เรียวจำไม่ได้ว่าเขาลุกขึ้นเดินวนอยู่หน้าห้องผ่าตัดเป็นรอบที่เท่าไหร่...ศิริกัญญาโดนยิงเพราะต้องการปกป้องรัชนีเขาจำได้แค่นั้นเรื่องหลังจากนั้นเขาจำอะไรไม่ได้เลย...จำไม่ได้ว่าตำรวจทำอย่างไรกับเชอรี่...จำไม่ได้ว่าย่ากับเขามาถึงโรงพยาบาลยังไง...จำไม่ได้ว่าใครโทรหาไม้งาม..และตอนนี้ทุกคนก็นั่งมองเขาเดินวนอยู่หน้าห้องอย่างอ่อนใจ...
"เรียว...แกหยุดเดินวนไปวนมาสักทีได้ไหม...แกไม่เหนื่อยแต่ฉันเหนื่อย...แกไม่เวียนหัวแต่ฉันหัวหมุนจะเป็นลมอยู่แล้ว..."รัชนีปรามหลานชายอย่างอ่อนใจ
"ก็ผมเป็นห่วงมะนาว...ย่าจะให้ผมนั่งเฉยอยู่ได้ยังไง..."
"แล้วการที่แกเดินวนไปวนมามันจะช่วยอะไรได้...มีแต่จะเหนื่อยและเวียนหัว..."
"ก็ผมห่วงนี่ครับ...จนไม่รู้จะทำอย่างไร..."เรียวสารภาพเสียงอ่อย
"นั่งลง...แล้วรอ..."รัชนีพูดช้าๆและเน้นชัดๆจนทำให้หลานชายต้องถอยมานั่งลงตรงเก้าอี้ใกล้ๆตัวที่วัชรมงคลนั่งอยู่...เด็กชายนั่งนิ่งๆไม่ได้มีท่าทางร้อนรนเหมือนเขาจนเรียวแปลกใจ...
"พี่เรียวใจเย็นๆเถอะครับ...อย่างเจ้มะนาวเขาเรียกหนังเหนียวเคี้ยวยาก...ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกครับ"วัชรมงคลปลอบพี่เขยพร้อมยิ้มให้กำลังใจทำให้เรียวอดยิ้มตอบไม่ได้
ประตูห้องผ่าตัดเปิดออก...เวโรจน์เดินถอดถุงมือยิ้มเข้ามาหาหน้ากากถูกดึงไปค้างไว้ใต้คางบอกให้รู้ว่าหลังจากวางมือจากการรักษาก็รีบออกมาส่งข่าวทันที...
"ไอ้หมอ...มะนาวเป็นไงมั่ง..."เรียวผุดลุกขึ้นไปหาเพื่อนทันทีทั้งที่เพิ่งนั่งลงไม่ถึงห้านาที
"สบายใจได้ปลอดภัยทั้งคนป่วยทั้งหมอ..."เวโรจน์บอกยิ้มๆเพราะก่อนเข้าห้องผ่าตัดเรียวบอกว่าถ้าเมียเขาเป็นอะไร..."ฉันเอาแกตายแน่..."
"ฉันเข้าไปหามะนาวได้หรือยัง...."ชายหนุ่มถามหมออย่างใจร้อน
