"หมอภา...ไว้ผมจะอธิบายให้คุณฟังเอง..."เวโรจน์ดึงมือภารดีให้นั่งลงข้างๆเหลือบตามองรัชนีที่นั่งตัวตรงมองเชอรี่นิ่งๆก่อนจะมีรอยยิ้มปรากฎบนริมฝีปากหญิงสูงวัยที่กาลเวลาทำอะไรเธอไม่ได้เลย
"ฉันไม่ใช่คนใจร้ายหรอกนะ...และพอจะเข้าใจเหตุผลที่เธอทำลงไป มันไม่แปลกหรอกนะเชอรี่ที่เธอจะอยากมีผู้ชายดีๆรวยๆสักคนในชีวิต...ฉันจะไม่พูดถึงความรักแต่ก็ควรเกิดจากความสมัครใจ...ฉันไม่เคยบังคับให้เรียวทำอะไรที่เขาไม่ยินยอม...และเธอไม่มีสิทธิ์มาขู่เข็ญหลานชายฉัน...."
"ฉันก็ไม่แก้ตัวหรอก...ใช่...ฉันชอบที่เขารวยจากนี้จะทำอะไรกับฉันก็เชิญพวกคุณชนะแล้วนี่..."เชอรี่ตอบรัชนีอย่างไม่กลัวเกรง
"ฉันไม่ได้แข็งขันกับเธอ...ฉันแค่ทำหน้าที่ของฉันคือปกป้องวงตระกูล รุจินานนท์ ที่ปู่ตาเรียวฝากฉันไว้และมองหาคนดีๆมาทำหน้าที่ต่อจากฉัน...และถ้าเธอคิดว่าคนที่ฉันเลือกโง่พอที่คนอย่างเธอจะปั่นหัวได้ละก็...นั่นเท่ากับเธอกำลังดูถูกฉันด้วยและฉันยอมไม่ได้..."รัชนีพูดออกมาเสียงดังฟังชัดทุกคนบนโต๊ะตั้งใจฟังกันเงียบกริ๊บมีเพียงเรียวเท่านั้นที่เขารู้สึกว่าตัวเองหายใจแทบไม่ออก...รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหยื่อที่ถูกสังเวยให้ตระกูล...และย่าเขากำลังให้ยายหมูป่าที่นั่งหัวยุ่งอยู่ข้างๆสืบทอดเป็นทายาทอสูรต่อจากตัวเอง....ทำไมผู้หญิงในชีวิตเขาแต่ล่ะคนน่ากลัวแบบนี้...วะ!
"แต่เอาเถอะ....อย่างน้อยเราก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันเธอคงมาร้องแรกแหกกระเชอไม่ได้ถ้าไม่มีอะไรระหว่างเธอกับหลานชายฉัน...ยังไงผู้หญิงก็เสียเปรียบวันยันคำ่...คิดเสียว่าสิ่งที่เธอทำแลกกันกับที่ตาเรียวเคยมีอะไรกับเธอและการออกไปจากชีวิตหลานชายฉันไม่ต้องข้องแวะกันอีก...หวังว่าเธอจะพอใจ..."รัชนีสรุปมองหน้าเชอรี่ขณะหญิงสาวเมินไปทางอื่น...
เชอะ!...อีแก่มาทำเป็นใจดีมารยาพอกันทั้งย่าผัวหลานสะใภ้...ทำมาเป็นเข้าอกเข้าใจทั้งๆที่ถ้าตัวเองไม่มาสอดทุกอย่างคงไม่จบแบบนี้...ทำตัวเป็นหมาหมู่รุมกัดเธอจนยับแล้วกลับเปรียบตัวเองเป็นแม่พระ...ทุเรศที่สุด...เชอรี่เม้มปากกล้ำกลืนความโกรธไว้ในใจ...ตอนนี้เธอต้องเอาตัวให้รอดก่อน.....
