Geriye kalan

3.Bölüm TANIŞMA

Karanlığın ortasında oturmuş, babasını düşünüyordu Aslı. Hiç görmediği, hiç "Baba" diyemediği, hiç öpüp koklayamadığı babasını düşünüyordu. Baran Bey, Aslı doğmadan bir ay önce bir trafik kazasında ölmüştü. Şimdi de annesi ölüyordu. Sevdikleri teker teker terk ediyordu Aslı'yı. Dayanamıyordu artık Aslı olanlara. Ölmek istiyordu, yaşamak isterken.

Aslı işe gitmek için evden ayrıldı. Bara geldiğinde durgun bir şekilde tezgâhı temizlemeye başladı. Ezgi durumdan şüphelendi.
" İyi misin Aslı ?" dedi Ezgi. Aslı soğuk bir sesle,
" İyiyim." dedi.
Ezgi de üstelemedi.

Saatler akşamı gösteriyordu. Yavaş yavaş bar dolmaya başlamıştı. İçeride herkes ayrı gruplar oluşturmuş, birşeyler içip sohbet eden insanlar vardı. Biri dışında, Savaş... Savaş yalnız içiyordu. Bar taburesinde başı öne eğik bitecek olan içkisini yudumluyordu. Kardeşi Çağdaş için içiyordu.

" Bakar mısınız ?" dedi Savaş.
Arkası dönük bir vaziyette olan dönerek,
" Buyrun."
İşte o an Savaş'ın tüm vücuduna bir sıcaklık yayıldı. Çölde esen o tatlı sav yelini teninde estiğini hissettiği bir an.
Karşısında ki Aslı'ydı. Ağzı açık bir şekilde Aslı'ya bakakalmıştı. Aslı tekrar
" Buyrun, ne alırdınız ?" dedi şaşırmış sesiyle. Dili tutulan Savaş, kekeleyerek,
" Chivas regal ."
O an anladı ki Savaş, adını bile bilmediği birine aşık olmuştu.
Aslı Savaş'ın viskisini hazırladı.
" Afiyet olsun" dedi.
Savaş'da teşekkür ederim manasında başını salladı. Savaş utana sıkıla içkisini içiyordu. Aslı diğer tezgâhı temizlemeye devam ederken, Savaş, Aslı'yı izliyordu. Aslı izlendiğini fark edip aniden başını izlendiği tarafa çevirdi ve Savaş ile göz göze geldiler. Aslı hemen başka yöne baktı. Savaş'tan hoşlanmaya başlamıştı sanki fakat aşık olması gereken en son kişiydi. Annesi bu durumdayken birine hoşlandığını düşünmek... Aklının ucundan bile geçirmek istemiyordu.

" Bir duble daha Chivas regal alabilir miyim ?"
" Tabi." dedi ve içkiyi Savaş'a uzattı. Savaş içkisini yudumlarken bir yandan da Aslı'yla nasıl konuşacağını düşünüyordu. Tabi konuşabilirse...

" Kaç aydır buradasınız ?" dedi Savaş, utanarak.
" On iki Ağustos'tan beri."
Savaş o tarihi duyunca başından aşağı kaynar sular dökülmüş gibi hissetti. Kardeşinin ölüm günü. İçkisine uzun bir bakış attı.
" Ya öyle mi ?"
" Evet. Buraya isteyerek başlamadım ama çalışmak zorundaydım."
" Peki neden ?"
" Annem için. Annem kanser ve... Neyse sizi germek istemem."
" Yo hayır germiyorsunuz. Anlatın lütfen."
" Annem, akciğer kanseri ve az bir zamanı kaldı. Ölmek üzere. Bende çalışarak anneme bakıyorum."
Savaş üzülerek,
"Anladım." dedi.
Savaş,
" Biliyor musunuz ? Aslında annenize yardım edebilirim."
" Nasıl ?"
" Ben doktorum ve annenizi muayene edebilirim."
" Ama, şey..."
Aslı büyük bir şaşkınlık yaşıyordu.
" Ama..."
Savaş, elini uzatarak,
" Bu arada Savaş, ben." dedi gülümseyerek.
"Aslı."
Aslı, Aslı, Aslı... Savaş içinden unutmamak istercesine söylüyordu.
" Tanıştığıma memnun oldum." dedi Savaş.
" Bende."
" Evet annenizden bahsedin biraz."
" Şey annem akciğer kanseri..."
Savaş kafasını salladı.
" Peki, devam edin."
" Öksürdüğünde ağızından kan geliyor, bazen nefes alamadığını söylüyor."
" Peki ben şuraya adres yazıyorum. Buraya gelin ve annenizi muayene edeyim. Olur mu ?"
Savaş peçeteye yazdığı adresi Aslı'ya uzattı. Peçeteyi alıp cebine atan Aslı,
" Tamam, olur. Geliriz." dedi. Aslı'nın yüzüne bir gülümseme yerleşmişti. Bu görüntüye tekrar vurulan Savaş, gülümsedi.
Savaş, saatine baktı ve şaşırır gibi oldu. Ne ara bu kadar olmuştu. Keşke biraz daha burada oturup Aslı'yla konuşma fırsatı olsaydı. Sabah erkenden işe gideceği için ayrılmak zorundaydı.
" Yarın sizi bekliyorum. Görüşürüz o zaman. İyi geceler." dedi.
Aslı gülümseyerek,
" Tamam, teşekkür ederim Savaş Bey, iyi geceler."
" Ne demek. Yalnız Savaş desek ?"
" Tamam Savaş."
Savaş'ta gülerek barın çıkışına yöneldi.
Hemen ardından yüzündeki gülümsemenin yerini hüzün aldı. Aslı'nın annesinin durumu vahimdi. Kurtulamayacağını Aslı'nın anlattıklarından anlamıştı zaten. Üzülerek evin yolunu tutmuştu. Ardından Aslı'nın işi bitmişti. Bir an önce eve gitmek istiyordu. Savaş'ın aksine Aslı sevinçle evin yolunu tutmuştu...