Άνοιξη

Κεφάλαιο 13: Νίνα

"Ανδριάνα, σε παρακαλώ άνοιξέ μου." ικέτευσε ο Μάριος, πίσω απ' την κλειστή πόρτα της κοπέλας, μα απάντηση δεν έλαβε.
Αναστέναξε με απόγνωση και είπε "Θα παραγγείλω κάτι να φάμε. Βγες σε παρακαλώ."

Μα η Ανδριάνα δε του έδινε σημασία. Κοίταζε τον τοίχο με προσήλωση και προσπαθούσε, μάταια, να διαγράψει απ' το μυαλό της τις αναμνήσεις της χθεσινής βραδιάς. Η ματιά της έπεσε στον φάκελο ο οποίος ήταν τοποθετημένος στο γραφείο της και ένιωσε την νοσταλγία να την πνίγει. Σηκώθηκε και πλησίασε το έπιπλο. Περιεργάστηκε τον φάκελο προσεκτικά. Στο εξωτερικό του ήταν γραμμένο το όνομα της με πολύ όμορφα, καλλιγραφικά γράμματα κι από κάτω με πιο πρόχειρα γράμματα έλεγε από τη "μαμά". Ξανακάθισε στο κρεβάτι της κρατώντας στα χέρια της τον φάκελο και αφού πήρε μία βαθιά αναπνοή τον άνοιξε και ξεκίνησε να διαβάζει το γράμμα που υπήρχε στο εσωτερικό του.

Κοριτσάκι μου,

Μη ξινίζεις την μουρίτσα σου, για τη μαμά θα' σαι πάντα το κοριτσάκι της. Ξέρω πως δεν υπήρξα καλή μητέρα Ανδριάνα. Το ξέρω και μισώ τον εαυτό μου γι' αυτό όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Μα ευελπιστώ κάποια μέρα να βρεις την δύναμη να με συγχωρέσεις για όλα όσα έχεις αναγκαστεί να υπομείνεις εξαιτίας της παράξενης μάνας σου. Υπάρχουν κάποια πράγματα, κάποια σημαντικά πράγματα, που πρέπει να μάθεις. Πιθανότατα όταν θα φτάσει στα χέρια σου αυτό το γράμμα εγώ να μην είμαι πια μαζί σου, όχι ότι ήμουν ποτέ. Αλλά σου ζητώ μία τελευταία χάρη, μείνε δυνατή.

Ξέρω. Ξέρω τα πάντα. Ξέρω πόσο έξυπνο παιδί είσαι, είναι δυνατόν να μην το είχα καταλάβει; Είσαι το κοριτσάκι μου! Απλά επειδή μπορούσα να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους δεν ήθελες να ξέρω, έκανα πως δεν καταλάβαινα.

Θα θέλεις φαντάζομαι να μάθεις για τον πατέρα σου. Κι εγώ στη θέση σου θα ήθελα. Ο πατέρας σου λοιπόν, ήταν ένας απαίσιος άνθρωπος. Προσπάθησα πολλές φορές να στο πω, αλλά καμία απ' αυτές δεν φαινόταν σωστή όταν τον είχες θεοποιήσει τόσο πολύ μέσα στο μυαλό σου και η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να σου χαλάσω το μοναδικό πρότυπο πατέρα που είχες, έστω και πλασματικό.

Ο πατέρας σου λοιπόν, δεν είναι άλλος από τον Lucifer Steele. Θυμάσαι; Θυμάσαι το άρθρο που σε είχα βάλει να διαβάσεις για τον άνθρωπο που έκαψε τη γυναίκα του ζωντανή μπροστά στα μάτια του πεντάχρονου γιού του; Αυτός ο άνθρωπος έχει συμβάλει στην ύπαρξή σου. Αυτόν τον άνθρωπο είχα ερωτευτεί άνευ όρων και αυτός ο άνθρωπος με άφησε, με εσένα μέσα μου, με πρόφαση τ' ότι ήθελε να επιστρέψει στην γυναίκα του. Μία γυναίκα που σκότωσε, Ανδριάνα. Μα δεν σκότωσε μόνο εκείνη. Όποιος τον αγαπούσε αυτό τον άνθρωπο, αργά ή γρήγορα πέθανε. Με άσχημους τρόπους. Και γι'αυτό το λόγο είμαι χαρούμενη που δεν τον γνώρισες τελικά. Είμαι χαρούμενη που κατάφερα να σε μεγαλώσω, με τον δικό μου τρόπο και να σε κάνω ένα φυσιολογικό παιδί. Επειδή είσαι φυσιολογική μωρό μου. Εντελώς φυσιολογική! Πανέξυπνη, μα φυσιολογική. Δεν είσαι τίποτα παραπάνω από μία έφηβη με απίστευτες δυνατότητες. Ένα τετραπέρατο παιδί,το οποίο μπορεί να φτάσει στον ουρανό.