Ogen Vol Liefde

Deel 17

Bedankt voor alle lieve reacties en dat jullie dit verhaal nog steeds lezen, ondanks dat ik weinig post. Als jullie nu weer lief zijn, dan morgen misschien nog een deeltje. Misschien is het jullie opgevallen dat alle deeltjes van 'nu' zich afspelen in een korter tijdsbestek, want we naderen de bruiloft en daarmee ook de ontknoping van dit verhaal.
En ohja, dit keer toch maar geen flashback want dit kwam beter uit qua planning ;)

Volledig overstuur en in de war blijf ik nog even staan, waarna ik het weer op een lopen zet. Ik ben al bijna terug bij de Ponti, wanneer ik me bedenk dat het niet zo'n goed idee is om nu al naar huis te gaan. Frank zal waarschijnlijk allemaal vragen gaan stellen en overbezorgd doen als hij mijn met bloed doorlopen ogen ziet. Ik verander van richting en loop naar het appartementencomplex waar Esmee en Marion wonen. Twijfelend bij wie van de twee ik langs zal gaan, blijf ik om de hoek van de straat staan. Al snel valt mijn besluit op Esmee. Zij begrijpt mij tenminste. Marion zal toch alleen maar zeggen dat ik me niet aan moet stellen, dat Frank veel beter voor me is. Esmee kijkt me verrast aan zodra ze me voor haar deur ziet staan. 'Hé Eva, wat leuk dat je even langs komt' Pas wanneer ik niet reageer, lijkt ze mijn rode ogen op te merken. 'Wat is er aan de hand? Kom binnen' Ze houdt de deur voor me open en ik loop naar binnen. Ik ga op haar bank zitten en terwijl ze naast me komt zitten, drukt ze me een zakdoek in mijn handen. De tranen lopen alweer over mijn wangen en Esmee wacht rustig af tot ik weer wat bedaart ben voor ze me verdere vragen stelt. Nog nasnikkend vertel ik haar wat er allemaal gebeurd is tijdens mijn rondje hardlopen.  'Ik- hardlopen - vrouw - baby - Wolfs', zijn de enige woorden die verstaanbaar uit mijn mond komen. Esmee staat op en komt even later terug met een glaasje water. 'Nu nog een keer, maar dan graag dat ik je kan begrijpen', zegt ze wanneer ik weer gekalmeerd ben. Ik vertel haar van het gelukkige gezin met de baby en het verwarrende moment bij de Maas waar ik dacht Wolfs en Fleur te zien. Opnieuw rollen er een paar tranen over mijn wangen. 'Oh lieverd toch' Troostend slaat ze haar arm om mijn schouder. 'Hij leek zo echt. Ik dacht echt dat hij het was. Ik weet echt wel dat het niet kan, maar-' De woorden stokken in mijn keel en het lukt me dan ook niet mijn zin af te maken. Ik neem nog een slokje water en slaak een diepe zucht. Uitgeput van het hardlopen en de vele emoties leun ik achterover in de bank. Esmee blijft verdacht stil, zij weet vast ook niet wat te zeggen. Misschien wordt ze ondertussen al wel moe van al mijn gejank elke keer. 'Heeft Frank je nog veel lastig gevallen met vragen over je jurk', vraagt ze in een poging het onderwerp te veranderen. 'Ja, hij bleef maar door gaan over de jurk en de trouwerij enzo' Weer zucht ik een keer diep. 'Ik weet het niet hoor, Esmee. Doe ik er wel goed aan om met hem te trouwen?' Voor het eerst durf ik hardop mijn twijfels uit te spreken over de trouwerij. Ook al heeft Esmee altijd al geweten dat ik twijfelde zonder dat ik het uitsprak, is het nu toch anders, nu ik het hardop gezegd heb. 'Ik weet het ook niet, Eva. Je weet dat ik vind dat je het niet moet doen als je je er zelf niet goed bij voelt' 'Ik doe het voor Frank' Hoofdschuddend kijkt ze me aan. 'Dat weet ik, en ik weet dat Marion wil dat je met hem trouwt, maar ik heb veel liever dat je eerlijk bent tegenover jezelf. De bruiloft is al over anderhalve week. De meeste mensen die bijna gaan trouwen zijn dolgelukkig en is het de beste dag van hun leven, bij jou krijg ik eerder het idee alsof het de verschrikkelijkste dag van je leven gaat worden. Ik wil niet dat je met hem trouwt als dat betekent dat je altijd ongelukkig zult zijn' Van schaamte laat ik mijn hoofd hangen. Ik had al wel vaker gemerkt dat Esmee niet zo'n voorstander is van Frank. In tegenstelling tot Marion was Esmee meer een fan van Wolfs. 'Ik zal nooit meer echt gelukkig kunnen zijn en als ik nu niet met Frank trouw, zal hij ook ongelukkig worden en dat wil ik niet. Ik wil dat er in ieder geval iemand van ons gelukkig is. Frank is altijd goed voor me geweest, hij verdient het niet om nu nog door mij in de steek te worden gelaten zo vlak voor onze trouwdag' Niet wetend wat verder te zeggen, speel ik met het kettinkje om mijn nek. 'Wat is dat voor kettinkje? Die heb ik volgens mij nog niet eerder gezien' Dit is precies waarom ik zo blij ben met een vriendin als Esmee, ze lijkt altijd precies door te hebben wanneer ik het ergens niet meer over wil hebben. 'Vanmiddag gevonden, ik had behoefte aan Wolfs dus ik was naar zijn kamer gegaan, omdat Frank maar bleef doorzeuren over de trouwerij. Daar vond ik in zijn kast een doos met allemaal foto's van hem en mij en onderop lag deze ketting. Ik- ik denk dat hij het voor mij had gekocht, bedoelt als cadeautje voor ons eenjarig samenzijn wat er toen aan zat te komen' De laatste zin weet ik met moeite zonder te huilen uit te spreken. 'Ik vind het prachtig' Esmee wrijft even over mijn schouder. Ik haal een keer diep adem en tover dan een glimlach op mijn gezicht. 'Het was zo mooi, Esmee. Hij had zoveel foto's van ons, foto's die ik nog nooit gezien had. Van sommige foto's heb ik niet eens doorgehad dat hij ze maakte' 'Wil je ze me een keer laten zien? Misschien helpt het om samen naar de foto's te kijken en dat jij mij dan over die momenten vertelt?' Dankbaar kijk ik haar aan. 'Ja, dat is goed' Als steun legt ze even kort haar hand op mijn been. 'Over Wolfs gesproken, heb jij nog wat kunnen vinden over waar hij ligt. Ik wil graag nog een keer afscheid van hem nemen en hem bedanken voor dit', zeg ik met mijn hand op het kettinkje om mijn hals. Ineens verstart haar gezicht en kan ik haar niet meer lezen. 'Ik heb nog niks kunnen vinden. Om eerlijk te zijn heb ik er nog niet naar gezocht, Marion lijkt elke keer over mijn schouder mee te kijken' Iets in haar stem doet me twijfelen. Volgens mij vertelt ze mij niet alles wat ze weet of ze liegt. Misschien had ik haar toch niet hier voor moeten vragen. Misschien had ik hulp bij iemand anders moeten zoeken. Ik had het Mechels kunnen vragen, maar zei deed ook al zo raar na het overlijden van Wolfs. Een andere optie was geweest om het aan Fleur te vragen, haar op te bellen, al had ze in haar brief aangegeven geen contact meer te willen hebben. Het zou te pijnlijk voor haar zijn. 'Het is niet vervelend bedoelt, maar ik heb over een half uur met iemand afgesproken en ik moet me nog even klaar maken' Begrijpend sta ik op. 'Ik snap het. Bedankt dat je alsnog even tijd voor me had' Ik zeg haar gedag en loop naar buiten. Wanneer ik nog even naar haar wil zwaaien terwijl ik weg loop, zie ik dat ze de deur al heeft dicht gedaan. Verslagen loop ik langzaam terug naar huis. Het zit me niet helemaal lekker dat ze me ineens weg wilde hebben, alsof er iets is dat ze me niet vertelt. Bovendien is het ook niks voor haar om niet nog even te zwaaien.