ศิริกัญญาเหลือบตามองเจสันที่มีทีท่าลนลานเอย่างเห็นได้ชัดก่อนทิ้งตัวลงเอามือกุมท้องร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด....
"เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะทีนี้...."เจสันหันมาถามอย่างหัวเสียยิ่งกว่าเก่า
"ฉันปวดท้อง...ฉันไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน...แล้วฉันก็เป็นโรคกระเพาะด้วย..."
"โกหก..."เชอรี่ตวาดเมื่อเดินเข้ามาหาศิริกัญญาอย่างเอาเรื่องแต่กลับถูกโยธินขวางไว้
"จะทำอะไร...พี่เขาไม่ได้โกหกพวกเรายังไม่ได้กินอะไรจริงๆ..."
"นี่พวกแกเป็นบ้าอะไร...มันเป็นตัวประกันที่พวกแกต้องจับตัวมาเรียกค่าไถ่...แต่ฉันเป็นคนจ่ายเงินค่าจ้าง พวกแกกลับมาเถียงฉันแทนมันฉอดๆ...บ้ากันไปหมดทุกคน...แกเป็นแม่มดหรือไงนังมะนาวใครอยู่ใกล้ถึงได้วิปริตไปหมดแบบนี้..."เชอรี่กรีดเสียงออกมาอย่างไม่เข้าใจ
"จะทะเลาะกันอีกนานไหม...พวกมึงเอาตัวนังนั่นไปเราต้องแยกย้ายกันหนีก่อน ส่วนเรื่องเงินเอาไปห้าหมื่นก่อนอีกแสนเดี่ยวฉันจัดการให้..."เจสันบอกแผนการพร้อมโยนเงินปึกหนึ่งให้ชาดา
"แต่เราไม่รับงานต่อ...ขอเงินทั้งหมดเดี่ยวนี้..."
"งั้นก็เลือกเอาแล้วกัน...ว่าจะถูกจับอยู่ที่นี่หรือหนีไปก่อนแล้วไปรับเงินส่วนที่เหลือ...ฉันไม่ได้เบี้ยวพวกแกแต่เงินสดไม่มีตอนนี้...และฉันก็ยังไม่พร้อมจะถูกจับตอนนี้มีงานใหญ่กว่านี้รอฉันอยู่....."เจสันบอกหน้าตาจริงจัง
"แล้วเราจะหนียังไง...ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว..."โยธินถามออกมามองชาดาอย่างไม่เข้าใจ
"แกก็ใช้ตัวประกันของแกให้เป็นประโยชน์สิ...ส่วนฉันก็มีทางของฉันแต่ถ้าลำบากนักพวกมึงก็มอบตัวไปซะ.."เจสันตอบอย่างรำคาญ
"เดี่ยว...พูดอย่างนี้แกจะไม่ทำอะไรนังมะนาว...แต่จะหนีงั้นเหรอ...."เชอรีร้องถามอย่างไม่พอใจ
