Oyun Bozan (Tamamlanmış) Düzenleniyor

18. bölüm

' Bugün yine uyanmanı bekledim başında, hayatım devam ediyor kaldığı yerden ama yarım, bir yanı eksik sönük gibi solumdan hissediyorum yokluğunu ağrılar, suçluluklar oradan başlıyor sonra dağılıyor içten içe parçalıyor beni. En yakını ciğerlerim oraya saplanıyor nefes alamıyorum, seni böyle görürken.

Bazen diyorum ben olmasamda hayatında, bakmasamda yüzüne, şahit olmasamda gülüşüne... Mutlu olduğunu bile görsem bana yeter, sadece var olduğunu bile bilmek rahatlatır beni. Aslında uyuyor bile olsan seni hiç bu kadar fazla izlememiştim sana hiç bu kadar yakın olmamıştım. Sana olan duygularımı anlatamamıştım.

Pişmanım görmüyormusun? "

"Ecrin, Arda için evden eşya hazırlamaya gidermisin? " Suzan teyze ve ben vardım hastahanede diğerleri okuldaydı Aras da isleri olduğu için amcamlarla sabah döndü böyle olacağını bilmiyordu ki bir kaç gün kalıp gidiyordu ve hep mutlu ayrılıyordu bizden ama şimdi Arda bu haldeyken gitmek istemese de gitmek zorundaydı.

"Tabi Suzan Teyze giderim başka birşey var mı?" çantamı alıp hastahaneden çıktım morelim bozuk dün Cenk'le biraz tartıştık 'nereye gidiyor bu yol?' bu soruyu defalarca sordum kendime geri dönemeyeceğime göre bu çıkmnaz sokakta nasıl ilerleyebilirim ki yerimde sayıyorum beni bile yoruyor sadece nr olacağını izlemek elimden hiçbirşey gelmiyor.

Koridorun ikinci kapısıydı Arda'nın odası içeriye girdiğimde sessizliği hissedebiliyordum çocuklugumuz geçmişti birbirimizin yataklarında yüzümde gülümseme belirdi birden bir süre Arda'nın yastığına sarılıp yattım yatağında kokunu bile özledim be. Sana bakarken gözlerimi kaçırmak bir çok şeyi hissediyorum sende.

Yatağın başındaki komodinin çekmecesini açıktım gözlerimi silip yastığı bir tarafa bıraktım çekmecenin içinde siyah her defter vardı bu defteri biliyorum Arda'nın siir defteri uzun zamandır ne o bana okuyor nede ben alıp okuyorum o istemese bile okuyordum en son sayfasında şiirin adı Ecrin. Bana şiir yazmış, bir keresinde 'banada yaz yoksa konuşmam seninle' demiştim de 'zamanı geldiğinde yazarım' demişti. Çok bekledim Arda biliyordum istersen oturduğun yerde yazardın zamanını bile almazdı. Şimdi mi zamanı sen yokkenmi okuyacağım ağlarken görmeyecekmisin beni.

Bitmedi nefesim, bitmedi bu masal daha...
Ben ve yıldızlar, bizim için bir şarkı çal.
Kalbimde büyüyorsun, sonuma kadar
Uzat bana ellerini...Pişman değilim Ecrin.
Sessizliğin içinde ,rüzgarları dinleyip
Dudaklarım sımsıkı kapalı
Nefesim yetmez, sesim çıkmaz...
Gecenin en köründe susuyorum Ecrin.
Bahar rüzgarları okşasın saçlarını
Seni bir esinti sandım,
Akşam güneşi vursun yüzüne...
Bir çocuk baksın gözlerine son kez gülümsesin Ecrin.
Ben denedim yapamadım, bitsin istedim.
Bak hala acıyo, kırılan yerleri kalbimin
Kim daha çok severse o daha çok acırmış,
Kim daha çok özlerse o daha yanlız kalırmış.
Seni seviyorum Ecrin.
(Şiir benden böyle yeteneklerimden haberim yoktu.)

Gözlerimi silip ayağa kalktım hıçkırıklarımın arasında boğuluyor gibiyim defter ellerimin arasından kayıp yere düştü sayfaların arasındaki fotoğraflarda dağıldı benim fotoğraflarım bunları sakladığını bilmiyordum.

Herşey uyanamayacağım bir kabus gibi beni içine çekip bırakmayan sanki boğazıma bir bıçak saplanıyor nefesimi kesiyor,konuşamıyorum benim gülüşüm senin gözlerinde sonlanıyor gözlerinin içine baktığımda...

Telefonumu açtığımda Cenk'i cevapsız aramaları ve mesajlarıyla karşılaştım... 'Senin bir düzenin var Ecrin artık kendine gel!' derin bir nefes alıp hastahaneye girdim Arda'nın odasında Suzan teyze vardı bir süre onu izledim camdan ağlamaktan gözlerinde yaş kalmamıştı kadının kendime gelip kapıyı açtİm birden göz yaşlarını sildi elimdeki çantayı ona uzattım

"Suzan teyze sorun olmazsa ben bir eve gidim aksama gelirim tekrar"

Düşünmeye ihtiyacım var kendimi, başkalarını, hayatımı nereye kadar bu şekilde surdurebilirim ki...

"Biraz git dinlen güzelim eğer çok istersen gel kendini fazla yorma"

Başımla onaylayıp odadan çıktım hastahane koridoru bile o kadar çaresizliğimin örneğiydi ki onu kaybetmekten korkuyorum...

Peki herşeye baştan başlayalım Arda uyanacak ve ben ona olan aşkımla kayıtsız mı kalacağım yada hersey yine ayni devam edip olacağina mı varacak? Bir çıkış yolu mantıkli bir cevap istiyorum.

Yatağıma oturup fotoğraflara bakmaya başladım hep korkuyordun ya Arda 'dokunursam kırılırsın' diye hadi şimdi parçaları toplayalım.

"Ecrin girebilirmiyim birtanem?" yorgunum babaanne şu bir haftada tükendim herşeyden ümidimi kestim. Yataktan doğruldum babaannem içeriye girip yatağın kenarına oturdu.

"Sen kimseyi dinleme sadece elini kalbine koy ve ne derse onu yap sonradan pişman olma"

Neyden bahsettiğini tam olarak anlamak ve anlamamak arasında bulunsamda sorularımın cevapları bende saklı.

"Korkuyorum babaanne yine gözlerimdeki yaşları silememekten, yine ayaga kalkamamaktan bu sefer tutacak birinin olmamasından yok olmaktan... herşeyden korkuyorum"

Son zamanlarda fazlasıyla hissettiğim göz yaşlarım yine yanaklarımdan süzülüyor.

"Verdiğin kararlardan pişman olursan bu sefer hiç olursun kendin için bile... Ne bekliyorsun bir yanın 'git' diyor ve sen onu hissediyorsun dinlememekte ısrarcımısın?"

Başımı olumsuzca salladım yataktan doğrulup dolaptan giyecek bir şeyler ararken babaannem odadan çıktı eğer birgün seni unutursam kalbim atmayı bırakacak emin ol.