Hidden

6. Alice

Personages:

-Mariposa (ook wel Marie of Puntie genoemd)
-Emma (beste vriendin van Mariposa)
-Michael (goede vriend van Mariposa)
- Alice (was een vriendin van Mariposa 's moeder)
-Anna (pleegzusje van Mariposa)

P.O.V. Mariposa

Mijn wekker piept als een gek. Ik druk hem uit en zie dat het al half acht is. Ik moet nu echt opschieten. Ik kleed me snel aan en ren met mijn tas in de hand naar beneden. Een keukenkastje trek ik open en ik pak een krentenbol. 'Doei!' Roep ik voor ik de deur uit ren. Mijn fiets staat in de schuur, dus daar ren ik naar toe. Nee, waarom nu! De deur zit op slot, ik zal moeten lopen, maar dan red ik het nooit. Dan schiet het me ineens te binnen, het eerste deel kan ik wel vliegen en voordat ik op school ben ga ik gewoon lopen.

Als ik de school bijna heb bereikt daal ik neer en begin ik met rennen. Ik sta nog maar net met 1 voet in het lokaal als de tweede bel gaat. Emma heeft naast haar nog een vrije plek dus daar ga ik zitten. 'Die vrouw van geschiedenis heeft een ernstige ziekte ofzo dus hebben we voor de komende weken een invaller.' Fluistert Emma in mijn oor. Ik knik om aan te geven dat ik het heb begrepen. De vrouw staat met haar hoofd naar het bord gedraaid. Ik bestudeer haar even goed, het uiterlijk kan heel veel over iemand zeggen. Ze heeft lang bruin haar en ik zie aan haar huid dat ze ongeveer 35 is. Dan vallen haar oren me heel erg op, ze zijn net als de mijne! Zou ze misschien een elf zijn?

Ze draait zich om en kijkt de klas even rond, maar stopt bij mijn gezicht. 'Mariposa.' Zegt ze terwijl er een traan over haar wang rolt. Vragend kijk ik haar aan, terwijl de rest van de klas naar mij staart. 'Ik ben het, Alice.' Zegt ze. Alice! Het maakt me niet uit wat de klas zal denken, ik sta op en loop naar haar toe. Dan geeft ze mij een knuffel. Nu begin ook ik te huilen, wat ik echt verschrikkelijk vind. Ik voel de ogen gewoon in mijn rug branden, maar nu maakt het mij niets meer uit. Ik heb Alice, een goede vriendin van mijn moeder en een beetje mijn beschermer, gevonden. Dan laat ze mij los en bekijkt me even goed. 'Je bent prachtig.' Zegt ze dan. Ik glimlach. 'Misschien is het beter als we doorgaan met de les, anders is het voor hen zo raar.' Vervolgt ze. Ik knik en loop terug naar mijn stoel. Snel veeg ik mijn tranen af en ga ik zitten.

'Wie is dat?' Vraagt Emma, die duidelijk erg nieuwsgierig is. 'Alice, een goede vriendin van mijn moeder die me als baby tegen de Uchawi heeft beschermt.' Fluister ik zo zacht dat ik zeker weet dat Emma het alleen hoort. Ze knikt, dan draait ze zich weer om naar het bord.

De les is afgelopen en snel loop ik naar Alice. 'Ik wacht wel buiten het lokaal.' Zegt Emma, die tot mijn grote verbazing haar nieuwsgierigheid kan bedwingen. 'Ik ben zo blij dat je leeft.' Het komt er anders uit dan ik bedoelde, maar ze lijkt me te snappen. 'Nadat ik je aan je gezin van nu had gegeven heb ik je nog een tijdje in het oog gehouden. Maar ik kon niet te lang blijven, dat zou verdacht zijn en dan zouden ze je binnen no-time hebben opgespoord. Ik moest weg en toen ik na jaren terug kwam waren jullie verhuisd.' Tranen beginnen te stromen. Dan gaat ze weer verder. 'Ik ging terug naar Fairyposa, een stad in de elfen wereld, maar alles was vernietigd. Bomen waren verdort, huizen verwoest, alles wat ooit zo mooi was, kapot. Het teken van de Uchawi stond bijna overal, toen wist ik het zeker, niemand was meer veilig.'

De bel gaat en ik moet naar de volgende les. 'Zie ik je na school in het bos, the center?' Vraagt Alice en terwijl ik de deur uitloop knik ik.

The center betekend het middelpunt, en daar sta ik nu dus. In het midden van het bos is een grote open plek, ik denk dat Alice die bedoelde. Opeens hoor ik iets lopen. Snel duik ik in de bosjes. Het kan zomaar zijn dat het een wandelaar is en niet Alice. Als die mijn vleugels zouden zien, is de kans groot dat ik in een laboratorium eindig.
Sneaky kijk ik door het bosje heen, gelukkig, het is Alice. Ik kruip uit het bosje en loop naar haar toe. Ze kijkt me even goed aan en knuffelt me dan.

'Zullen we even zitten?' Vraagt ze. Ik knik en wijs dan een boom aan. Mijn vleugels klap ik uit en ik vlieg naar de mooiste tak die ik zie. Alice komt naast me zitten. 'Oké,' Zegt ze dan, 'ik zal je even wat uitleg geven over je krachten en alles. Ik heb dat vroeger op school geleerd, maar aangezien jij alleen dat boek had is er heel veel dat je nog niet weet. De kleur van je haarpluk zet bijvoorbeeld al heel veel. Er zijn 6 kleuren. Geel, rood, groen, blauw, paars en roze. Heb je geen haarpluk dan heb je ook geen krachten, daarom zul je nooit een Uchawi met een haarpluk zien. Haarplukken zijn altijd, behalve dan in jou geval, dezelfde kleur als de vleugels Daardoor val je dus ook nog eens extra op. Daarna komt geel, bij geel heb je 1, 2 of 3 krachten. Dan komt rood, bij rood heb je 4 tot 6 krachten. Bij groen heb je 7 tot 9 krachten en bij blauw 10 tot 12. Paars en roze zijn heel zeldzaam. Een paarse pluk kan verschillen van 13 tot 18 krachten. En bij roze, daarom ben jij ook zo bijzonder, heb je alle krachten én krachten die er nog niet zijn, die nog niemand ooit heeft gehad.' Verbaasd kijk ik naar haar en ze knikt om te bevestigen dat het echt waar is.

'En nu over zeemeerminnenkrachten, dat ligt aan de kleur van de staart. Daar weet ik iets minder van, maar ik heb een beetje onderzoek gedaan. Er zijn 12 staart kleuren. Rood, oranje, geel, donker groen, licht groen, donker blauw, licht blauw, indigo, violet, roze, turquoise en wit. Elke zeemeermin heeft minimaal 1 kracht. Bij een rode staart heb je er 1, een oranje 2, geel 3 of 4 en donker groen 5. Bij wit heb je er 6 of 7. Bij indigo 8, 9 of 10. Bij licht blauw 11 of 12 en bij violet 13, 14 of 15. Bij roze heb je er 16 of 17. Turquoise, jou kleur, hoor bij de-' Hoort bij de wat? Ze wordt onderbroken door een groep mensen die onder de boom langs lopen. Heel stil zitten we in de boom. Ze lopen met geweren en zien er niet echt uit als jagers of boswachters of mensen die voor de lol op een frisbee schieten ofzo. Misschien zijn het illegale jagers! Al bijna wil ik naar beneden springen om ze tegen te houden, maar dan dringt het tot me door dat ik dat beter kan laten. Ik zou uit moeten leggen hoe ik in die boom kwam en hoe ik zo plots op de grond stond. Nee, dat kan niet. Ik zal ze deze keer moeten laten lopen.

'We moeten gaan.' Zegt Alice als de mannen voorbij zijn gelopen. 'Maar, je hebt me nog niet alles verteld.' 'Dat komt nog wel een keer, maar nu hebben we geen tijd te verliezen, we moeten hier weg.' 'Waarom?' Ik snap niet wat er zo gevaarlijk is. 'We moeten gewoon gaan.' Ze vliegt uit de boom en zonder te weten waarom vlieg ik haar maar achterna.

'Ik leg je binnenkort alles wel uit, maar nu moet ik hier weg, voordat ze ons samen zien.' Zegt Alice als we bij mijn huis zijn aangekomen. Mijn vleugels laat ik langzaam in mijn rug gaan. De achterdeur trek ik open en Alice vliegt weg.

Ik loop naar de trap om in mijn kamer over dit alles na te gaan denken. 'Mariposa, waar was jij? Waarom gedraag jij je de laatste tijd nog vreemder dan normaal? Waarom gaat de roddel door de school dat jij ging huilen, omdat je een leraar kende?' Anna overspoelt me met vragen. Ik heb geen tijd om er echt goed over na te denken of ze gaat alweer verder. 'Wat was die rare gloed laatst op je kamer? Waarom logen Emma en jij daarover? En wat is het tussen jou en Michael?' Mij en Michael, no way, maar eerst moet ik maar eens onder die andere vragen zien uit te komen.