ศิริกัญญามองผู้ชายที่นั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือในชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อคลุมแพรตัวสั้นที่เมื่อถึงเวลานอนจริงๆเจ้าตัวคงถอดออก...ก็แค่ผู้ชายธรรมดาเมื่อคืนก็นอนด้วยกันมาแล้วจะใจสั่นทำไมยายมะนาวเอ้ย....
"นี่...."เรียวเอ่ยขึ้น
"อะ...อะไร..."
"เธอพร้อมหรือยัง...."พร้อมอะไรใช่อย่างว่าหรือเปล่า...เอาน่าไหนๆก็แต่งกับเขาแล้ว
"พระ...พร้อม..."
"งั้นก็ขึ้นเตียงสิ....นั่งบื้ออยู่ทำไม..."
"อื้ม..,"คนอะไรพูดหวานๆหน่อยก็ไม่ได้ศิริกัญญาก้าวขึ้นเตียงนอนลงแล้วหลับตาเตรียมพร้อม...
เรียวมองร่างบางๆที่นอนลงแล้วหลับตาขำๆอะไรจะง่วงซะขนาดนี้ชายหนุ่มเอื้อมมือผ่านร่างบางช้าๆเพื่อปิดไฟ...ก่อนจะถอยมานอนข้างๆพร้อมถอนใจเบาๆ
เห้!..ทำไมช้านักล่ะศิริกัญญาคิดในใจก่อนค่อยๆเปิดตาช้าๆ...อี่ทำไมมืดตื่อแบบนี้...แล้วไอ้ที่ถามว่าพร้อมยัง...พร้อมอะไรฟะ...พร้อมจะนอน..ไอ้บ้าเล่นซะอกสั่นขวัญแขวน...
เสียงถอนหายใจยาวของคนข้างๆทำให้เรียวหัวเราะเบาๆ...เขารู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่
"นอนเถอะแม่หมู...คืนนี้ฉันยังไม่รู้สึกอยากเป็นแมว..."เสียงกระซิบเบาๆนั้นทำให้หญิงสาวอ้าปากค้างหมอนี่รู้ใช่ไหมว่าเธอคิดอะไรอยู่......
"บ้า....."พูดได้คำเดียวจริงๆ
.....................
หมูน้อยอ้วนกลมน่ารักสีชมพูทั้งตัวกระพริบตากลมโตสุดเซ็กซี่...ปิ๊งๆๆอย่างยั่วยวนบนคอกสะอาดสะอ้านสีขาวมีป้ายตัวโตๆเขียนเด่นเป็นสง่า..."แม่พันธุ์" ...ศิริกัญญาสะดุ้งตื่นเหงือไหลเต็มหน้า...
<<<ศิริกัญญามองกระจกซำ้อีกครั้งแหมจะว่าไปเรานี่ก็สวยใช่ย่อยนะนี่หญิงสาวยิ้มให้กระจกรับเช้าที่สดใสก่อนจะต้องลงไปทานอาหารเช้ากับสามี...จะว่าไปสามีเธอนี่ตื่นเช้าจังแฮะไม่ยักกะนอนตื่นสายเหมือนคุณชายไฮโซอย่างคุณละมุดที่บ้านมันบอกให้เรียกแบบนั้นหลังจากได้เป็นน้องเมียเศรษฐีเรื่องแอ๊กโอเวอร์ต้องยอมให้มันคนหนึ่ง
เรียวเหลือบมองร่างบางแว๊บหนึ่งก่อนก้มหน้าสนใจหนังสือพิมพ์ในมือ...แล้วต้องชะงักเมื่อร่างบางหยุดยืนข้างๆแล้วก้มตัวลงหอมแก้มเขาเบาๆแล้วเดินอ้อมไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น....เขามองอีกฝ่ายงงๆอะไรของเขา
"มอร์นิ่งคิท...รู้จักไหม"มีหน้ามาถามเขากลับกับท่างงๆของเขา
"รู้...แต่ไม่คิดว่าจะทำ..."เขาตอบกลับไปเรียบๆ
"ทำไม...มันเป็นการแสดงออกที่จะทำให้คนในครอบครัวสนิทกัน...อีกหน่อยมีลูก...ฉันหมายถึงลูกผสมของเราน่ะแกจะได้ไม่ขาดความอบอุ่น..."
"ลูกผสมอะไรของเธอ..."
"อ้าวก็นายเป็นพ่อพันธ์ุฉันเป็นแม่พันธ์ุ...ผสมกะ...."อาการตบโต๊ะปังทำให้หญิงสาวหุบปากฉับ
"หยุด!!...พูดบ้าๆสักทีได้ไหมฟังแล้วปวดหัว...,"เรียวตะคอกใส่หญิงสาวเบาๆ
"แล้วฉันล่ะ...เพราะนายฝังหัวฉันเรื่องแม่พันธุ์บ้าบออะไรนั่นจนเก็บไปฝัน...เพราะฉะนั้นนายต้องรับผิดชอบ..."หญิงสาวตะคอกกลับอย่างไม่ลดลาวาศอก
มิน่าตื่นมาก็ทำอะไรประหลาดแต่เช้า....เรียวถอนใจก่อนยกสองมือขึ้น
"โอเค...งั้นเอาไหม่ฉันยกให้เธอเป็นภรรยาสุดที่รัก...จะมีลูกหรือไม่มีมันก็ไม่สำคัญแค่มีเธอกับฉันก็เพียงพอแล้ว....ตกลงไหม..."
"งั้นก็ลุกขึ้นมามอร์นิ่งคิทฉันสิ...กินอาหารเช้าเสร็จพาฉันไปร้านต้นไม้ของพ่อด้วยอยากได้ต้นไม้มาเพิ่มในสวน..."ภรรยาสุดที่รักเริ่มออกคำสั่ง
เรียวถอนใจก่อนยอมทำตามอย่างว่าง่ายไม่แน่ใจว่าย่าหาแม่มาให้ลูกเขาหรือหาแม่ให้เขากันแน่
