เรียว รุจินานนท์ มองดูหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาว่างเปล่า.....รัชนี รุจินานนท์ คุณย่าของเขาและเป็นญาติคนเดียวที่เขามี...ย่าที่ยังคงควงหนุ่มๆคราวลูกไปไหนมาไหนไม่แคร์สายตาสังคม...
"แต่งงานเหรอครับ...."ชายหนุ่มถามเบาๆ
"ใช่...แต่งงาน...อายุแกก็สมควรแล้วที่จะแต่งงาน...."
"แต่...ผมยังไม่คิดเรื่องนี้เลย...."
"ฉันรู้....คนอย่างแกมันก็คิดแค่งานกับเงิน...อยากได้ผู้หญิงก็ซื้อหามาราวผักปลา..."
"ผมก็ทำอย่างที่ย่าทำ....."คำพูดยอกย้อนนั้นทำให้คู่สนทนาหัวเราะเบาๆไม่ได้ถือโกรธ
"ใช่...แกควรทำอย่างที่ฉันทำ...."อาการนิ่วหน้าขมวดคิ้วของหลานชายทำให้ปรากฎรอยยิ้มที่มุมปาก
"ฉันทำหน้าที่ของฉันสมบูรณ์แล้ว...คือมีทายาทให้รุจินานนท์คือพ่อแกกับแก...ส่วนที่เหลือจึงเป็นชีวิตส่วนตัวที่เป็นของฉัน....และคราวนี้ถึงตาแกที่ต้องมีทายาทคนต่อไปให้รุจินานนท์..."เสียงพูดนั้นช่างไร้ความรู้สึกเหมือนกำลังพูดถึงเรื่องอาบนำ้กินข้าวทั่วไป....
"ความรักล่ะครับ...."เรียวถามเบาๆ
"เรียวฟังย่านะ....ของแบบนั้น....มันไม่มีอยู่จริงหรอก..."เสียงบอกปนหัวเราะนั้นทำให้ชายหนุ่มถอนใจ
.......รัชนี รุจินานนท์เป็นผู้หญิงที่ไม่เคยศรัทธาความรัก...นับแต่แต่งงานกับเจ้าสัวธงชัยเพราะประชดผู้ชายที่หายใจเข้าออกเป็นความรักที่บอกว่ารักเธอเหลือเกินและแสดงความรักต่อเธอด้วยการแอบไปกุ๊กกิ๊กกับเพื่อนสนิทของเธอทุกคนจนเธอกลายเป็นตัวตลก....เธอเลยตัดสินใจแต่งงานทันทีที่ผู้ชายรุ่นพ่อที่รำ่รวยมหาศาลมาขอเธอแต่งงาน...เธอหันหลังให้ความรักชีวิตมีแค่สิ่งที่อยากทำกับพอใจจะทำ...เท่านั้น
เรียวมองผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าย่านิ่งๆ...หลังจากพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุจากไปเขาก็อยู่ในความดูแลของย่าที่เลี้ยงดูเขามาเพราะหน้าที่ที่ต้องทำต่อกัน...เขาจำไม่ได้ว่าย่ากอดเขาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่.....การแสดงความรักต่อกันเขาทำกันอย่างไรย่าจะย้ำอยู่เสมอว่า...เลี้ยงเขามาตามหน้าที่...
