"แล้วคุณเรียวเป็นอย่างไรบ้าง..."มิลันตีถามลูกสาวหลังฟังทุกอย่างจบลง
"ก็...เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา...หนูก็ไม่รู้จะทำอย่างไร..."
"แล้วคุณรัชนีรู้หรือยังว่าคุณเรียวกับหนูรู้แล้ว..."
"ยังค่ะแม่...คุณเรียวเขาบอกว่าจะคุยกับคุณย่าเองแต่ขอเวลาทำใจอีกหน่อย..."
"น่าเห็นใจจริงๆ...หนูก็คอยอยู่ใกล้ๆปลอบใจเขาสิลูกตอนนี้คุณเรียวคงต้องการกำลังใจจากหนู..."
"หนูไม่รู้จะปลอบเขายังไงแล้วนะคะแม่...ถ้าเป็นไอ้ละมุดแค่ซื้อขนมอร่อยๆที่มันชอบให้กินก็เลิกเศร้าแต่สำหรับอีตาเรียวเนี่ยหนูทำทุกอย่างแล้วก็ยังเฉาอยู่เลย...คงเหลือวิธีเดียวแล้วละคะ..."
"วิธีอะไร..."มิลันตีถามพร้อมขมวดคิ้ว
"เต้นจ้ำปะให้ดู...เผื่อจะอะเลิ้ดตะเติดเปิดเปิงขึ้นมาบ้าง..."ศิริกัญญาหัวเราะเบาๆเมื่อมารดาเขวี้ยงให้กับถุงชำที่บรรจุขุยมะพร้าวไว้ข้างใน
"ยายเด็กบ้านี่...เดี่ยวเถอะ..."มิลันตีดุเสียงดังแต่ก็อดจะหัวเราะตามไปไม่ได้ในความคิดแผลงๆของลูกสาว....
.......................
"นอนไม่หลับเหรอคะ...."ศิริกัญญาถามเบาๆเมื่อเรียวนั่งนิ่งๆมีหนังสือวางอยู่บนตัก...
"มะนาว....ง่วงแล้วเหรอ...จะปิดไฟก็ได้นะ...."เรียวหันมาบอกก่อนฝืนยิ้มให้ภรรยาแต่หญิงสาวกลับลุกขึ้นมานั่งประจันหน้ากันก่อนจับมือของชายหนุ่มไว้สบตาเขาตรงๆ
"เวลา...ไม่เคยรอใครนะคะ...คุณย่ามีเวลาเหลือเท่าไหร่ก็ไม่รู้ทำไมเราไม่ไปหาท่านพูดคุยกับท่านตรงๆแล้วใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ทุกนาทีด้วยกัน...ก่อนมันจะสายเกินไป ถึงตอนนั้นเราก็จะไม่เสียใจเพราะเราทำดีที่สุดแล้ว...เราใช้เวลาที่เหลืออยู่คุ้มค่าที่สุดแล้ว...."
"มะนาว...ฉันกลัว...ฉันไม่รู้จะเริ่มยังไง...ไม่รู้จะบอกย่ายังไง...ว่าฉันรักเขาแค่ไหน...ทำไมคนเรามักจะรู้ถึงคุณค่าของของที่มีอยู่เมื่อกำลังจะเสียมันไปด้วย..."เรียวโอบร่างบางมากอดแน่นพร้อมสารภาพความรู้สึกลึกๆของตัวเองเสียงแผ่วและสั่นเครือ...
