Hidden

3. Swimming

Hey! Ik hoop dat jullie het boek een beetje leuk vinden! Opmerkingen zijn meer dan welkom (en likes natuurlijk ook!)

xLisa

------------------

Personages:

-Mariposa (ook wel Marie genoemd en soms Puntie)
-Emma (beste vriendin van Mariposa, ze noemt haar ook wel Em)
-Michael (Klasgenoot en vriend van Mariposa)

P.O.V. Emma

Het lijkt alsof Marie er helemaal geen moeite voor doet, terwijl ik altijd zo hard moet leren voor proefwerken. Het verbaasd me dan ook niet als zij het proefwerk als eerste inlevert. Ze is mijn beste vriendin, maar soms ben ik jaloers over hoe makkelijk haar leven verloopt. Leren is voor haar niet moeilijk en ze heeft een geweldige band met haar familie, ook al is ze geadopteerd. Bij mij zit dat net iets anders.

'Nog 10 minuten.' Ik begin te stressen, nog maar 10? Ik moet nog wel 3 vragen, dat mag wel weinig klinken, maar dit is Scheikunde en elke berekening moet ik erbij schrijven.

'Potloden en pennen neer graag.' Zegt de leraar, als de 10 minuten om zijn. Ik hoef nog maar één vraag in te vullen, maar zonder tijd gaat dat moeilijk.

Ik schuif mijn stoel naar achter en loop naar het bureau van de leraar. Ik leg mijn proefwerk boven op de stapel en loop terug naar mijn stoel.

Marie maakt handgebaren om te vragen hoe het ging en als ik mijn duimen omlaag steek, kijkt ze me vol medelijden aan. Dan vraag ik het aan haar, weer door middel van handgebaren. Ze steekt haar duim omhoog, de toets ging dus goed. Ik hoef het eigenlijk al niet meer te vragen, want de toetsen gaan altijd goed bij haar. Ze lijkt wel een android, want het is bijna onmogelijk om zo slim te zijn als haar.

Als ik uit het klaslokaal ben gelopen trilt mijn mobiel in mijn zak. Ik pak hem eruit en zie dat ik een sms heb. Het is een berichtje van Michael. Ga je mee naar t zwembad vanmiddag? De hele klas gaat.

Leuk! Het zwembad, nu maar hopen dat Marie daar ook zin in heeft. Anders heb ik niemand om mee te kletsen.

P.O.V. Mariposa

Ik heb net een sms gekregen om te vragen of ik mee wil naar het zwembad. Ik wil wel, maar het is super riskant. Ik moet er niet aan denken om mijn ketting in het water te verliezen. En als mijn benen dan in een staart zouden veranderen, heb ik een gigantisch probleem. Nee, ik kan niet mee. Ik vind het wel sneu voor Emma, maar dit is gewoon te riskant.

Hoopvol kijkt Emma mij aan terwijl ze naar me toeloopt.

'Ook een sms gekregen?' Vraagt ze, als ze op ongeveer een meter afstand staat. Ik knik.
'Ik ga niet.' Zeg ik, voordat ze valse hoop zal krijgen.
'Waarom niet?' Vraagt ze. De echte reden kan ik haar niet zeggen, ik zal moeten liegen, waar ik een uiterste hekel aan heb. Maar ooit zal ze hopelijk wel begrijpen waarom.
'Geen zin.' Antwoord ik, terwijl we naar het volgende lokaal lopen. We hebben weer een les samen, mythologie dit keer.

'Toe, Marie, voor deze keer. Je gaat bijna nooit mee naar het zwembad.' 'Sorry, Em, maar ik-.' Ik word onderbroken door de leraar. Mythologie, het is heel bijzonder dat onze school dat geeft, het wordt namelijk maar op heel weinig scholen onderwezen. De helft klopt niet, maar dat maakt niet uit. De meeste informatie komt van mensen die ooit een zeemeermin of iets hebben gezien. De meesten hebben overhaaste conclusies genomen, die niet kloppen. Op de manier waarop meerminnen hier worden omschreven, klinken ze heel nep. Iedereen denkt dat ze niet bestaan, maar ik weet wel beter.

'Ga maar bezig met jullie huiswerk.' Zegt de docent Mythologie. Nog voor ik ook maar één vraag heb kunnen beantwoorden begint Emma weer met praten.
'Marie, toe, voor één keer, je gaat nooit mee en anders zal ik tegen de leraar zeggen dat jij een zeemeermin bent.' Ze lacht en ik begin ook maar te lachen, ondanks dat ze de waarheid spreekt. 'Oké, ik ga mee, maar je bent echt irritant als je zeurt.' Zeg ik met een flauwe grijns. Ze kan het niet meer houden en barst in lachen uit. Niet dat ik zo'n grappige opmerking maakte ofzo, maar soms heb je van die buien en Emma heeft er nu een. 'Emma, aan je huiswerk.' Zegt de leraar streng, Emma knikt en ik zie dat ze ontzettend veel moeite doet om niet weer te beginnen met lachen. Als ze mij maar niet aansteekt, want dan kunnen we echt niet meer stoppen.

Ik fiets naar Emma's huis toe. Mijn tas met daarin een bikini en handdoek zit onder mijn snelbinders. In tegenstelling tot het mijn huis staat het erg dicht bij het zwembad, maar ik woon dichter bij zee en dat heb ik liever. Emma staat al voor haar huis te wachten, dus afstappen en aanbellen en alles hoeft gelukkig niet.

Ik zie de rest van de klas al zitten en loop samen met Emma naar ze toe. Iedereen kijkt lichtelijk verbaasd als ze mij zien, ik zwem namelijk nooit. Of in ieder geval niet met anderen erbij. 'Ik dacht dat jij niet zwemmen kon, Puntie?' Zegt Michael en iedereen, ook ikzelf, begint te lachen. De bijnaam Puntie gaven ze me aan het begin van het jaar, omdat mijn oren zo puntig zijn. Een belediging vind ik het niet, het is gewoon de waarheid en het klinkt ook wel leuk.

Het slotje van mijn ketting heb ik door middel van een touwtje extra versterkd, zodat ik er zeker van ben dat ik het niet verlies.

Als iedereen in het water zit duurt het niet lang voordat ik word uitgedaagd voor een wedstrijdje. De anderen denken natuurlijk dat ze zullen winnen, volgens hen zwem ik toch nooit. Maar ik zal ze het tegendeel bewijzen. Ik zal niet overdreven snel gaan, want dat zou verdacht zijn, maar wel snel genoeg om te winnen. Ik doe de vlinderslag en het duurt niet lang voor ik op kop lig.

Als ik bij de muur ben tik ik hem aan en klim ik erop.

'Nooit gedacht dat jij zou winnen.' Michael maakt altijd van die gemene, maar toch grappige, opmerkingen. Hij is ook degene die met de bijnaam Puntie kwam. Ik vind het niet erg, Michael en ik zijn toch bevriend. En vrienden mag je voor gek zetten, vind ik.

Het begint al laat te worden, dus droog ik me af. Ik vond het erg leuk, ondanks alle stress.

Eenmaal droog loop ik naar de kleedkamer om mijn kleren aan te doen en als ik terug kom zie ik dat iedereen inmiddels op de handdoeken zit.

Emma is ook al aangekleed en ik loop naar haar toe, waarna ik op het gras ga zitten.

Na een tijdje komt Michael er ook bij zitten. 'Jij hebt die ketting ook echt altijd om, hè.' Zegt hij een beetje flauwtjes. 'Water is eigenlijk niet zo goed voor kettingen, misschien is het slim om hem de volgende keer af te doen.' Zegt Emma, ze weet niet waar hij voor dient. Er is ook nog iets anders dat ze niet over de ketting weet. 'Het is het enige dat ik nog van mijn ouders heb, daarom wil ik 'm dus altijd bij me hebben.' 'Oh, waarom heb je me dat nooit gezegd?' Vraagt Emma, een beetje geschrokken. 'Ach, wat maakt het nou uit dat ze het niet eerder heeft gezegd, dat doet ze toch nu.' Zegt Michael. Hij heeft wel gelijk, ik zeg het nu en daar gaat het om.

Ik pak mijn tas om weg te gaan, maar op de een of andere manier voelt het alsof ik iets mis. Ik kijk in mijn tas, maar alles zit er in. Dan voel ik om mijn nek, mijn ketting! Hij is weg!