"Together"-1D&Z FanFiction

One Direction FanFiction-Greek (Part 47)

Η ώρα είχε πάει 5 το απόγευμα και ήμασταν ακόμα στο νοσοκομείο. Καθόμουν και τον κοιτούσα χωρίς να κάνω τίποτα άλλο. Ευτυχώς, που το χτύπημα στο κεφάλι δεν είναι καθόλου σοβαρό.
Liam: Debbie; Θα έρθεις να φύγουμε; τον άκουσα να μου λέει.
Εγώ: Δε θέλω να πάω πουθενά.
Liam: Μη κάνεις σαν παιδί! Πρέπει να πάμε στο σπίτι. Έχουμε σχολείο αύριο.
Εγώ: Πφφφ καλά... Είπα απρόθυμα. Θα έρθουμε πιο μετά;
Liam: Μπορεί, πάμε τώρα.
Εγώ: Καλά, πάμε.
κ. Trisha: Mary, θες να πας στη Debbie; Δεν έχω μαγειρέψει και δεν μπορώ να φύγω.
Mary: Ναι, εντάξει. Πάρε τηλέφωνο αν γίνει τίποτα.
Εγώ: Πάμε να πάρεις τα πράγματα σου πρώτα. Αν θέλετε ελάτε και εσείς. κ. Yaser: Μπορεί να περάσουμε αργότερα.
Οι υπόλοιποι είχαν φύγει λίγο νωρίτερα αλλά είπαν ότι θα έρθουν πάλι αύριο, μετά το σχολείο.
*Σπίτι μου*
Μαμά μου: Κοίτα, αν δεν είσαι καλά, μη διαβάσεις σήμερα. Αλλά σχολείο αύριο θα πας.
Μπαμπάς μου: Ναι, συμφωνώ. Κάτσε να ηρεμήσεις σήμερα.
Εγώ: Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
Liam: Θα φάμε ή όχι; Από το πρωί πεινάω.
Μαμά μου: Ναι, ελάτε στην κουζίνα.
Mary: Ο Daniel και ο Christian δε θα έρθουν;
Liam: Θα έρθουν πιο μετά.
Καθίσαμε στο τραπέζι αλλά δεν είχα πολύ όρεξη για να φάω. Μετά από μισή ώρα περίπου, ανέβηκα πάνω στο δωμάτιο μου με τη Mary και προσπαθούσαμε να λέμε άσχετα πράγματα.
Mary: Το Σάββατο τι θα κάνουμε;
Εγώ: Δεν έχω ιδέα. Αν έχει βγει μέχρι τότε, να του κάνουμε πάρτι.
Mary: Συμφωνώ! Θα του κάνει πολύ καλό.
Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο Christian. Ήρθε και μας αγκάλιασε.
Christian: Πώς είστε κορίτσια;
Εγώ: Λίγο καλύτερα τώρα.
Mary: Ναι, κάπως. Εσύ;
Christian: Έτσι και έτσι...
Mary: Καλά που ήσουν εκεί.
Εγώ: Ναι, ποιος ξέρει τι θα γινόταν.
Christian: Ελάτε, μη λέτε τέτοια πράγματα τώρα.
Εγώ: Θα φύγετε μεθαύριο;
Christian: Ναι, δυστυχώς. Πάντως θα προσπαθήσω να έρθω το καλοκαίρι με τους γονείς μου.
Mary: Ωραία, καλά θα κάνετε.
Ύστερα από λίγο, ήρθε και ο Daniel με τον Liam. Κατά τις 8 χτύπησε το κινητό της Mary.
Mary: Έλα, Ni... Είπε.
Niall: Τι κάνεις;
Mary: Προσπαθώ... Εσύ;
Niall: Καλά είμαι εγώ... Εεε που είσαι;
Mary: Στη Debbie είμαι, γιατί;
Niall: Τελείωσα το διάβασμα και είπα αν θες να βγούμε βόλτα.
Mary: Αχ δεν έχω καμία όρεξη. Ο Alexander τι θα κάνει;
Niall: Έλα βρε, θα σου φτιάξω εγώ την διάθεση. Τι σε νοιάζει; Δεν έχει κανένα πρόβλημα.
Mary: Εεε τι να πω... Έλα να με πάρεις από δω.
Niall: Καλά, σε λίγο έφτασα.
Εγώ: Θα φύγεις;
Mary: Ναι, θα βγω βόλτα με τον Niall. Εγώ: Τι τυχερή... Καλά να περάσεις!
Mary: Έλα, μη στεναχωριέσαι άλλο. Θα τα πούμε μετά. Είπε και έφυγε.
Τα παιδιά έμειναν λίγο ακόμα στο δωμάτιο μου και κατά τις 9 πήγαν στα δωμάτια τους. Έβγαλα τα ρούχα μου και έβαλα τις πιτζάμες μου.
Μαμά μου: Debbie, θες...
Εγώ: Αχ! Πως μπαίνεις έτσι; Τρόμαξα! Μαμά μου: Συγγνώμη, απλά ήθελα να σε ρωτήσω αν θες κάτι να φας.
Εγώ: Όχι, δεν πεινάω.
Μαμά μου: Μα πρέπει να φας κάτι. Το μεσημέρι δεν έφαγες σχεδόν τίποτα.
Εγώ: Ρε μαμά σου είπα!
Μαμά μου: Μη φωνάζεις! Αλλιώς αύριο δε θα σε αφήσω να πας. Θα σε δει ο Zayn και θα τρομάξει.
Εγώ: Τόσο χάλια είμαι;
Μαμά μου: Όχι, αλλά για να μη γίνεις, θα φας και θα κοιμηθείς νωρίς.
Εγώ: Καλά, ότι πεις.
Μαμά μου: Αντε μπράβο!
Κατεβήκαμε στην κουζίνα και μου έβαλε να φάω το μεσημεριανό μου. Το έφαγα, γιατί η αλήθεια είναι ότι πεινούσα σαν λύκος, και πήγα πάλι στο δωμάτιο μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου μήπως και μπορέσω να κοιμηθώ αλλά τίποτα. Άνοιξα το κινητό μου και μπήκα στις εικόνες. Ξαφνικά άρχισα να κλαίω πάλι και μετά από λίγο με πήρε ο ύπνος.