"Together"-1D&Z FanFiction

One Direction FanFiction-Greek (Part 67)

Καθώς προχωρούσαμε, δε μιλούσαμε και είπα να ξεκινήσω συζήτηση. Τι να κάνω; Δεν μπορώ να περπατάω χωρίς να μιλάω. Άσχετα που θέλω να μιλήσω για την ταινία γιατί θα σκάσω.
Εγώ: Σου άρεσε η ταινία; Τον ρώτησα και σήκωσε το πρόσωπο του για να με κοιτάξει. Στο πρόσωπο του σχηματίστηκε ένα μικρό χαμόγελο, λες και περίμενε την ερώτηση.
Zayn: Χαχαχα το περίμενα ότι θα το πεις. Καλή ήταν...Αν και την περίμενα με πιο πολλές ερωτικές σκηνές.
Εγώ: Έχει περισσότερες στο βιβλίο. Εδώ κόψανε πάρα πολλά. Να στο δώσω να το διαβάσεις; ε; ε; Του είπα κοιτάζοντας τον με ενθουσιασμό. Εννοείται πως δεν περιμένω να μου πει ναι.
Zayn: Χαχαχα όχι. Να μου λείπει.
Εγώ: Καλά. Εσύ χάνεις.
Zayn: Πίστεψε με, δε χάνω καθόλου. Δεν είναι του τύπου μου τέτοια πράγματα. Και βασικά πότε με είδες να διαβάζω βιβλίο, για να το κάνω τώρα;
Εγώ: Ναι, σωστά. Τουλάχιστον, σου άρεσε καμία σκηνή; ρώτησα με την ελπίδα ότι θα πει κάτι θετικό.
Zayn: Εμμ, ναι. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσαν αρκετές. Αλλά πιο πολύ, αυτή, που η Anastasia φεύγει.
Εγώ: Ναι, καλά. Το λες αυτό επειδή μετά τελείωσε.
Zayn: Χαχα μα που το κατάλαβες!?
Εγώ: Έλα, σοβαρά. Πες μου.
Zayn: Θες στα σοβαρά; Οκ, λοιπόν. Η αγαπημένη μου σκηνή είναι αυτή που το κάνουν με τα παγάκια. Είπε και με κοίταξε στα μάτια. Εντάξει, αυτό σίγουρα το λέει στα σοβαρά. Δεν το περίμενα καθόλου.
Εγώ: Α, εεε ναι... Ωραία σκηνή. Σταματήσαμε και γύρισε, ώστε να βρίσκεται μπροστά μου και τότε αρχίζω να προχωράω προς τα πίσω. Καταλαβαίνω ότι έχω φτάσει σε τοίχο και δεν γίνεται να πάω πουθενά. Γι μισό λεπτό... Αυτό είναι το σπίτι μου. Πότε φτάσαμε; Έρχεται προς το μέρος μου και με κοιτάει με αυτό το γνωστό στραβό χαμόγελο, που το ξέρει ότι με τρελαίνει. Γιατί; Τι έχω κάνει; Η καρδιά μου χτυπάει τόσο γρήγορα, που νομίζω ότι θέλει να βγει από τη θέση της. Μα τι έχω πάθει; Και άλλες φορές έχουμε βρεθεί στην ίδια κατάσταση. Είναι ακόμα πιο διαφορετικό και από τη Νέα Υόρκη. Έπρεπε να περιμένω ότι κάτι θα γίνει μετά από μια τέτοια ταινία.
Εγώ: Zayn, τι κάνεις; η φωνή μου ακούστηκε στο ελάχιστο και κοιτάω το πάτωμα. Βάζει τα χέρια του γύρω μου και στην ουσία με έχει παγιδεύσει.
Zayn: Δεν καταλαβαίνεις τι κάνω; μου ψιθυρίζει και νιώθω την ανάσα του στον λαιμό μου. Αφού σου αρέσει..μη μου πεις ψέματα. Μου λέει και συνεχίζει.
Εγώ: Ναι, αλλά... Πήγα να μιλήσω και έφυγε από κοντά μου.
Zayn: Αλλά τι; Τι πάλι; είπε φανερά εκνευρισμένος.
Εγώ: "Πάλι"; Τι εννοείς;
Zayn: Κάθε φορά που πάω να κάνω κάτι παραπάνω, κολλάς. Γιατί; Ποιο είναι το πρόβλημα σου;
Εγώ: Το έχουμε ξανασυζητήσει αυτό και ξέρεις πολύ καλά.
Zayn: Ναι, αλλά δεν μπορώ άλλο! Νόμιζα ότι μπορούσα αλλά δεν γίνεται! Τώρα πλέον φώναζε.
Εγώ: Zayn, ηρέμησε. Δε χρειάζεται να φωνάζεις. Είναι βράδυ, θα μας ακούσουν οι γονείς μου.
Zayn: Δε με νοιάζει! Μου είπε απότομα. Πως γίναμε έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη; Περάσαμε τόσο καλά σήμερα.
Εγώ: Κοίτα, σε αυτή τη κατάσταση έχουμε βρεθεί τουλάχιστον άλλες τρεις φορές. Την τελευταία μάλιστα, μου είπες ότι δε σε νοιάζει αν γίνει. Τώρα τι έγινε;
Zayn: Δεν ξέρω. Πραγματικά, δεν ξέρω. Η φωνή του είναι σιγανή αλλά μπορώ να διακρίνω το θυμό του.
Εγώ: Δεν είμαστε μαζί ούτε ένα χρόνο για να μπορείς να απαιτείς τέτοια πράγματα από μένα. Δε σου έχω δώσει τέτοιο δικαίωμα.
Zayn: Και από ότι φαίνεται, δε θα είμαστε για πολύ.
Εγώ: Ε, αυτό δεν περίμενα ποτέ να το ακούσω από σένα! Κρίμα! Είπα και έτρεξα προς την πόρτα.
Zayn: Όχι, περίμενε! Debbie! Τον άκουσα να φωνάζει αλλά είχα κλείσει την πόρτα.
Έτρεξα πάνω στο δωμάτιο μου και άρχισα να κλαίω. Δεν έχουμε μαλώσει έτσι ξανά. Είναι τόσο άδικο αυτό που γίνεται. Δε θέλω να χωρίσουμε, ειδικά αν ο λόγος είναι αυτός. Αν δε βάλει μυαλό, να μην έρθει να μου μιλήσει.
*Zayn's P.O.V*
Μα πόσο ηλίθιος είμαι επιτέλους! Τι πήγα και της είπα; Αφού τα έχουμε πει αυτά και το ξέρω. Εννοείται, πως δεν εννοούσα τίποτα από όσα της είπα αλλά δεν νομίζω να με πιστέψει. Τόσο καιρό δε τσακωθήκαμε τόσο άσχημα, ειδικά για αυτό το θέμα. Πρέπει να της αποδείξω ότι δεν είμαι σαν τους άλλους, ότι δε θα τη χωρίσω επειδή δε πάμε ένα βήμα παρακάτω. Δε θέλω να τη χάσω μέσα από τα χέρια μου.