ร้อยตำรวจเอกเอกพงศ์มองหน้าที่แสดงออกว่าเครียดจัดของเพื่อนอย่างเห็นใจ...ขณะเวโรจน์ขมวดคิ้วก่อนเอ่ยขึ้นเบาๆ...
"ฉันคิดว่าแกอำไอ้เอกเสียอีก...แต่นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม?..."
"หน้าฉันบอกว่าอำเหรอไอ้หมอ...โทรก็ไม่รับ...ที่บ้านก็บอกว่ามะนาวออกมาตั้งแต่บ่ายนี่จะสองทุ่มแล้วปกติเขาจะกลับแต่เย็น..."
"ที่ฉันคิดว่าแกอำเพราะฉันเพิ่งเจอเขาที่ห้างเมื่อตอนบ่ายเองนะ...ยังทักทายกันดีอยู่เลย..."
"อะไรนะ!...แกเจอมะนาวงั้นเหรอ..."เรียวถามเพื่อนเพื่อความแน่ใจ
"ใช่...ประมาณสี่โมงเย็นหรือช้ากว่านิดหน่อยฉันแวะซื้อของแต่เขาซื้อเสร็จแล้ว...เขายังชวนฉันมากินข้าวที่บ้านเลย...ท่าทางเขาก็ปกติร่าเริงเหมือนเดิม..."
"งั้นเราคงต้องเริ่มจากจุดนั้น..."เอกพงศ์สรุป
"ไม่ต้อง!..."เสียงของรัชนีดังขึ้นที่หน้าประตูทำให้ทุกคนหันมองอย่างตกใจ
"ย่า..."
"พวกมันติดต่อมาแล้ว....มันต้องการเงินสดสามล้านเพื่อแลกตัวหนูมะนาว..."
"หมายความว่า...มะนาวถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่...เป็นไปได้ยังไงกัน..."เรียวอุทานอย่างแปลกใจ
"ใช่...มันบอกว่าห้ามบอกตำรวจ..."รัชนีบอกพร้อมมองหน้าเอกพงศ์
"เอ่อ!...ตอนนี้นอกเวลาราชการผมเป็นเพื่อนนายเรียวเฉยๆครับย่า...ไม่ใช่ตำรวจ..."
"งั้นเหรอ...มันโทรมากำชับไม่ให้ย่าแจ้งตำรวจแล้วมันจะนัดมาอีกทีถึงสถานที่แลกตัวประกัน..."
"งั้นก็รออีกหน่อย...อย่างน้อยตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณมะนาว..."เอกพงศ์เอ่ยขึ้นก่อนตบบ่าเรียวเบาๆอย่างให้กำลังใจ
"แต่ฉันก็อดแปลกใจไม่ได้...คนที่ควรเจอเหตุการณ์แบบนี้น่าจะเป็นฉันกับย่า...ไม่ใช่มะนาว..."เรียวเอ่ยออกมาอย่างอดแปลกใจไม่ได้อยู่ดี.....
