"คุณมะนาว...."เสียงเรียกจากข้างหลังทำให้ศิริกัญญาหันมองอย่างแปลกใจ
"อ้าวหมอเว...มาซื้อของเหมือนกันเหรอค่ะ..."หญิงสาวยิ้มเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
"ครับ...มาซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย...มาคนเดียวเหรอครับ..."
"ค่ะ...พอดีมะนาวกลับจากร้านต้นไม้ของพ่อน่ะคะผ่านทางนี้เลยลงมาเดินดูของใช้ส่วนตัวเหมือนกันค่ะ.,..."
"เรียวสบายดีนะครับ...หลังจากคราวนั้นผมก็ไม่ค่อยว่างนัดเจอกันเลย..."
"สบายดีค่ะ...หมอได้ของที่จะมาซื้อหรือยังค่ะ..."
"ยังเลยครับ....คุณมะนาวจะกลับแล้วเหรอครับ..."เวโรจน์ถามเห็นได้จากถุงใส่ผลไม้ที่หิ้วอยู่หลายถุงเธอคงจับจ่ายข้าวของเสร็จแล้ว
"ค่ะ...ไว้ว่างๆเชิญหมอไปทานข้าวที่บ้านอีกนะคะ.."
"แน่นอนครับ...ว่างเมื่อไหร่ผมไม่พลาดแน่..."แล้วศิริกัญญาก็ขอตัวกลับทั้งสองก็แยกกันตรงนั้นโดยไม่มีใครสังเกตเลยว่ามีใครตามหญิงสาวมาห่างๆตลอดเวลาที่เธอซื้อของอยู่
"เหยื่อออกไปที่ลานจอดรถแล้ว...เตรียมตัวได้..."ชายร่างสูงสวมหมวกแก๊ปปิดปังใบหน้ายกโทรศัพท์ขึ้นพูดเบาๆหลังจากหญิงสาวเดินออกไป
"ขอโทษครับ...ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ..."ศิริกัญญาหันมองเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาหาก่อนจะยิ้ม
"มีอะไรค่ะ..."
"ผมไม่แน่ใจนะครับว่าตัวเองจะหลงทางหรือเปล่า....พี่บอกทางไปที่นี่ให้ผมได้ไหม..."เด็กหนุ่มยื่นกระดาษที่เขียนที่อยู่ที่ไหนสักแห่งมาตรงหน้า
"ไหนคะ..."หญิงสาวก้มลงมองเพราะสองมือมีถุงพะรุงพะรัง...แต่ก่อนเธอจะได้อ่านข้อความในกระดาษกลับมีมือพร้อมผ้าชุบยาสลบอ้อมมาจากด้านหลังปิดเข้าที่ปากและจมูกศิริกัญญาเบิกตามองเด็กหนุ่มอย่างตกใจก่อนสติเธอจะวูบดับไป...
..................................
เรียวขมวดคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อแววรายงานว่าคุณผู้หญิงยังไม่กลับ...เมื่อเช้าก็ไม่เห็นบอกว่าจะค้างและทุกทีศิริกัญญาก็ไม่เคยไปค้าง...แต่ถ้าจะค้างจริงๆก็ควรโทรมาบอกกันบ้าง...เรียวหยิบโทรศัพท์มาโทรหาภรรยาแต่ก็ต้องแปลกใจ...แบ็ตเตอรี่หมดหรือว่าปิดเครื่องกันแน่ชายหนุ่มเริ่มใจไม่ดี...เกิดอะไรขึ้นกับยายหมูป่ากันแน่...
