Άνοιξη

Κεφάλαιο 20: Ξέσπασμα

Τα δάκρυα στα μάτια της έκαναν την καρδιά του να σπαράζει. Και εκείνη το ήξερε, μα δεν είχε την δύναμη να συγκρατήσει τον εαυτό της. Τον είχε βρει. Μέσα στα σκατά της ζωής, μέσα σε όλες της δυσχέρειες και τις δυσκολίες που είχε περάσει, είχε καταφέρει να τον βρει. Τον είχε αγαπήσει, του είχε δώσει κομμάτι της ψυχής της. Και τώρα τον έχανε. Τόσο απλά, τόσο γρήγορα. Τον έχανε.

Κοίταξε την κλειστή του βαλίτσα η οποία ήταν ακουμπισμένη δίπλα απ' την πόρτα και χαμογέλασε πίκρα. Ένα δάκρυ κύλισε το πρόσωπο της κι εκείνος έσπευσε να το σκουπίσει με τον αντίχειρά του. Τα κάστανα του μάτια συνάντησαν τα καταγάλανα δικά της, σε μια ματιά που φώναζε όλα όσα οι ίδιοι δείλιαζαν να παραδεχτούν.

Το προηγούμενο βράδυ έφυγαν μαζί από την αποχαιρετιστήρια γιορτή που είχε διοργανωθεί για εκείνον και πήγαν στο σπίτι του όπου κοιμήθηκαν αγκαλιά στο κρεβάτι του, όπως συνήθιζαν να κάνουν. Μα εκείνη την φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Εκείνη την φορά είχαν και οι δύο ανοίξει τα φύλλα της καρδιάς τους, είχαν αποδεχτεί πως ήταν ερωτευμένοι...

"Υπάρχει κάτι που θέλω να σου πω." της ψιθύρισε αποσύροντας το βλέμμα του απ' το δικό της. Εκείνη έγνεψε, ενθαρρύνοντας τον να μιλήσει. Πήρε μια τρεμάμενη ανάσα. Ήταν φανερό πως του ήταν δύσκολο να ξεστομίσει τα λόγια που είχε στο μυαλό του. Ακόμα πιο δύσκολο κι απ' το να φύγει.

"Ανδριάνα, θέλω να έρθεις μαζί μου." είπε εν τέλη κι ένας λυγμός ξέφυγε απ' το στόμα της, τον όποιον ακολούθησε καταρράκτης από δάκρυα κι αναφιλητά. Εκείνος την έκλεισε στην αγκαλιά του και της χάιδεψε το κεφάλι γλυκά. Δεν άντεχε να την βλέπει έτσι. Έπρεπε όπως και δήποτε να την πείσει πως η ιδέα του ήταν τέλεια. Κι ας είχε μερικά ελαττώματα...

"Δεν γίνεται αυτό." ψέλλισε παίρνοντας βαθιές ανάσες, σε μία προσπάθεια να κοντρολάρει το κλάμα της

Αν της έλεγαν τέσσερις μήνες νωρίτερα ότι θα έκλαιγε σαν κοριτσάκι για ένα αγόρι, θα γελούσε υστερικά. Μα τώρα έκλαιγε. Κι ο πόνος που ένιωθε ήταν αληθινός.

"Γίνεται. Ανδριάνα άκουσε με, τα έχω σκεφτεί όλα. Υπάρχουν πανεπιστήμια έξω, που έχουν θέσεις οι οποίες σε περιμένουν. Δεν χρειάζεται καν να στείλεις αίτηση, το καταλαβαίνεις; Πας, περνάς από μία απλή δοκιμασία με σκοπό να αποδείξεις ότι είσαι αυτό που ψάχνουν κι έτσι απλά κάνεις αυτό που πάντα ήθελες. Μη μου πεις ότι θέλεις να δώσεις πανελλήνιες, δεν πρόκειται να σε πιστέψω. Τι δυνατότητες μπορεί να σου προσφέρει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα; Με το μυαλό που έχεις μπορείς να πας παντού." της είπε, δίχως να πάρει ούτε μια ανάσα. Πίστευε ακράδαντα αυτά που της έλεγε, αυτό που δεν είχε καταλάβει όμως ήταν πως τίποτα απ' αυτά δεν ήταν αυτό που εκείνη ήθελε.