[Book 1] Mysteries of Jansport High School: Son of Lights

Chapter 17*

Class time. Recess time. Quiz time. Study time. Lunch time. Cleaning time. Dismissal time. At kung anu-ano pang time na naeexperience ko sa araw na toh... Pakiramdam ko may kulang talaga. Last subject na bago mag-dismissal. Pop quiz. Subject: Mathematics. Kahit favorite kong subject, nawalan ako ng focus sa quiz. Haiiiii...

Nag-ring na ang bell. "Cody!" tinawag ako ni Kelvin na medyo pabalang, "Ano ba talaga nangyayari sa'yo? Hindi makasagot. Tinatamad kumain. Unfocused sa quizzes. Ano yun?" Sumagot ako, "Parang may kulang talaga sa buhay ko... hindi ko alam kung ano, hindi ko alam kung sino..." Nagrequest ako, "Samahan niyo nga muna ako sa rooftop..."

Of course, sinamahan nila ako sa rooftop ng building namin. "Parang alam ko na kung bakit..." sagot ni Dan, "Na-gi-guilty ka na ikaw ang dahilan kung bakit namatay ang kapatid ng girlfriend mo?" My eyes widened. That's exactly the reason why. "So, yun nga? Silence means yes," sabi ni Kelvin. I just kept quiet pa rin. "Maybe... hindi kami ang dapat kausap mo dito," sabi ni Kelvin. "KATELYN! KUNG NASAAN KA MAN, MAGPARAMDAM KA NAMAN SA BOYFRIEND MO!" sigaw ni Daniel. Grabe. Kailangang isigaw? Sa bagay, playful type naman tong si Daniel. Hehe.

Tumayo na at umalis na ang dalawa habang nakahiga lang ako sa rooftop. "Hi..." sabi ni Katelyn habang nag-fade in siya sa tabi ko. Nakaupo. "Hi," I replied na may konting feeling of disappointment. "Ui, di ako sanay na ganyan ka. Ano bang problema?" tanong ni Katelyn. "Eh kasi... nagiguilty ako dahil ako ang dahilan kung bakit namatay si Dette," sagot ko sa kanya. Hinila ni Katelyn ear ko at sumagot, "Masakit rin sa akin na mawalan ng ate pero I can't help but admit na may kasalanan din ako. Hindi ko sinabi sa kanya ang totoong status natin eh."

Sumagot ako, "Actually it's more of mine... Eh kasi..." Kaso tinigil ako ni Katelyn sa pag-eexplain. Hinila niya ulit tenga ko sabay sabi, "Look at me, Cody. Kung sa tingin mo ay babagsak ka na, hayaan mong samahan kita para bumangon ulit." Napatigil na lang ako at niyakap ang multo. "Thank you..." I whispered and tightened my hug.

Bumitaw na ako. Nagsalita si Katelyn, "Goodbye... Parang ito na ang second to the last nating pagkikita. So goodluck at kahit kaaway pa kita, ikaw pa rin ang nasa puso ko." I can't running back at her and give her one last hug. Magkasabay kaming bumulong, "I love you..." The moment I removed my arms, wala na siya.

Bumaba na ako... Hinintay pala ako nung dalawa. "So, kamusta yung date?" joke ni Dan. Binatukan ko si Dan. "Ayos ka na, dre?" matinong tanong ni Kelvin. "Oo, okay na ako," sagot ko. Natapos na ang araw... Dumaan na ang Wednesday, Thursday at Friday.

Friday night. August 3. Nag-text muna ako sa classmate kong may birthday ngayon. (A/N: Ako yung tinext, birthday ko kasi ay August 3. Hahaha). Dumaan na ang weekends... Dumaan na rin ang August 6 to 30 with good recitation (daw), almost perfect quiz scores and an active life.

August 31, 2012. Friday. It's "One of Us VS Katelyn" Day... 5:59 AM. Sa harap ng gate. As always. "So, any updates sa rematch natin kay Katelyn?" tanong ni Kelvin. Nag-ring ang phone ko... Katelyn Yurei calling... I pressed the "Call" button.

Me: Hello?

Katelyn: Hey Cody. So this is it. 4PM, kung saan tayo una nagmeet as in me-and-you only.

Me: Okay, thanks. Goodluck... I love you.

Katelyn: Goodluck din. Love you too. Galingan mo ha!