Ogen Vol Liefde

Deel 6

Sorry dat dit deel een dag langer op zich heeft moeten laten wachten, maar het wilde er gewoon niet uitkomen zoals ik het voor ogen zag. Niet echt tevreden over dit deel dus sorry,

Sinds thuiskomst ben ik eigenlijk alleen maar zijn bed uit geweest om naar de wc te gaan of wat water te drinken. Frank probeer ik zoveel mogelijk te ontlopen. Vannacht probeerde hij me nog wel mee naar zijn bed te krijgen, maar ik liet het niet toe. De foto heb ik nog steeds tegen mijn borst geklemd. Van slapen is ook niet veel gekomen. Telkens weer was er diezelfde nachtmerrie, eigenlijk was het meer een herinnering. De herinnering aan hoe hij werd neergeschoten en van me werd afgepakt. Uit het leven gerukt, het leven van ons samen, wat nog zoveel moois te brengen had. Zonder dat ik het doorheb vallen mijn ogen toch langzaamaan dicht.
'Eva?' Een hand streelt over mijn wang en geschrokken schiet ik overeind. 'Rustig maar, wij zijn het', klinkt de vertrouwde stem van Esmee. Ik kom iets overeind en leun tegen het hoofdeinde van het bed. Esmee is naast me komen zitten op bed, met daar weer naast Marion. 'Hoe gaat het met je?', vraagt Esmee. Ik haal mijn schouders op, een beter antwoord weet ik ook niet. Lichamelijk gezien gaat het goed met me, op de verschrikkelijke pijn in mijn hart na dan. Geestelijk daarin tegen is een ander verhaal. 'Voor ons hoef je niet te doen alsof' Aangevallen kijk ik Marion strak aan. 'Eva, Frank heeft ons gebeld en gevraagd te komen. Hij weet niet zo goed wat hij met je aan moet' Zuchtend rol ik met mijn ogen. 'Hij zegt dat je niks meer hebt gegeten sinds je thuis bent gekomen', zegt Esmee vragend. De eerste tranen wellen alweer op in mijn ogen. 'Ik snap dat het moeilijk is, maar je moet wel goed voor jezelf blijven zorgen' 'Ik kan het niet' Een snik verlaat mijn keel. 'Ach onzin, Eva. We weten allemaal dat het niet meer was dan een bevlieging. Binnenkort zou het plezier er voor hem toch af zijn' De woorden van Marion doen pijn en ik barst dan ook in huilen uit. Hoe durft ze zo over hem te denken, over ons. 'Wat heb je daar?' Esmee's steekt haar hand uit naar de foto in mijn armen. Met één hand laat ik hem los en draai hem om naar Esmee. Ze bekijkt hem aandachtig. 'Wat een prachtige foto. Overduidelijk te zien hoeveel jullie van elkaar hielden. Kijk dan, Marion' Ik weet dat ze het lief bedoelt, maar haar woorden zorgen voor nog meer tranen. Marion kijkt maar kort en schudt haar hoofd. Ik snap niet waarom ze zo doet. Ze wist hoeveel ik van hem hield. Ze heeft me zelf nog aangemoedigd ervoor te gaan en nu? Nu doet ze alsof hij niks anders is dan slecht en alsof het nooit wat heeft voorgesteld tussen ons. 'Frank is ongerust. Je moet hem wat meer toe laten. Hij bedoelt het goed' Marion heeft duidelijk partij gekozen voor Frank, maar voor hoe lang al. Zou ze hem hebben verteld over Wolfs en mij? 'Ik kan het gewoon niet, nog niet. Ik weet dat ik dit niet mag zeggen, maar ik had gewild dat hij het was en niet Wolfs' Nog voor de woorden mijn mond goed en wel uit zijn, krijg ik een uitbrander van Marion. 'Hoe durf je dat te zeggen! Frank is het beste dat je ooit is overkomen. Beter dan hij is er haast niet te krijgen. Hij doet werkelijk alles voor je. Laat Wolfs achter je, trouw met Frank en krijg samen prachtige, lieve kindjes' Ik schud mijn hoofd. 'Dat wil ik niet, nog niet. Bovendien zou het niet eerlijk zijn voor Frank' Weer wil Marion er tegenin gaan, maar Esmee is haar voor. 'Ik denk dat je gewoon moet doen wat goed voelt. Als dat trouwen is met Frank dan doe je dat, maar als dat het niet is, doe het dan niet. Het is jou leven, Eva. Kies voor jezelf' Ik knik. Toch is Marion het er niet mee eens, want dit keer is Esmee degene die een uitbrander krijgt. Marion schreeuwt en Esmee probeert de boel rustig te houden. 'Ik wil naar hem toe', verbreek ik hun geschreeuw. 'Ja, ik denk dat dat goed is, Eef. Frank zal vast ook blij zijn als je naar hem toe komt' Ik zucht, snapt ze het dan echt niet. 'Nee, ik wil naar Wolfs. Waar ligt hij? En Fleur, wat moet zij nu zonder haar vader?' Marion schudt haar hoofd, blijkbaar weet zij nu ook niet meer wat ze met me aan moet. 'Hij ligt in Amsterdam. Dat is wat hij altijd nog wilde, terug naar zijn stad. Dat was voor hem belangrijker dan hier te liggen waar jij nog gemakkelijk naar hem toe zou kunnen. Zie je nu dat het nooit echt wat had kunnen worden tussen jullie?' Ik geef geen antwoord. Marion snapt er toch niks van. 'Ik denk dat het beter is voor jezelf om er niet heen te gaan. Herinner je hem zoals hij was, niet hoe hij nu is onder de grond' Ik schrik terug van haar woorden en een snik van afschuw komt uit mijn mond. 'Marion', zegt Esmee waarschuwend. 'En Fleur? Waar is Fleur nu?' Ik kan niet begrijpen waarom ze nog niet bij me is geweest. Natuurlijk weet ik dat ze altijd kwam voor haar vader, maar ik dacht dat er tussen ons inmiddels ook een goede band ontstaan was, vriendschappelijk haast. 'Fleur is naar haar moeder in Portugal. Ik weet niet wanneer en of ze terugkomt. Wel heeft ze me gevraagd je een brief te geven als je naar haar zou vragen. Na de begrafenis is ze direct vertrokken, ze wilde hier niet langer blijven zonder haar vader. Die familie is ook allemaal hetzelfde, als het moeilijk wordt gaan ze weg. Hij was vast ook weggegaan als hij had gehoord van de baby' 'Marion, nu is het genoeg! Meekomen!', valt Esmee uit. De tranen stromen weer zoals ze de afgelopen dagen al zoveel gedaan hebben. De gedachte aan hem en ons kindje doen teveel pijn. Misschien heeft Marion wel gelijk. Misschien was hij inderdaad wel weggelopen, net als dat hij bij Fleur heeft gedaan. Maar misschien ook niet. Misschien was hij wel de beste vader geworden die er ooit geweest is. Op de overloop hoor ik Esmee en Marion naar elkaar schreeuwen over wat wel en niet goed voor me is. Mijn handen leg ik op mijn oren, ik hoef het allemaal niet te horen. Niet veel later hoor ik voetstappen die de trap afgaan en gaat mijn deur weer open. 'Marion is naar beneden, naar Frank. Ik snap ook niet waar zij last van heeft. Wolfs en jij waren een prachtig stel samen en dat weet zij ook wel', zegt Esmee. Ze ziet mijn tranen en komt weer naast me op bed zitten. Haar arm slaat ze om mijn schouders. 'I-ik ben blij dat jij het begrijpt', weet ik tussen mijn snikken door uit te brengen. 'Natuurlijk Eef, daar zijn we toch vriendinnen voor. Ik snap best dat je even tijd voor jezelf nodig hebt' Ze wrijft over mijn schouder en ik veeg de tranen van mijn wangen.