marie over de grenzen van Farieposa. Hier is ze niet meer veilig, de Uchawi is te sterk geworden. Ik zal haar naar de mensenwereld moeten brengen. Dat is de enige plek waar ze haar niet snel zullen vinden, maar ik kan niet bij haar blijven. Dat zou verdacht zijn, ze zou dan tien keer zo snel gevonden worden. Een traan rolt over mijn wang. Ik kan haar niet achterlaten. Ze kijkt me met grote ogen aan en pak een strookje van mijn donkerbruine haar. Een glimlach verschijnt weer op mijn gezicht, de liefde straalt gewoon van haar af.

We staan voor de deuren van een kindertehuis. Mariposa kijkt me vragend aan. Ik ga op mijn hurken naast haar zitten. 'Lieve Marie, je... je moet hier zo meteen naar binnen lopen en...' Ik kan de woorden niet uit mijn mond krijgen. Haar grote zeeblauwe ogen lijken door mijn ziel heen te kijken. 'En dan moet je zeggen dat je geen familie meer hebt...' Een traantje rolt over haar wang, als ik die woorden heb gezegd. 'Mama?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Mama, is... even ergens anders.' Zeg ik. Ik geef haar een knuffel en druk een kus op haar voorhoofd. 'Mama hield heel veel van je.' Zeg ik terwijl ik haar boven op de trap zet. Ik schuif een brief in de zak van haar broek. Mariposa kijkt ernaar en dan naar mij. 'Wil je die aan de leiding geven? Er zit een memo briefje aanvast geplakt die ze even moeten lezen.' 'Oké.' Zegt ze terwijl ze naar de grond staart.

Mariposa staat recht voor de grote deur en legt haar hand op de deurkruk. 'Ik houd een oogje voor je in het zeil.' Zeg ik. Dan sluit de deur en staat ze binnen. Ik loop met gebogen hoofd weg.