Ogen Vol Liefde

Deel 18

Nou, vooruit dan maar ...

Eenmaal thuis gekomen, komt Frank direct naar boven gestormd. 'Eva!', roept hij blij uit als hij mij ziet. 'Waar was je nou toch, Eefke? Ik heb je wel tien keer gebeld om te vragen waar je bleef, maar ik kreeg je maar niet te pakken. Ik was echt bang dat er wat gebeurd was. Ik heb Marion ook nog gebeld, maar die wist ook niet waar je was. Ze zou op het werk navraag gaan doen als je om acht uur nog niet terug zou zijn' 'Ik kwam Esmee tegen en we zijn samen even wat gaan drinken', onderbreek ik zijn relaas. Ik doe de band om mijn arm af en trek de oordopjes uit mijn telefoon. 'En je dacht niet "goh, laat ik Frank even op de hoogte brengen, anders maakt die zich misschien ongerust?"'zegt hij op een spottende manier. Ik schud mijn hoofd, waarna ik mijn voeten één voor één op de stoel zet om mijn veters los te maken en mijn hardloopschoenen uit te doen. 'Sorry , Frank, daar heb ik gewoon even helemaal niet aan gedacht' Hij zucht een keer overdreven. 'Nou lekker is dat. En waarom neem je je telefoon dan niet gewoon even op als ik je bel?' Ik haal mijn telefoon uit de band en zie dat ik inderdaad tien gemiste oproepen heb van Frank, drie van Marion, en dan nog 2 voicemail berichten van allebei. Dit keer ben ik degene die zucht. 'Mijn telefoon stond op stil. Je weet dat ik niet gestoord wil worden als ik aan het hardlopen ben' 'Ja dat weet ik en dat zal ook allemaal wel, maar ik was hartstikke ongerust. Doet dat je dan helemaal niets?' Terwijl ik mijn schoenen terug in de kast zet, rol ik met mijn ogen. 'Ik heb toch sorry gezegd' Ik draai me naar hem toe en zie hem beteuterd kijken. 'Ja...' 'Nou, wat is er dan toch, mopperkontje', zeg ik plagend in de hoop zo van zijn gezeur af te zijn. Ik geef hem een speelse tik op zijn neus met mijn vinger. Dat doen hem weer een beetje lachen. 'Ik heb wat eten voor je bewaard' Hij pakt mijn hand en neemt me mee naar beneden. 'Ga maar zitten, dan pak ik eerst even wat water voor je en zal ik daarna je eten opwarmen' Hij zet een glas water voor me neer en als bedankje glimlach ik naar hem. 'Je mag nog wel even wachten met het eten. Ik wil graag eerst even douchen' Hij knikt begrijpend en voordat ik naar boven loop, geef ik hem nog snel een korte kus. Soms is Frank zo gek nog niet. Hij moet alleen niet zo zeuren over die trouwerij. Al weet ik wel dat hij het allemaal goed bedoelt. Het is en blijft het gewoon een hele lieve man, die het iedereen zoveel mogelijk naar zijn wens wil maken. Dat trouwen niet zozeer mijn wens is laat ik dan maar even ter zijde.

Weer helemaal fris kom ik beneden. 'Ik heb je eten al voor je opgewarmd' Frank trekt mijn stoel voor me naar achteren en een beetje verbaasd door dit plotselinge hoffelijke gebaar, neem ik plaats. Naast mijn bord met pasta staat een glas gevuld met chocomel en Frank heeft voor zichzelf een kopje koffie gepakt. Tussen ons in heeft hij een kaarsje neergezet. 'Waar is dat nou weer voor nodig?', vraag ik gebarend naar het kaarsje. 'Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden, een beetje romantisch maar niet te' Teleurgesteld door mijn botte reactie op het kaarsje, kijkt hij naar beneden. Over de tafel leg ik mijn hand op zijn arm. 'Lief', zeg ik glimlachend. Hij bedoelt het goed, maar voor mij had het niet gehoeven. Hij pakt mijn hand en vlecht zijn vingers door de mijne. Ik heb nog maar een paar happen op wanneer de bel gaat. Frank laat mijn hand los en verdwijnt dan de trap op naar boven. Op mijn gemak eet ik verder van mijn pasta. Het lijkt erop dat boven Frank iemand niet binnen wil laten. Tenminste, dat is wat ik op kan maken uit de flarden van het gesprek die mij hier bereiken. Degene die voor de deur staat is het er blijkbaar niet mee eens en laat dat ook duidelijk blijken. Ik heb het gevoel dat ik die stem ergens van ken, maar kan het zo niet plaatsen. Het heeft wel iets weg van de stem van Wolfs, maar hij kan het in ieder geval niet zijn. Net wanneer ik denk dat het uit de hand gaat lopen en ik op sta om Frank te gaan helpen, hoor ik Frank schreeuwen dat de man morgen maar terug moet komen waarna het geluid klinkt van een deur die dicht gesmeten wordt. Als Frank beneden komt en ik hem vraag wie het was, zegt hij dat het een dronken gast was die een kamer wilde voor een week. 'Ik heb hem gezegd dat hij er zo niet ik kwam en dat hij morgen maar terug moest komen' Ik heb net mijn laatste hap naar binnen gewerkt, wanneer boven opnieuw de bel gaat. Frank loopt weer naar boven en al snel klinkt de vrolijke stem van mijn vriendin Marion. 'Ah Eva, fijn om te zien dat je weer veilig thuis bent. Ik dacht ik ben in de buurt dus laat ik maar eens even kijken of ze alweer thuis is' Ze komt naast me aan tafel zitten en Frank haalt meteen een fles wijn tevoorschijn. 'Maar waar was je nou dan?', vraagt ze toch wel nieuwsgierig. 'Ik was hardlopen en kwam Esmee tegen. We hebben samen nog even wat gedronken. Mijn telefoon stond op stil dus ik had niet door dat jullie me belden' Net als daarstraks bij Frank rolt de leugen zonder problemen mijn mond uit. 'Misschien kan je de volgende keer beter direct laten weten dat je nog wat gaan drinken. Frank hier maakte zich hartstikke ongerust.' Ik geef toe dat het misschien verstandiger was geweest om even wat van me te laten horen, waarna we het onderwerp laten rusten. Het wordt nog gezellig, maar al snel eisen alle emoties van vandaag hun tol. 'Ik ga slapen, ben echt kapot' Geeuwend sta ik op uit mijn store en zet mijn lege glas op het aanrecht. 'Ja, ik ga er ook maar weer eens van door', zegt Marion. 'Weet je zeker dat je niet nog een glaasje wilt?' Frank houdt de wijnfles vragend omhoog. 'Nou vooruit, nog eentje dan', stemt Marion toe. Ik wens ze allebei welterusten en vertrek dan naar boven. Nadat ik mijn tanden gepoetst heb en naar mijn slaapkamer loop, vang ik wat flarden op van het gesprek van beneden. '-ineens voor de deur. Hij wilde binnenkomen maar dat heb ik geweigerd' Dit gaat vast over de man die aanbelde terwijl ik aan het eten was, denk ik bij mezelf. 'Gelukkig kon ik hem nog net tegenhouden en zat Eva beneden. Stel je voor dat-' Ik trek de slaapkamer deur achter me dicht en vermoeid val ik al snel in slaap.