Ogen Vol Liefde

Deel 13

Dankjulliewel voor de leuke, lieve reacties. Geen idee wat me nu is overkomen, maar ik had zomaar ineens de tijd, zin en motivatie om nog een deeltje te schrijven xD

Nog één uur te gaan. Nog één uur en dan is deze week van scootercontroles en bonnen schrijven voorbij. Bijna zit mijn tweede werk week er weer op. De eerste week was me zwaarder gevallen dan verwacht, toch liet ik me niet kennen en kwam ik na het weekend terug voor de volgende week. Ook al haat ik het om dit soort werk te doen, om nog maar niet te spreken over het moeten dragen van het uniform, weet ik dat dit goed voor me is. Weer aan het werk zijn zorgt voor afleiding. Soms dwalen mijn gedachten nog naar hem af, maar dan is daar Esmee die me er doorheen sleept. Ze weet precies wanneer ik even die arm om mijn schouder nodig heb. 's Avonds als ik thuis kom, ben ik zo moe dat ik na het eten direct naar bed ga om daar als een blok in slaap te vallen. Frank heeft inmiddels geaccepteerd dat het het beste is om me maar gewoon te laten. Af en toe vraagt hij me wat over de trouwdag die steeds dichter bij komt. Meestal weet ik hem af te schepen met dat ik er toch geen verstand van heb, dat hij veel beter is in het regelen van dat soort dingen. 'Heb je een beetje zin in morgen?', vraagt Esmee terwijl we door het centrum lopen. Morgen gaan we een trouwjurk voor mij uitzoeken en eerlijk gezegd kan het me niks schelen. Ik haal mijn schouders op. In stilte lopen we verder. Wanneer ik eenmaal de moed verzameld heb, stel ik eindelijk de vraag die ik al zo lang heb willen vragen. 'Esmee, wil jij me helpen zijn graf te vinden? Ik wil graag nog een keer naar hem toe. Ik kan zo niet verder, ik moet afscheid van hem kunnen nemen. Nog een laatste keer gedag zeggen' Ze knikt begrijpend. 'Ik zal je helpen. Heb je Marion of Frank al gevraagd, misschien dat zij wat weten?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, hen kan ik het niet vragen. Sinds hij is overleden lijkt het wel alsof ze hem nooit hebben gemogen, alsof ze altijd een hekel aan hem hebben gehad' Mijn stem stokt bij het uitspreken van de woorden. Vechtend tegen de tranen, richt ik mijn blik omhoog, naar de hemel. 'Ik snap het gewoon niet. Frank was zijn vriend, en Marion als mijn vriendin zou me juist moeten steunen. Ik dacht altijd dat ze wilde dat ik gelukkig was, maar blijkbaar niet dus' Esmee slaat haar arm om mijn schouder en trekt me even kort tegen zich aan. 'Ik beloof je dat ik mijn best ga doen om hem te vinden. Al moet ik het politiesysteem er voor gebruiken' Dankbaar glimlach ik naar haar. 'En wat Frank en Marion betreft, ze zijn gewoon raar' Het is duidelijk dat ze probeert me aan het lachen te maken. 'Echt hoor, jij bent veel te goed voor zo'n stelletje sukkels' Het is gelukt, grinnikend lopen we verder terwijl ze bezig blijft met ze allerlei rare namen te geven.

Mijn plan was heel simpel. Ik zou een simpele jurk uitzoeken zonder al te veel tierlantijntjes die er ook nog comfortabel uit zou zien, ik zou de jurk passen, zeggen dat het mijn droomjurk was en klaar, we zouden weer naar huis kunnen. Helaas gooit Marion roet in het eten. Ze wil dat ik minimaal vijf verschillende jurken probeer. Esmee haalt haar schouders op als teken dat ze er niks aan kan doen. Zuchtend ga ik dan toch maar overstag. De eerste jurk is echt zo'n typische prinsessenjurk. Een strak bovenlijfje bekleed met kleine pareltjes en met een hartvormige hals, de rok loopt vanaf mijn heupen wijd uit. Vroeger droomde ik altijd van zo'n jurk. Dan wilde ik net zo'n prachtige jurk als Assepoester op de avond van het bal van de prins. Als mijn prins nog in leven zou zijn, dan was ik waarschijnlijk voor deze jurk gegaan. De jurk sluit perfect aan en doet mijn figuur echt ten goede. Het idee dat dit de jurk is die ik altijd gewild zou hebben, doet me besluiten om deze jurk niet te nemen. Deze jurk is bedoelt voor mijn droomhuwelijk met mijn droomman en niet voor mijn huwelijk met Frank. Ik schud mijn hoofd naar Marion en Esmee en loop de paskamer in om me te ontdoen van deze jurk. De volgende jurk wordt alweer aangereikt en met veel moeite weet ik me in de jurk te heisen. Marion begint meteen te glunderen zodra ik de paskamer uit kom. De jurk heeft een rechte hals, een strak bovenlijfje bedekt met kant en de rok wordt geleidelijk steeds wijder vanaf mijn heupen. De rok is gesierd met glinsterende kraaltjes, maar het is niet te overdreven. Eigenlijk ziet deze jurk er vrij simpel en neutraal uit. Ik weet dat dit mijn kans is, gezien de reactie van Marion. Met weinig moeite tover ik een neppe lach op mijn gezicht. 'Ik denk dat dit hem is' Enthousiast begint Marion in haar handen te klappen en vraagt ze me een rondje te draaien. Ik doe wat ze van me vraagt en probeer zo enthousiast mogelijk de jurk te showen. Hoe overtuigender ik dit doe, des te sneller ik hier vanaf ben. Marion lijkt overtuigd, Esmee daarentegen niet. Met een blik probeer ik haar duidelijk te maken haar mond te houden en dat ik het later wel uitleg. Gelukkig accepteert ze het, al had ik van Esmee niet anders verwacht. Zij is de laatste tijd veel meer een vriendin voor me dan Marion. Hoe ik ook mijn best doe, ik kan maar niet begrijpen waarom ze de laatste tijd zo doet. Het lijkt alsof ze iets voor me verzwijgt, maar ik heb geen idee wat. Met het excuus dat ik naar de wc moet, vlucht ik het pashokje in om me zo snel mogelijk weer om te kleden naar mijn gewone kleren. Als ik terugkom van de wc staat Marion met de jurk in haar handen. 'Ik weet dat ik heb gezegd dat je er minimaal vijf moet passen, maar als jij er echt zeker van bent dat dit hem is dan ben ik dat ook' Ik knik, een beetje verbaasd dat ze me er zo makkelijk mee weg laat komen. 'Oh Eva, Frank zal niet weten wat het overkomt als hij je straks ziet in deze jurk' Ik forceer een lach op mijn gezicht en kijk naar de grond. We lopen achter een medewerkster aan die ons heeft nog een kopje koffie heeft aangeboden. Esmee komt naast me lopen en legt haar hand op mijn schouder. 'Goed gespeeld, volgens mij is ze echt overtuigd', fluistert ze in mijn oor. Betrapt kijk ik opzij. 'Ik begrijp het, hij is niet de ware dus verdient hij ook niet de droomjurk' Ze knipoogt naar me en houdt dan stil. Ze werpt een blik op Marion die druk in gesprek lijkt te zijn met de medewerkster. 'Eva, ik snap niet waarom je dit doet, waarom je met Frank gaat trouwen, maar je zal er wel je redenen voor hebben. Ik hoop alleen echt dat je gelukkig wordt' Haar woorden ontroeren me. Ze lijkt het door te hebben en ze neemt me in haar armen voor een stevige knuffel. 'Alsjeblieft Eva, beloof me dat je er nog een keer goed over nadenkt. Ik wil niet dat je overhaaste beslissingen neemt en straks ongelukkig eindigt. Je hield van Wolfs, hij was jou ware, misschien komt er nog wel een volgende ware, maar dat is niet Frank. Dat weet jij net zo goed als ik' Ik veeg een verdwaalde traan van mijn wang en maak me van haar los. De zoveelste geforceerde glimlach wordt op mijn gezicht geproduceerd waarna ik me bij Marion voeg aan de tafel.