อาการขยับกระสับกระส่ายของคนนอนข้างๆทำให้ศิริกัญญาแปลกใจ...เป็นอะไรของเขา เสียงครางเบาๆดังตามมาทำให้อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นเปิดไฟหัวเตียง
ร่างสูงของเรียวคู้ตัวขดเข้าหากันราวกับเขากำลังหนาวจัด...หมอนี่กำลังไม่สบาย มือบางจับแขนชายหนุ่มเบาๆ ตัวร้อนยังกับไฟแนะ....
"คุณ...นี่คุณ..."ศิริกัญญาเขย่าตัวเรียวเบาๆแต่ชายหนุ่มก็แค่ส่ายหน้าไปมาไม่ยอมตื่น...คงเพราะเมื่อวานเขาอาสาจะช่วยเธอปลูกต้นไม้กลางแดดแน่ๆเลย...อะไรจะกระหม่อมบางขนาดนั้นพ่อคุณศิริกัญญาลุกขึ้นเดินไปหาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กก่อนเดินเข้าห้องนำ้อย่างน้อยได้เช็ดตัวใข้จะได้ลด.....
เรียวพยายามลืมตามองมีอะไรบางอย่างเย็นๆกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนตัวเขาอาการวูบวาบตามตัวและเบ้าตาที่ร้อนผ่าวบอกให้รู้ว่าเขาไม่สบาย...ใคร?...ร่างใครบางคนขยับเคลื่อนไหวอยู่รอบตัวเขา
"คุณ...เป็นไงมั้ง...ไหวไหม..."
"มะนาว...เหรอ..."
"ใช่...ฉันเอง..."
"ปวดหัว..."เรียวบ่นงึมงำ
"คุณ...ทายยาหน่อยนะ..."ศิริกัญญาบอกเบาๆเมื่อพยุงเขาขึ้นมาก่อนพยายามป้อนยาแก้ปวดลดไข้แต่คนป่วยตัวดีกลับส่ายหน้าหนีซะงั้น...
"นี่!..อยู่นิ่งๆสิแล้วกินยา..."ศิริกัญญาดุคนป่วยเบาๆ
"ไม่...ไม่ชอบ..."
"เอ๊ะ!...แล้วจะหายได้ยังไง...อย่ามาทำตัวเป็นเด็กดื้อนะ...อ้าปากทานยาเดี่ยวนี้.."หญิงสาวใช้มือบีบแก้มชายหนุ่มก่อนใส่เม็ดยาสีขาวเข้าไปแล้วให้ดื่มนำ้.....
<<<เรียวรับรู้ถึงเหงื่อที่ออกมาตามตัวแต่มันทำให้เขารู้สึกตัวเบาสบายขึ้นอาการปวดหัวก็หายไปแล้วและข้างกายเขาก็ว่างเปล่า....ไปไหนละนี่
อาการนั่งหลับบนโซฟาเอียงหน้ามาทางเขาในมือที่วางบนตักยังมืผ้าขนหนูผืนเล็กๆวางอยู่บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคงหลับไปไม่รู้ตัว...อาการวาบในอกล้นออกมาเป็นรอยยิ้มเรียวนั่งลงมองหน้าเล็กๆที่เอียงน้อยๆในตาหลับพริ้มช่างเหมือนเด็กหญิงน้อยๆท่ีเล่นซนจนเหนื่อยแล้วเผลอหลับไป...ตอนหลับน่ารักกว่าตอนตื่นมาก...เรียวคิดเมื่อช้อนร่างบางอุ้มไปนอนด้วยกันบนเตียง...นี่เป็นครั้งที่สองแล้วสินะที่เขาต้องตามเก็บเธอขึ้นเตียง...
เรียวห่มผ้าให้แม่พันธุ์ของเขาอย่างเบามือก่อนจะยิ้มเมื่อหญิงสาวขยับทำเสียงจิ๊กจั๊กอย่างรำคาญ
