Ogen Vol Liefde

Deel 7

Nadat Esmee is weggegaan, besluit ik dan toch maar om naar beneden te gaan. Even mijn gezicht laten zien, wat water drinken, Frank laten weten dat hij zich geen zorgen hoeft te maken en dan weer naar boven. Ik sta op uit bed en loop naar de badkamer. Mijn reflectie in de spiegel doet me schrikken. Er zitten grote, donkere kringen onder mijn ogen en mijn gezicht is ingevallen. Veel anders had ik eigenlijk ook weer niet verwacht, maar ik had niet gedacht dat het zo erg zou zijn. Ach, wat maakt het ook uit, ik heb niet echt iemand mee waar ik er goed uit voor wil zien. Frank moet me maar gewoon zo nemen als ik ben. Langzaam loop ik de trap af. Ik zie er tegenop om Frank weer te zien. Als hij maar niet te moeilijk gaat doen of gaat lopen zeuren. 'Misschien hadden we het Esmee toch moeten vertellen', klinkt de stem van Frank. Ik zet nog een stap verder naar beneden en blijf dan staan, benieuwd waar hij het over heeft. 'Nee, daar hebben we het al eerde over gehad. Esmee is veel te eerlijk en zou dit nooit geheim kunnen houden voor Eva', klinkt nu ook de stem van Marion. 'Hmm oké, misschien heb je gelijk. Eva mag dit absoluut niet te weten komen, onder geen enkele voorwaarde' Ik begin inmiddels wel heel nieuwsgierig te worden en besluit het maar gewoon te vragen. 'Wat mag ik niet te weten komen?', vraag ik zodra ik de keuken binnenstap. Frank en Marion wisselen een blik, waarna hij op staat. Zonder iets te zeggen loopt hij naar een van de kasten. Hij opent de la en haalt er een klein zwart doosje uit. Mijn blik schiet van het doosje in zijn handen naar Marion. Ik kijk haar aan met een blik van zeg me alsjeblieft dat dit niet is wat ik denk dat het is. Ze geeft echter niks prijs. Kwaad kijk ik haar aan, wat niet zo heel moeilijk is op dit moment want ik ben nog steeds boos over wat ze daarstraks had gezegd. Het enige dat ze doet is haar schouders ophalen. 'Ik had dit liever een andere keer gedaan, op een romantische plek, maar de verrassing is er nu toch al af' Frank gaat voor me zitten op één knie. Dus toch. 'Lieve, lieve Eva, wil je alsjeblieft met me trouwen' Hij opent het doosje en ik kijk naar de simpele ring die erin ligt. Niet te veel versieringen, maar gewoon een wit gouden band met een klein steentje erin. Precies zoals ik altijd een ring gehad had willen hebben, alleen niet van hem. De tranen springen in mijn ogen van verdriet, maar Frank ziet ze blijkbaar aan als tranen van blijdschap. Met een stralende lach op zijn gezicht komt hij overeind. 'Het woord dat je zoekt is ja', zegt hij zelfverzekerd. Ik kijk naar Marion die naar me knikt als teken dat ik in moet stemmen. Dan dringt er tot me door dat ze al die tijd vanochtend gelijk heeft gehad. Frank houdt van me en hij is de enige die ik nu nog heb. Ik kan wel zielig gaan zitten doen, maar Wolfs krijg ik er niet mee terug. Mijn leven zal nooit meer zo worden als het was en Frank verdient het niet om ongelukkig te zijn. Misschien is dit wel mijn straf. Mijn straf omdat ik was vreemdgegaan en is hij daarom van me afgepakt. Ik denk aan hoe ik altijd geloofde in het lot en misschien is dit wel mijn lot. Als ik ja zeg, is in ieder geval één van ons gelukkig. Dat is wel het minste wat ik kan doen, want echt gelukkig zou ik toch nooit meer worden. Langzaam knik ik waarna er een zwakke 'ja' klinkt uit mijn keel. Frank slaat zijn armen om me heen en houdt me dicht tegen zich aan gedrukt. 'Ik hou van je, Eva', zegt hij. Ik geef geen antwoord. De tranen rollen inmiddels over mijn wangen om wat ik heb gedaan. 'Wij gaan gelukkig worden samen Eva, ik voel het' Hij geeft me een kus waarna Marion naar me toe komt en me een stevige knuffel geeft. 'Ik zei toch dat dit het beste voor je is' Ik knik om maar van het gezeur af te zijn. 'Dan is het nu tijd voor champagne' Frank houdt een fles omhoog en heeft drie glazen in zijn handen. Ik schud mijn hoofd als teken dat ik niet hoef, maar Marion en Frank halen me over om toch één glaasje te nemen. Ik sla de champagne achterover. Het voelt goed, alsof ik even alles kan vergeten. Ik pak de fles en schenk mezelf nog een glaasje in. Binnen de kortste keren is de fles leeg. Ik hik en Marion en Frank beginnen te lachen. De alcohol doet zijn werk en ik voel hoe de pijn in mijn hart verzwakt wordt. 'Misschien moet je even gaan liggen, Eef', zegt Marion. Blijkbaar is het duidelijk te zien dat ik iets te veel gehad heb. Ik sta op en meteen begint het te duizelen. Frank pakt me vast om te voorkomen dat ik val. 'Kom, ik breng je maar boven' Hij pakt mijn hand en begeleidt me naar de trap. 'Oh Eva, deze moest ik je nog geven' Marion drukt me een envelop in mijn handen en niet begrijpend kijk ik er naar. 'Van Fleur', zegt ze. Ik knik en zet een stap vooruit waarna ik bijna struikel. Giechelend leun ik tegen Frank aan. 'Misschien had ik ietsje minder moeten drinken. Een klein ietsie pietse beetje minder maar' Met mijn handen probeer ik te gebaren hoeveel minder maar het lukt niet echt goed. Frank helpt me de trap op en brengt me naar onze kamer. Eigenlijk wil ik liever naar Wolfs kamer, maar zodra ik het bed zie, wil ik niks liever dan gaan liggen. 'Ik komt straks wel wat te eten voor je brengen', zegt Frank. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt de kamer uit. Ik draai me op mijn zij en val gelijk in slaap.