Πέρασε τις τελευταίες του ώρες στην πατρίδα του, τρώγοντας σουβλάκια με τους δύο κολλητούς του. Δεν υπήρχε καμία συναισθηματική φόρτιση στο κλίμα, είχαν ήδη πει ότι ήταν απαραίτητο ο ένας στον άλλο. Ούτως η αλλιώς δεν υπήρχε κάτι που να μπορούσε να ειπωθεί με λέξεις, και να μην το ήξεραν ήδη. Αγαπούσαν ο ένας τον άλλον, πολύ. Θα τους έλειπε ο Μάριος, πολύ. Απολάμβαναν το σουβλάκι που έτρωγαν, πολύ.
"Έχω κάτι που θέλω να δώσετε στην Ανδριάνα." έσπασε την σιωπή ο Μάριος λίγη ώρα αργότερα, έχοντας μόλις τελειώσει το τέταρτο τυλιχτό και πιάνοντας στα χέρια του το πέμπτο
Οι δύο του φίλοι τον κοίταξαν με απορία κι εκείνος έβγαλε ένα στικάκι από την τσέπη του δερμάτινου μπουφάν του και το έδωσε στον Τρεντ "Ένα τραγούδι. Της έγραψα ένα τραγούδι κι απλά θέλω να ακούσει το τραγούδι που έγραψα, επειδή το έχω γράψει για εκείνη. Είναι τραγούδι." έχασε τα λόγια του, και το βλέμμα του πλανήθηκε στον χώρο λες και για μερικές στιγμές στη θύμηση της κοπέλας- έχασε τον εαυτό του.
"Εντάξει, κατάλαβα." του χαμογέλασε ο Τρεντ βάζοντας το στικάκι στην τσέπη του παντελονιού του
"Πάμε να βρούμε τον Τζέι; Πέρασε η ώρα." μουρμούρισε διστακτικά ο Παύλος και οι άλλοι δύο έγνεψαν αποκαρδιωμένοι. Ο Μάριος παράτησε το πέμπτο σουβλάκι στη μέση κι αφού σηκώθηκαν, μπήκαν στο αυτοκίνητο του Τρεντ και ξεκίνησαν.
Η διαδρομή προς το σπίτι του Τζέισον ήταν σύντομη. Η διαδρομή από το σπίτι του Τζέισον ως το αεροδρόμιο φάνηκε ατέλειωτη.
Στο αυτοκίνητο ήταν όλοι σιωπηλοί, λες και επρόκειτο να πάνε σε κάποια κηδεία. Έπειτα από αρκετή ώρα, ο Παύλος άνοιξε το ράδιο μα οι νότες αντί να καλύψουν την αποπνικτική σιγή, την τόνισαν ακόμα περισσότερο. Ο Τρέντον το έκλεισε κι έριξε ένα θυμωμένο βλέμμα στον Παύλο, ο οποίος ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα από την υπερβολική ένταση.
Έπειτα από πολλή ώρα, φτάσανε επιτέλους στο αεροδρόμιο. Μα με το που πάτησαν στο κτήριο, η ανακούφιση που τους προκάλεσε η άφιξη στον προορισμό τους, εξαφανίστηκε κι άφησε πίσω της ένα βαρύ και πένθιμο συναίσθημα.
"Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να φύγεις;" η πιο δύσκολη ερώτηση ξέφυγε από τα χείλη του Τζέισον πριν προλάβει να το σκεφτεί καν αλλά όταν είδε την έκφραση πόνου που προκάλεσε το ερώτημά του στον αδερφό το, το μετάνιωσε "Συγγνώμη... μαλακία μου." απολογήθηκε ευθύς κι ο Μάριος χαμογέλασε θλιμμένα
YOU ARE READING
Άνοιξη
Teen Fiction*Αυτή η ιστορία χρειάζεται απεγνωσμένα διορθώσεις* "Ερωτεύεσαι μυαλά." ειπε και την κοίταξε με νόημα "Εχω πάψει να πιστεύω πως το μυαλό έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτή την τρέλα, Μάριε." απάντησε εκείνη, αποφεύγοντας συστηματικά τη ματιά του "Ίσως ν...
