"อะไรนะ!...ตบ...."มิลันตีอุทานเสียงดังมองหน้าลูกสาวที่กำลังยิ้มแหยๆมาให้อย่างไม่อยากจะเชื่อขณะไม้งามหัวเราะกับเรื่องที่ได้ยิน
"ค่ะแม่....ตบ..."
"มะนาว...หนูโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆทำไมไม่รู้จักยับยั้งช่างใจ....คุณก็เลิกหัวเราะสักทีได้ไหม"มิลันตีดุลูกสาวก่อนหันไปแหวใส่สามีที่เอาแต่หัวเราะราวกับได้ฟังนิทานถูกใจ...
"ก็มันขำ...คุณจำได้ไหมตอนอยู่อนุบาลเราต้องรีบไปรับลูกสาวให้เร็วกว่าผู้ปกครองคนอื่นเพราะกลัวเด็กจะไปฟ้องพ่อแม่ว่าโดนลูกเราตบ...แล้วครูก็มีเรื่องฟ้องทุกวันว่าลูกเราไปตบคนนั้น ไปกัดคนนี้..."ไม้งามพูดไปหัวเราะไปเมื่อคิดถึงความหลัง
"ก็นั่นแหละเมื่อก่อนเป็นเด็กก็พอเข้าใจว่าทะเลาะกันไปเรื่อยตามประสาเด็ก....แต่นี่หนูโตแล้วนะทำไมยังไม่เลิก.."มิลันตีถามลูกสาวอย่างอ่อนใจ
"ก็ยายหนองโพ...ตบหนูก่อน...ไม่เชื่อแม่ถามละมุดดูสิคะ..."ศิริกัญญาแก้ตัวก่อนหาแนวร่วมน้องชายรีบพยักหน้าสนับสนุนหงึกหงัก...
"เดี่ยว....คนอะไรชื่อพิลึกพิลั่นขนาดนั้น..."ไม้งามถามงงๆเพราะช่วงนี้เขาออกไปจัดสวนให้ครูมณฑิราแต่เช้าทุกวันเลยตกข่าว
"เขาชื่อเชอรี่ครับพ่อ...แต่โนตมมากเจ้เลยเรียกยายหนองโพ..."วัชรมงคลรีบสาธยาย
"แล้วคุณรัชนีว่าอย่างไรบ้าง...คงรู้สึกแย่มากที่หนูแสดงนิสัยแบบนั้นแม่คิดไม่ออกจริงๆตบกันเหมือนในละครทำไปได้ยังไง..."
"แต่ย่าพี่เรียวชอบนะแม่...มองเจ้ในตาชื่นชมเชียว..."
"อะไรนะ....."มิลันตีมองลูกชายอย่างไม่เชื่อถือ
"จริงๆนะหนูเห็นจริงๆ...."วัชรมงคลรีบยืนยันคำพูดตัวเอง
"อาจจะจริงอย่างละมุดว่าก็ได้นะคุณ...คุณรัชนีก็ใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่...."
"โอย!...ฉันจะเป็นลม...หลงดีใจว่าลูกสาวแต่งเข้าบ้านผู้ลากมากดีคงเป็นกุลสตรีขึ้นมาบ้างนี่อะไร...ยิ่งแล้วกันไปใหญ่ถึงขั้นตบตี...คิดผิดหรือคิดถูกละนี่ที่ยกลูกสาวให้เขาไป...."
