yaklaşık 2 hafta sonra işe başlamıştım. kuzenim Zelalin yanında. bi yandan bu duruma seviniyordum.çünkü istediğim gibi hareket edebilecek ve kimseye hesap vermeyecektim.bu benim için kaçınılmaz bi fırsattı.Zelal de sevinmişti benle birlikte olacağına.hatta ben daha işe başlamadan anlatmıştı bana Beraber neler yapacağımızı. Öyle ki ben bile merak etmiştim beraber neler yapabileceğimizi.Zelal bana hayallerimi gerçekleştirmeyi vaat etmişti aslında bi nevi özgürlüğümü.küçükken hep hayallerim vardı.Görmediği yerleri gezmeyi çok istiyordum.Bu gezmeyi istediğim yerlerde; Pamukkale vardı.o da çocukken çok istiyordum gitmeyi ama ailem ile gidemediğim için içime dert olmuştu. At çiftliği vardı. Atlara binmeyi çok istiyordum . Ve huzur evi vardı.Huzur evine gidip oradaki yaşlılara yardım etmeyi istiyordum.Ve Zelal bana buralara gidebileceğimi vaat etmişti. Belki de Zelal sayesinde hayallerimin bi kısmını gerçekleştirecektim. Bunun içinde çok mutluydum.
Zelal'in sayesinde işe başlamıştım.ilk günkü iş heyecanım anlatılmazdı.Her ne kadar başta bu işi istemesem de sonradan kabullenmek zorunda kalmıştım.o yüzden de alısmıştım bu hayata.alışmayıp ne yapacaktım ki.Bu hayat benim çıkmaz sokağımdı.öyle ki buradan başka bi çarem yoktu.Zelal başta bana öyle şeyler anlattı ki bende kabul etmek zorunda kaldım.başlarda Zelal le çalışmak güzel gibi geliyordu ama daha sonraları anladım ki Zelal in de kendine göre arkadaşları varmış.ve onlarla daha çok zaman geçiriyordu. Başta ona çok kızdım.Hatta onla konuşmamak bile istedim.sonuçta ben ona o kadar değer veriyoken o benim ona verdiğim değerin yarısını bile vermiyordu bana.zoruma gidiyordu bu halleri çoğu zaman ondan uzaklaşmak istiyordum onla konuşmamak.her ne kadar ona karşı böyle bi tutum sergilesem de o yanına geldiğinde ben ona karşı yine eskisi gibi oluyordum. Kalbim ona karşı gelmeme izin vermiyordu. Manevi kardeşimdi benim.Ne yaparsam yapim onla küs kalamıyordum....
artık hiçbir şey eskisi gibi değildi. büyümüştüm ve yaşıma göre davranacaktım .hayallerimi gerçekleştirebilmek için bi şeyleri göze alması gerekiyordu.ne olursa olsun vazgeçmek yoktu.savaşacaktım gerekirse önceliklerim için.pes etmeye niyetim yoktu......
ablam Helin i çok özlemiştim. Bi türlü işlerden fırsat bulup gidemiyordum yanına.en son yanına gittiğinde ablam hamileydi.ondan sonra da pek uğrayamamıştım yanına. Ablamı seviyordum ama eniştem için aynı şeyi söyleyemeyecektim.çünkü eniştem ablamı haketmiyordu bana göre.onların evliliğine de karşıydım zaten. Ablamla eniştem birbirinin tam zıttıydılar.ve sürekli kavga ediyorlardı.ben de dayanamıyordum onların bu hallerine.aileme çok kızıyordum ablamı böyle biriyle evlendirdikleri için.sonuçta severek değildi evlilikleri tamamen aile zoruydu bana göre. Ve ne olursa olsun ablamı ezdirmeyecektim kimselere. Ablası için ne gerekiyorsa yapacaktım.boyun eğmek bana göre değildi.ablam da ben gibi olacaktı. Güçsüz görünmek benim lugatımda yoktu. Ne yaşarsam yaşim başıma ne gelirse gelsin hep dimdik ayakta durmuştum. İstiyordum ki ablamda benim gibi olsun. En kabullenemediğim durum da kadınların erkeklere karşı olan acizliğiydi. Bunun en iyi örneği de ablamla annemdi.ikisi de eşlerine karşı biraz acizdiler. Ablam Helin annemin kaderini yaşıyordu. Ama ben onlar gibi olmayacaktım.kendini ezdirmeyecektim kimselere. bu böyleydi böyle de kalacaktı......
