Hidden

7. Secrets

personages:

-Mariposa (ook wel Marie of Puntie genoemd)
-Anna (pleegzusje van Mariposa)
-Janneke (pleegzusje van Mariposa)
-Michael (beste vriend van Mariposa)
-Emma (beste vriendin van Mariposa)
-Alice (vriendin van Mariposa 's moeder)

P.O.V. Mariposa

Met een mond vol tanden staar ik naar Anna. Wat moet ik nou antwoorden? Vertellen dat ik een elf en zeemeermin ben gaat niet en dat Alice een elf is kan ik ook niet zeggen. Misschien weet ze al wat ik ben. Ik denk van niet, maar verdenken doet ze me wel. Om het niet te laten lijken alsof ik heel goed moet nadenken over een leugen, begin ik met antwoorden.

'Ik was in het bos vanmiddag, om na te denken. Ik heb inderdaad gehuild, maar dat had een reden. Die lerares, Alice, is de enige levende persoon die mijn moeder gekend heeft. Ik gedraag me vreemd, omdat ik eindelijk weet wie ik ben. En dat licht, dat was gewoon een app die crashte. Emma en ik logen niet. O, en tussen Michael en mij is er niets. Dus Anna, als dat alles was, wil ik nu wel graag naar mijn kamer.' Zeg ik geïrriteerd. Ze kijkt me verontschuldigend aan en loopt met een gebogen hoofd naar de woonkamer.

Ik vind het vreselijk om te liegen, maar het is niet anders. Ik hoop dat ze me niet weer zo zal ondervragen, want ik kwets haar niet graag. Het was niet goed van mij om zo tekeer te gaan, maar ze begint echt op mijn zenuwen te werken. Dit is de enige manier om haar te leren mij met rust te laten. Het is veiliger als ze niet weet en afstand van mij houd.

Ik ga zitten op mijn bed en besluit het elfen en zeemeerminnen boek te pakken. Mijn mobiel trilt in mijn zak. Ik haal hem eruit en kijk op het scherm. Waarom belt Michael mij?

'Met Mariposa.' Zeg ik als ik opgenomen heb. 'Hey, Puntie.' Zegt Michael, maar ik hoor dat hij een beetje zenuwachtig is. 'Wat is er?' Vraag ik voor de zekerheid. 'Niks, hoezo?' 'Je klink zo zenuwachtig.' 'Oh.' Hij zegt niks meer en ik weet ook niet wat ik nu zeggen moet. 'Ik... Umh... Wilde je eigenlijk wat vragen.' Zegt hij. Wat zou hij willen vragen? Zou hij over Alice willen weten? Zou hij me ergens van verdenken? 'Wat wilde je vragen?' Zeg ik om antwoorden te krijgen. 'Zou je... Umh....' Zou ik wat? Ik volg het niet meer. En waarom is hij nou zo zenuwachtig. Hij is mijn beste vriend, hij weet toch dat hij alles tegen mij kan zeggen.

'Zou je morgen misschien met mij naar het strand willen?' Floept hij er dan uit. 'Tuurlijk.' Antwoord ik. Was hij daarom nou zo zenuwachtig? Het is toch helemaal niet raar om met een vriend naar het strand te gaan. 'Zeg maar als een date ofzo?' Voegt hij eraan toe. Een date? Ik? Wow, dat was heel onverwachts. Vind hij mij leuk dan? Allemaal gedachten spoken door mijn hoofd. 'Ja, is goed.' Zeg ik dan. Waarom weet ik niet, maar hem afwijzen is geen optie. Dan zou het alleen maar awkward worden tussen ons.

'Kom je eten?' Roept Janneke. Gelukkig, nu heb ik een reden om dit gesprek te stoppen.

'Ik moet eten, ik zie je morgen wel. Doeg!' Zeg ik. 'Doeg!' Ik hang op en loop naar beneden. Vind hij mij nou serieus leuk? Ik weet niet of ik hem wel leuk vind op die manier. Hoelang zou hij mij als leuk vinden?

Ik schep wat lasagne op en besluit dat ik ga kijken hoe het morgen gaan zal. Misschien vind ik hem ook wel leuk leuk, na dit hele date gebeuren. Ik weet het niet. Anna had dus toch gelijk, er is wel iets tussen ons. Maar nu laat ik het rusten, morgen is weer een nieuwe dag.

Mijn wekker speelt een liedje en ik open mijn ogen. Buiten hoor ik wat vogels zingen. Met moeite sta ik op en loop ik naar mijn klerenkast. Ik pak een superman trui en doe skinnyjeans aan.

Michael heeft me gevraagd om nog een uurtje te wachten. Ik ben na het 7e uur al vrij, maar hij heeft er 8. Ik hoef nu nog maar 1 uurtje, gelukkig. Ik kijk wel een beetje tegen dit date spul op, maar ik probeer het. Ik zal hem toch een kans moeten geven.

Ik loop naar mijn kluisje om mijn jas te pakken. Ik denk dat ik zo in het grasveld naast de school ga zitten. Ik ben zo blij dat hier toch nog wat natuur is.

De deur naar buiten sla ik open. Ik adem even diep in en geniet van mijn vrijheid en de frisse lucht. Ik doe mijn donkerblauwe rugtas wat beter op mijn rug en begin richting het grasveld te lopen. 'Marie!' Ik kijk om en zie dat Emma hard op me af komt rennen. 'Em, wat ben je vrolijk!' Zeg ik. 'De natuurkunde cijfers staan erop en ik heb eindelijk een voldoende!' Ik glimlach. 'Wat heb jij? Een 10 zeker?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb geen idee. Ga je mee naar het grasveld?' Ze knikt en loopt, zonder nog over natuurkunde te beginnen met me mee.

In het midden van het grasveld staat een boom, en ik ga ernaast zitten. Uit mijn tas haal ik een heerlijke krentenbol en deel hem in tweeën. Als ik Emma een helft geef kijkt ze me verast aan. Ik zet mijn tanden in de krentenbol en geniet van de smaak.

'Freak!' Hoor ik opeens iemand roepen. Ik schrik wakker uit mijn gedachten. 'Ja, jij ja, kom eens hier!' Een groepje meiden staat een paar meter verder op. Ze kijken me dreigend aan. 'Laat ze gewoon, straks weten ze iets en misschien bevestig je het zo alleen maar.' Fluistert Emma. Maar ik negeer haar. Met mijn handen zet ik me van de grond af en sta ik op. Ik neem grote passen en recht mijn rug. Dan sta ik oog in oog met het meisje dat mij een freak noemde. Ze blaast de rook van een sigaret in mijn gezicht en ik begin te koken van woede. Ik zou kalm moeten blijven, dat probeer ik ook echt, maar aan haar gezicht te zien wil ze me boos hebben. En ik word er gek van.