Ogen Vol Liefde

Deel 20

Toch grappig, dat een gewoon deel meer reacties krijgt dan een flashbackdeel, en ik maar denken dat jullie allemaal graag fleva wilden. Heeft Frank dan toch meer fans? Dan kan ik net zo goed de fleva deeltjes weglaten ;)

'Binnen', klinkt de stem van Mechels vlak nadat ik op de deur van haar kantoor klopte. 'Ah, Eva, waar kan ik je mee helpen?' Ik sluit de deur achter me en blijf voor haar bureau staan. 'Ik vroeg me af of u toevallig weet waar Esmee is. Ik heb haar al een paar keer gebeld, maar ik kan haar niet bereiken' Esmee was er vanmorgen nog niet toen ik op het bureau aan kwam, wat ik al raar vond want vaak is ze er al voordat ik er ben. Ik had nog even gewacht maar het is inmiddels een half uur later en ze is er nog steeds niet. Frieda Mechels kijkt mij verbaasd aan. Heeft ze je dat zelf niet verteld? Esmee heeft een week verlof opgevraagd in verband met familie omstandigheden. Ze zou jou zelf op de hoogte brengen zei ze, maar blijkbaar is dat dus niet gebeurd' Ik schud mijn hoofd en vraag me af waarom ze me niks vertelt heeft. Ik dacht dat wij naast collega's ook vriendinnen waren, dan hoort ze mij toch op zijn minst te vertellen dat ze er een week niet zal zijn. Gisteravond heeft ze er ook helemaal niks over gezegd. 'Nouja goed, jij kan in ieder geval voor vandaag wat dossiers afronden en misschien kan je morgen Romeo en Marion bijstaan' Ik knik als teken dat ok het begrepen heb en draai me om om weg te lopen. 'Oh Eva, hoe staat het met de trouwerij? Alles geregeld?' Enigszins verbaasd dat zij mij deze vraag stelt, geef ik antwoord. 'Frank heeft bijna alles geregeld, maar ik vertrouw hem daar volledig mee. Hij heeft een goede smaak' Glimlachend knikt ze. 'En al een beetje zenuwachtig voor de grote dag?' Ik schud mijn hoofd. 'Niet echt' 'Ach kom nou Eva, dat maak je mij niet wijs. Iedereen is altijd zenuwachtig naarmate de grote dag nadert, dat was ik ook' De gedachte aan mevrouw Mechels doet me bijna in lachen uit barsten, maar ik weet het te beperken tot een kort gegrinnik. 'Dan kent u mij nog niet. Zenuwachtig zijn ligt niet in mijn aard' Dat gezegd te hebben, verlaat ik haar kantoortje.

Na een dag alleen maar dossiers te hebben bijgewerkt, verlaat ik opgelucht het bureau. De hele dag heeft Esmee door mijn hoofd gespookt. Het zit me niet lekker dat ze niks gezegd heeft en daarbij ook nog haar vreemde reactie van gisteravond toen ik haar vroeg of ze al wist waar Wolfs begraven licht en dat ze me daarna snel probeerde weg te werken. Misschien neemt ze vanavond wel haar telefoon op, als ik haar nog een keer probeer te bellen. Ik heb net mijn auto geparkeerd, wanneer ik in mijn binnenspiegel een busje uit mijn straat zie komen. Eerst besteed ik er geen aandacht aan, totdat achter het busje Frank verschijnt die de bestudeer uit lijkt te zwaaien. Ik stap uit mijn auto en Frank lijkt mij direct op te merken. Even kijkt hij verschrikt maar hij weet dit al snel te verbergen. 'Hé Eefke, lekker gewerkt vandaag?' Ik haal mijn schouders op. 'Nee, Esmee was er niet dus heb ik de hele dag alleen maar papierwerk gedaan' Lachend slaat Frank zijn arm om mijn schouder. Hij weet dat ik een ontzettende hekel heb aan papierwerk. 'Heb jij even geluk dat ik jouw lievelingseten heb klaargemaakt', zegt hij grijnzend. 'Ah Frank, je bent een schat' Ik geef hem een kus op zijn wang en samen lopen we de Ponti binnen. Ik hang mijn jasje op aan de kapstok en volg hem daarna naar beneden. 'Hoezo was Esmee er eigenlijk niet?', vraagt Frank zodra we beiden hebben plaatsgenomen aan tafel. De bami staat nog even te pruttelen op het vuur. 'Ze heeft een week verlof opgenomen, iets met familie omstandigheden ofzo' Ik haal mijn schouders op. 'Eigenlijk vind ik het raar, want gisteren heeft ze er helemaal niets over gezegd en ik moest het van Mechels horen. Nu moet ik de rest van de week Romeo en Marion helpen of papierwerk doen' Frank is ondertussen opgestaan om wat te drinken voor ons in te doen. 'Dat is inderdaad wel vreemd' 'Ja, ik hoop maar dat ze op tijd terug is voor de bruiloft' Frank knikt. 'Anders heb je altijd Marion nog' Hij zet de glazen met drinken neer en gaat weer zitten. 'Dat wel, maar ik zou het echt heel erg jammer vinden als ze er niet bij is' Even zeggen we niets, totdat me iets te binnen schiet. 'Wat deed dat busje hier eigenlijk?' Twijfelend kijkt Frank naar de inhoud van zijn glas die hij rondjes laat draaien in het glas. 'Frank?' Hij kijkt me aan. 'Wordt alsjeblieft niet boos, Eva, maar ik kan de kamer eigenlijk wel weer gebruiken. Ik moet nu elke keer gasten weigeren, terwijl die kamer helemaal niet meer gebruikt wordt' Eerst dringt het niet tot me door wat hij bedoelt, maar langzaam valt het kwartje. 'Wat heb je gedaan?!' Ik spreek de woorden met tussenpozen uit, de boosheid duidelijk te horen. 'Eefke, alsjeblieft, laat het me-' Zo snel als ik kan, ren ik de trap op naar zijn kamer. Ik gooi de deur open en alles is weg. Alles wat eerst aan Wolfs toebehoorde is weg. Ik trek de kasten open, maar er ligt helemaal niets meer. Zelfs de doos is weg. De doos met onze foto's. Ik val op de grond voor zijn kledingkast en barst in huilen uit. 'Sorry Eva, maar dit leek me echt het beste. Iemand van de kringloop heeft zijn spullen opgehaald. Wij konden er toch niks mee en eigenlijk lag het alleen maar in de -' Kwaad sta ik op. 'Waag het eens om te zeggen dat zijn spullen in de weg lagen. Hij was ook jouw vriend, Frank. Hij verdient beter dan dit. Je had het op zijn minst kunnen overleggen' Frank komt dichter naar me toe, maar ik steek mijn hand op om hem tegen te houden. 'Oprotten!' 'Eva, toe nou' 'Ik meet het, Frank, opgerot!' Ondanks mijn harde woorden, blijft hij staan. 'Ben ik niet duidelijk? Oprotten! Rot alsjeblieft op!' Eindelijk gaat hij weg. Volledig overstuur laat ik me opnieuw voorover op de grond zakken. De rest van de avond en nacht blijf ik daar liggen. Frank heeft nog geprobeerd me naar beneden te krijgen om te eten, maar gaf het al snel op. Hij had een bord met bami en een glas chocomel voor me op de grond gezet vlakbij de deur, maar de behoefte om te eten en drinken had ik niet. Nog even heeft het door mijn hoofd gespeeld dat Frank misschien de foto's heeft gezien, maar ook dat kon me niks meer schelen. En al heeft hij ze gezien, wat dan nog? Het enige dat ik hoop is dat het hem dan net zo verschrikkelijk doet voelen als hoe ik me nu voel.