"Together"-1D&Z FanFiction

One Direction FanFiction-Greek (Part 70)

Οι μέρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω, αφού μας έχουν φορτώσει με ένα σωρό μαθήματα και δεν προλαβαίνω να σηκώσω κεφάλι. Μέσα σε μια εβδομάδα, έχω γράψει 2 τεστ και έχω και μια εργασία φυσικής για το Σ/Κ. Ευτυχώς, που ο Liam είναι αρκετά καλός σε αυτή και θα με βοηθήσει. Από την άλλη βέβαια, ο Harry έδωσε εξετάσεις για το δίπλωμα και ναι, πέρασε. Όταν μου τηλεφώνησε, για να μου το πει, μπορούσα να τον ακούσω πως χοροπηδούσε πάνω κάτω. Τώρα πόσο καλό είναι αυτό για τους δρόμους του Λονδίνου, δεν ξέρω. Πάντως, μας υποσχέθηκε ότι θα μας βγάλει έξω να το γιορτάσουμε. Εννοείται πως η πρώτη τυχερή, είναι η Demi που θα ανέβει.
κ. Robin: Και τώρα μπορείς να πάρεις τα κλειδιά!
κ. Anne: Ναι, αλλά να προσέχεις. Μη σε μαζέψω πάλι από το τμήμα.
Harry: Εντάξει, μαμά...την ειρωνεύτηκε. Φέρε τα τώρα. Είπε και του έδωσαν τα κλειδιά.
Helen: Ωραία. Ο Harry πήρε δίπλωμα και μηχανή. Εγώ γιατί δεν μπορώ να πάω για δίπλωμα αυτοκινήτου; είπε ενοχλημένη.
κ. Robin: Όταν γίνεις 18 είπαμε.
Helen: Τον Ιούλιο δηλαδή; Τέλεια!
κ. Robin: Τόσο κοντά ήταν; είπε ψιθυριστά στην κ. Anne, η οποία τον χτύπησε ελαφρά με το πόδι της.
Helen: Το άκουσα αυτό! Harry, πες κάτι.
Harry: Ναι, να πω... Πάω να πάρω τη Demi για να πάμε βόλτα.
Helen: Με υποχρέωσες και εσύ!
Ο Harry γέλασε και έφυγε.
Λίγο αργότερα, έφτασε έξω από το σπίτι της Demi και πήγε να χτυπήσει την πόρτα.
κ. Jay: Επ, Harry! Πως και από δω; τον χαιρέτισε.
Harry: Ήρθα να πάρω τη Demi... Εδώ είναι; ρώτησε αφού μπήκε στο σπίτι.
κ. Jay: Ναι, εδώ είναι. Πάνε πάνω.
Εγνεψε καταφατικά και πήγε στο δωμάτιο της. Άνοιξε την πόρτα και την είδε καθισμένη στο γραφείο της.
Demi: Α! Γειά σου, Hazz! Τι κάνεις;
Harry: Μία χαρά, εσύ; τη φίλησε και έκατσε δίπλα της.
Demi: Και εγώ... Αν και έχω λίγο διάβασμα ακόμα.
Harry: Θες να κάνεις ένα διάλειμμα;
Demi: Πες μου ότι είσαι με τη μηχανή; πετάχτηκε από τη θέση της.
Harry: Μα που το κατάλαβες; Θα έρθεις;
Demi: Και το ρωτάς; Πάμε! Είπε και άρπαξε το μπουφάν της.
κ. Dan: Που πάτε, έτσι βιαστικά;
Demi: Μία βόλτα και ερχόμαστε.
κ. Dan: Καλά... Γειά!
....
Harry: Λοιπόν, έτοιμη; την ρώτησε ενθουσιασμένος, δίνοντας της το κράνος.
Demi: Πλάκα κάνεις; Το περιμένω τόσο καιρό! Είπε και φόρεσε το κράνος.
Έκαναν μια βόλτα στη γειτονιά και μετά την πήγε στο σπίτι της.

Το Σάββατο έφτασε και έχουμε κανονίσει με τα παιδιά να βγούμε. Βασικά, ο Harry θα μας βγάλει έξω. Ο Zayn σήμερα έχει ρεπό και έτσι θα μπορέσουμε να πάνε και σε κανένα άλλο μαγαζί εκτός από το "Face". Καθώς ετοιμαζόμουν, άκουσα το κινητό μου να χτυπάει και μόλις είδα πως ήταν η Mary, το σήκωσα αμέσως. Εγώ: Έλα, τι έγινε;
Mary: *γκουχου γκουχου* Debbie... Η φωνή της ήταν βραχνή και δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου.
Εγώ: Κρυώσες; Πότε πρόλαβες;
Mary: Από χθες το βράδυ. Ανέβασα λίγο πυρετό και βήχω.
Εγώ: Ναι, το κατάλαβα. Δηλαδή δε θα έρθεις ε; Κρίμα.
Mary: Ναι, και εγώ ήθελα...
Εγώ: Θες να έρθω να σου κάνω παρέα;
Mary: Όχι, δε χρειάζεται. Θα έρθει ο Niall να κάτσει μαζί μου.
Εγώ: Καλά, περαστικά τότε. Τα λέμε.

*Στο Club*
Zayn: Αχ, επιτέλους ήρθαμε και κάπου αλλού. Δε λέω... Καλό το "Face" αλλά βαρέθηκα. Είπε και έβγαλε το τζάκετ του. Το έβαλε στην καρέκλα και έκατσε.
Harry: Οι ευχαριστίες μετά παρακαλώ! Χαχαχα άρχισε να γελάει μόνος του.
Εγώ: Και τώρα εσύ δηλαδή, θα οδηγείς μηχανή;
Harry: Ναι, κολλητούλα γιατί; Αν θες να σε πάω μια βόλτα.
Εγώ: Όχι, να μου λείπει.
Harry: Καλά, εσύ θα χάσεις.
Demi: Πάντως, κρίμα που η Mary και ο Niall δεν είναι εδώ.
Liam: Ε, αφού ήθελε να της κάνει παρέα... Αλλά πως αρρωσταίνει έτσι ξαφνικά η αδερφή σου, δεν το καταλαβαίνω.
Helen: Και πολύ καλά κάνει και είναι μαζί της. Εσύ ο άντρας, ποτέ.
Liam: Αν και ειρωνικό το σχόλιο, θα σου πω ότι θα έκανα το ίδιο. Της είπε με χαμόγελο.
Louis: Ρε παιδιά, κάτι άσχετο. Για το χορό, θα βοηθήσετε; Ή μόνο η Grace με τον Dylan;
Stacy: Πολύ άσχετο όμως... Ε, δεν ξέρω. Του είπε και ήπιε λίγο από το ποτό της.
Zayn: Αφού θα κάνω τη μουσική ρε!
Δεν είναι αυτό βοήθεια; Έπρεπε να σου πω όχι.
Louis: Είναι αλλά...
Grace: Μη τους παρακαλάς. Τον διέκοψε. Εμείς οι δύο είμαστε αρκετοί.
Dylan: Ναι, έτσι και αλλιώς δε θα κάνουμε πολλά... Φαντάζομαι.
Εγώ: Πολύ μιλάμε. Δε χορεύουμε και ανησυχώ. Είπα και τράβηξα τον Zayn από το χέρι.

*Mary και Niall**Mary's P.O.V*
Είναι εδώ και 10 λεπτά η μάνα μου, πάνω από το κεφάλι μου και προσπαθεί να με πείσει για να φάω τη σούπα μου.
Εγώ: Ρε μαμά! *γκουχου* έλεος!
Μαμά μου: Μα πρέπει να φας.
Εγώ: Δε θέλω να φάω σούπα.
Μαμά μου: Δε με νοιάζει! Θα τη φας και θα πεις και ένα τραγούδι. Μου είπε και είχε ανεβασμένο τον τόνο της φωνής της. Πω πω! Θα μου πονέσει το κεφάλι. Η μαμά μου ξεφυσάει και ανοίγει η πόρτα.
Niall: Τι φωνές είναι αυτές;
Ρώτησε και ήρθε κοντά μου.
Μαμά μου: Niall, καλά που ήρθες. Δε θέλει να φάει.
Niall: Τι; Καλά θα το φάω εγώ. Είπε και πήρε το πιάτο στα χέρια του.
Εγώ: Ε! Αυτό είναι το φαΐ μου! Παραπονέθηκα. Είπαμε δε θέλω αλλά όχι, να το φάει κιόλας.
Μαμά μου: Τώρα το θες ε;
Niall: Αφήστε το, κ. Trisha. Θα την ταΐσω εγώ.
Μαμά μου: Χαρά στο κουράγιο σου. Θα πάω να σας φέρω και χυμό πορτοκάλι. Είπε και έφυγε.
Εγώ: Τώρα πρέπει να το φάω;
Niall: Ναι, αλλιώς πως θα γίνεις καλά; Εγώ: Εντάξει, αλλά θα κοιμηθείς μαζί μου;
Niall: Αχ, ότι θες με κάνεις. Πρώτα το φαγητό όμως.
Εγώ: Εντάξει, μπαμπά. Του απάντησε και γέλασαν λίγο.