Geriye kalan

1.Bölüm KAR

Saat akşamı gösteriyordu. Yavaş yavaş dökülen karlar etrafı süslüyordu. Dışarıdaki beyazlık sokakları hapsetmişti. İnsanlar sakin adımlarıyla kara ayak uyduruyorlardı. Aslı için aynısı söylenemezdi. O biraz daha hızlı adımlarla yürüyordu. Henüz işi bitmemişti fakat annesi için erken ayrılmak zorunda kalmıştı. Annesinin telefonda sesi hiç iyi gelmiyordu. İşten erken çıkmasının sebebi buydu. Belgin Hanım'ın bir hastalığı vardı. Akciğer kanseriydi ve gün geçtikçe ilerliyordu.

Aslı eve geldiğinde annesin halini görünce çok şaşırmıştı. Belgin Hanım ağızından kanlar akmış halde yerde yatıyordu. Aslı telaş yapıp annesini hemen yerden kaldırdı.
"Anne iyimisin ? "
" Kızım bir şeyim yok. Su almak için kalkmıştım sonra dengemi kaybettim."
Aslı annesinin ağızından kan gelmesine alışıktı. Her zaman olurdu. Annesini öyle görünce bir an panik yapmıştı.
" Hadi anne hastahaneye gidiyoruz."
" Kızım yok bir şeyim dedim ya. Gerek yok bu saatte hastahaneye gitmeye."
Aslı annesini dinlemedi ve hastahaneye gittiler.

" Doktor Bey annemin durumu nasıl ?"
"Sizinle dışarıda konuşsak daha iyi olur."
N'oldu ? Bir şeyimi var ? Daha mı kötü olacak?"
"Buyrun."
Koridora çıkınca,
" Annenizin durumu pek iç açıcı değil. Bildiğiniz üzere anneniz akciğer kanseri ve bu hastalıktan kurtulan olmuyor. Çok geçmeden Belgin Hanım'ı ameliyat etmemiz gerekiyor. Yoksa..."
" Yoksa n'olur ? Doktor Bey ben annemi kaybetmek istemiyorum. Bu acıya katlanamam ben"
" Sakin olun ameliyat ve tedavilerle hastalığı geriletebiliriz."
" Ameliyat ücreti nedir ? "
" Sigorta birazını karşılıyor ama cebinizden de bi miktar para çıkacak"
" Cebimden çıkacak miktar nedir ?"
" Otuz-otuz beş bin arası."
Aslı bir an afalladı. Şaşırdı. Üzülmeside şaşırmasına eşlik etti.
" Nasıl otuz-otuz beş bin arası ?  Ne diyorsunuz siz ? Allah'ım aklımı kaçıracağım. Sigorta nasıl karşılıyor be!"
Aslı artık ağlıyordu.
" Bu ameliyat olmazsa annem kaç yıl yaşayacak ?"
" Yıl mı ? Yıl yaşarsa mucize olur. En fazla altı ay yaşayabilir."
O anda Aslı'nın bütün damarları kopmuşcasına acı çekti. Duydukları şeyleri kulakları itiraz ediyordu. Öylece donup kaldı.
" Benim o kadar param yok. Ne yapacağım ben ?"
" Sakin olun"
" Yalan söylüyorsun. Hayır, hayır ! Annem yaşayacak. Yalan söylüyorsun !"
" Sakin olun hanımefendi"
İçerden annesini seslendi.
" Kızım ? Aslı, Aslı..." Aslı gözyaşlarını sildi ve içeri girdi.
" Efendim anneciğim ?"
" Kızım n'olmuş ? Doktor ne diyor ?"
" Yok birşey anneciğim. Özel konuşmak istedi. Hastanın morali düşmesin diye dışarıda konuşuyormuş."
" Kızım, kanserim ben. Daha ne kadar düşecek moralim ?"
Aslı annesine bir adım attı ve şefkatle sarıldı.
" Geçecek. Atlatacağız bu hastalığı."

Eve geldiklerinde Belgin Hanım direkt uyudu. Aslı ise her zamanki yerine pencerenin önüne geçip, annesini düşünmeye başladı. Beyni istemsizce annesinin ölümünü düşünüyordu. Bu düşüncelerden ne kadar uzak kalmak istese de yapamıyordu. Bir an Aslı'nın ağlayası geldi. Hüzünle doldu gözleri. Sonra bir göz kırpışında boşaldı gözlerinden yaşlar.
Temiz hava almak için evden ayrıldı.
Sakin adımlarla yavaş yavaş dökülen karlarla, düşünceli bir şekilde yürüdü. Bu sefer uyum içerisindeydi...