รัชนีมองดูหน้าบึ้งๆของหลานชายก่อนจะหัวเราะเบาๆ...เธอไม่เคยได้สัมผัสเรียวในโมเม้นแบบนี้บ่อยนักชายหนุ่มมักจะมีสีหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้ายกับอะไรทั้งนั้น...มาถึงตอนนี้เธอก็ชักไม่แน่ใจว่าการเคี่ยวเข็ญให้หลานชายเข้มแข็งด้วยการปล่อยให้ใช้ชีวิตลำพังมันเป็นการสอนให้เขาเป็นตัวของตัวเองหรือเป็นการผลักใสหลานชายไปสู่ความโดดเดี่ยวกันแน่...เพราะศิริกัญญาที่เติบโตมาท่ามกลางการเอาใจใส่และประคบประหงมของครอบครัวกลับเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวและกล้าหาญจนเธอเองยังกลัวใจและผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยเสียความเป็นตัวของตัวเองเลยสักครั้ง...หรือจนมาถึงวันนี้ในช่วงเวลาชีวิตที่เหลืออยู่ไม่มากมายนักเธอผู้คิดว่าตัวเองเก่งกาจและเรียนรู้ที่จะมีชีวิตรอดอยู่ในสังคมอย่างสง่างามแท้แล้ว...กลับไม่รู้อะไรเลย....
"เป็นอะไรของแกย่ามาหากลับทำหน้าบูดหน้าบึ้ง...รังเกียจฉันมากนักหรือไง..."
"เปล่าครับ...แค่แปลกใจว่าย่าจะมาทำไมถี่นัก..."
"ก็มาดูแกไง...แต่งงานมาก็หลายเดือนวี่แววเหลนฉันพอจะมีบ้างหรือยัง...นำ้ยาน่ะมีกับเขาบ้างไหม..."
"ยังจะมาพูดอีก...ย่าจะมาทำไมแต่เช้าช่วงเข้าด้ายเข้าเข็ม...ขืนย่ามาได้จังหวะแบบนี้บ่อยๆนอกจากไม่ได้เหลน...หลานก็อาจต้องอั้นนำ้ยาจนตายก็ได้...โอ้ย!...กระทืบลงมาทำไม นี่เท้าคนนะเจ็บเป็นเดี่ยวเถอะยายหมูป่าเดี่ยวพ่อจับกดโชย่าเสียที่โต๊ะอาหารนี่ดีไหม...."เรียวหันไปขู่ยายตัวดีที่กระทืบเท้าใส่เขาที่ใต้โต๊ะ
"ก็พูดบ้าอะไรละ...ลามก!...หยาบคาย...แน่จริงลองกดฉันดูสิ...."ศิริกัญญาต่อว่าทั้งที่อายจนหน้าแดงไอ้บ้าคุณเรียวพูดบ้าอะไรเข้าด้ายเข้าเข็มต่อหน้าย่าเขาไหนจะคนรับใช้ที่ยืนอมยิ้มกันหน้าสลอนคงมโนกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วสินี่...
"ท้าฉันเหรอ...."เรียวขึ้นเสียง
"แล้วกล้าไหมละ!!...."หญิงสาวลุกขึ้นเท้าสะเอวไม่องไม่อายมันแล้ว....หน่อยเห็นว่าตัวโตกว่ากล้าขู่ฉันเหรอ
