เชอรี่มองไปรอบๆจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นก่อนจะเดินลัดเลาะออกมาที่ประตูด้านข้าง...มองไปซ้ายขวาคล้ายมองหาใครสักคน...
"อยู่ไหน?...ไม่เห็นจะมีใครเลยร้อนก็ร้อน...บ้าที่สุด..."หญิงสาวบ่นกับตัวเองหน้าตาบูดบึ้งเมื่อยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน
"ยายโม...คนของแกอยู่ไหน..."
"มองดีๆสิแก...ออกไปนานมากแล้วนะอาจจะรออยู่ตรงมุมไหนก็ได้..."คำตอบของปลายสายทำให้กวาดตามองไปรอบๆอีกครั้งอย่างตั้งใจ
"ไม่มี...ไมมีใครสักคนแกบอกสถานที่ผิดหรือเปล่า..."
"ไม่หรอกน่า...งั้นเดี่ยวฉันโทรเช็คอีกทีแกรออยูแถวนั้นก่อนนะ..."
<<<"ว่าไง..."เชอรี่ถามเพื่อนสาวหลังจากอีกฝ่ายโทรกลับมาอีกครั้ง
"เขาฝากเด็กเข้าไปให้แกแล้ว...."
"บ้าหรือเปล่า...เด็กที่ไหนแล้วคนที่นี่ก็คนของยายแก่รัชนีทั้งนั้น...ฉันกำชับแล้วใช่ไหมว่าให้รอ..."เชอรี่ตวาดแหวใส่โทรศัพท์อย่างโกรธจัดโมลีกำลังทำให้เสียเรื่อง...
"เขาบอกว่าเป็นเด็กส่งของ...อายุประมาณเก้าขวบสิบขวบนี่แหละ...แกใจเย็นๆกลับเข้าไปดูในบ้านก่อนดีไหม..."
"แกจะให้ใจเย็นได้ยังไงหมอกำลังจะมา...แล้วถ้าพลาดไม่ใช่แค่ถูกจับได้ฉันอาจโดนยายแก่หนังเหี่ยวนั่นยัดข้อหาอะไรก็ไม่รู้...ทำไมไม่กำชับคนส่งของแกให้ดีสะเพร่าจริงๆเลย...คิดถูกหรือผิดเนี่ยที่ไว้ใจคนอย่างแก...."
"อ้าว!...พูดดีๆนะ...ตอนขอความช่วยเหลืออ้อนวอนโง้นงี้...แกมัวไปมุดหัวอยู่ไหนล่ะคนเขาไปรอนานสองนาน...มันใช่งานคนอื่นเขาไหม..."โมลีตอบกลับมาอย่างไม่พอใจ
"เอาเถอะ...ฉันขอโทษแล้วกัน...ฉันกังวลแล้วก็เครียดด้วย...แกอย่าโกรธฉันเลยนะ..."
"ก็ฉันเตือนแล้วแกไม่ฟังเอง...คนระดับนั้นเขาไม่หลงกลแผนตื้นๆของแกหรอก..."
