"Together"-1D&Z FanFiction

One Direction FanFiction-Greek (Part 48)

*Τρίτη πρωί*
Με το ζόρι σηκώθηκα για να πάω στο σχολείο. Τουλάχιστον, όταν τελειώσει το 7ωρο θα πάμε με τα παιδιά στο νοσοκομείο για να δούμε τον Zayn. Σήμερα θα τον πάνε σε δωμάτιο, οπότε θα μπορούμε να μείνουμε πιο πολύ.
Εγώ: Είχαμε κανένα νέο; ρώτησα τη Mary στη καφετέρια.
Mary: Τον έβγαλαν από την εντατική! Είπε χαρούμενη.
Demi: Επιτέλους! Αυτό είναι καλό.
Helen: Αυτό μόνο; Δεν ξύπνησε;
Mary: Όχι, ακόμα. Σήμερα, μπορεί.
Stacy: Μακάρι, ρε παιδί μου...
Εγώ: Θα πάμε όλοι μαζί μετά;
Mary: Ναι, έτσι δεν είπαμε;
Demi: Ωραία, αντε ακόμα δύο ώρες.
Helen: Τα αγόρια που είναι;
Stacy: Στην αυλή...πριν από λίγο τους είδα.
*Τα αγόρια...*
Harry: Τι εννοείς όταν λες ότι έχει πάθει αμνησία;
Louis: Μόνιμη ή προσωρινή;
Niall: Δηλαδή δε μας θυμάται;
Liam: Μία μία οι ερωτήσεις. Και είναι προσωρινή. Μέχρι αύριο θα του περάσει είπε ο γιατρός. Από το ατύχημα είναι.
Harry: Και που το έμαθες;
Louis: Μήπως μας δουλεύεις;
Niall: Ναι, μήπως;
Liam: Αντε πάλι. Η μάνα μου πήρε τηλέφωνο την κ. Trisha το πρωί.
Harry: Αααα, ε πες έτσι.
Louis: Δηλαδή ξύπνησε το βράδυ;
Liam: Ναι, αλλά ήταν αργά. Ούτε η Mary το ξέρει.
Niall: Μάλιστα... Και τώρα;
Harry: Τώρα...υπομονή.
Louis: Στην αδερφή σου θα το πεις;
Liam: Όχι... Ας το καταλάβει μόνη της.
Niall: Σαν να την ακούω μιλάμε...Πωω
Το διάλειμμα τελείωσε μετά από κάποια λεπτά και όλοι πήγαμε στις τάξεις μας. Οι υπόλοιπες ώρες κύλησαν αργά. Πολύ αργά. Όταν, επιτέλους, χτύπησε το τελευταίο κουδούνι, όλοι τρέξαμε έξω από τις αίθουσες μας. Πήγα στο ντουλάπι μου γρήγορα και πήρα τα πράγματα που χρειαζόμουν. Αμέσως μετά, συναντήθηκα με τα παιδιά στο πάρκινγκ του σχολείου και φύγαμε για το νοσοκομείο. Τα παιδιά από τη Σουηδία δεν ήρθαν σήμερα. Πήγαν μια τελευταία βόλτα με τους καθηγητές τους για να πάρουν ότι δώρο θέλουν για τους δικούς τους και θα έφευγαν αύριο το μεσημέρι. Ο Christian θα ερχόταν μαζί με τους άλλους, το απόγευμα γιατί ήθελε να δει τον Zayn. Θα πήγαινε και αύριο το πρωί πριν φύγει. Όταν φτάσαμε βρήκαμε εκεί τον κ. Yaser.
κ. Yaser: Γειά σας, παιδιά!
Mary: Γειά, daddy! Τον πήγαν σε δωμάτιο;
κ. Yaser: Ναι, έχει λίγη ώρα.
Εγώ: Μπορούμε να τον δούμε;
κ. Yaser: Ναι, αλλά όχι για πολύ έτσι;
Εγώ: Εντάξει, ξέρω. Είπα και πήγα προς το δωμάτιο.
κ. Yaser: Δεν της είπατε τίποτα;
Mary: Τι να της πουν;
Liam: Κοίτα, Mary... Ο Zayn το βράδυ ξύπνησε και...
Helen: Αλήθεια; Και γιατί δεν μας το είπατε;
Stacy: Υπάρχει πρόβλημα;
Louis: Άκου και θα καταλάβεις.
Mary: Liam, πες μου τι συμβαίνει.
Liam: Ο Zayn έχει αμνησία.
Helen: Τι;
Mary: Μπαμπά, τι λέει;
κ. Yaser: Την αλήθεια. Μέχρι αύριο θα είναι καλά όμως.
Niall: Η Debbie δε θα είναι αλλά τέλος πάντων.
Harry: Έλα, μωρέ. Τι μπορεί να πάθει; Stacy: Γενικά είναι καλά έτσι;
κ. Yaser: Ναι, μια χαρά. Μέχρι την Παρασκευή θα έχει βγει.
Liam: Γενέθλια στο σπίτι φέτος.
Louis: Το θυμάται; είπε και άρχισε να γελάει μόνος του.
Stacy: Έλα ρε, Lou! Δεν είναι αστείο.
*My P.O.V*
Μπήκα στο δωμάτιο και είδα τον Zayn με ανοιχτά μάτια. Πρέπει να είχε ξυπνήσει πολύ νωρίτερα.
Εγώ: Γειά σου, Zayn! Είπα και τον πλησίασα.
Zayn: Γειααα...
Εγώ: Τι κάνεις;
Zayn: Καλά, εσύ;
Εγώ: Τώρα που σε βλέπω, καλύτερα.
Zayn: Γιατί; Τι έγινε;
Εγώ: Δε θυμάσαι;
Zayn: Τι πράγμα; Και εσύ ποια είσαι;
Εγώ: Zayn, με δουλεύεις; Η Debbie είμαι. Η κοπέλα σου.
Zayn: Σοβαρά; Έχω κοπέλα;
Όχι, δεν το ζω αυτό.
Εγώ: Μου κάνεις πλάκα, έτσι;
Zayn: Όχι, δε σε ξέρω.
Τι είπε μόλις τώρα;
Εγώ: Και βέβαια με ξέρεις. Δε σου θυμίζω τίποτα;
Zayn: Όχι, λυπάμαι. Γιατί είμαι εδώ;
Εγώ: Είχες ένα ατύχημα, Zayn.
Zayn: Αλήθεια; Πότε;
Εγώ: Εχθές, το μεσημέρι.
Zayn: Αααα μάλιστα.
Με κοιτάει σαν να μη με ξέρει στ' αλήθεια. Θα κλάψω. Δε μπορεί να μου συμβαίνει αυτό. Το ίδιο μου το αγόρι, δε με θυμάται.
Εγώ: Εεε εγώ να πηγαίνω. Θα είσαι κουρασμένος.
Zayn: Όχι, κάτσε. Θέλω να μου πεις και άλλα.
Εγώ: Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ.
Βγήκα έξω και πήγα κατευθείαν να κάτσω. Ήταν μόνο τα παιδιά εκεί.
Mary: Debbie, είσαι καλά;
Εγώ: Όχι, δεν είμαι.
Demi: Γιατί, τι έγινε μέσα; ρώτησε σαν να μην ήξερε τίποτα.
Εγώ: Ο Zayn... Δεν με θυμάται.
Helen: Εεε... Δεν σου είπαμε τίποτα αλλά... Άρχισε να λέει.
Εγώ: Τι; Πείτε μου! Τη διέκοψα.
Stacy: Ο Zayn έχει αμνησία.
Εγώ: Τι πράγμα; Γιατί δε μου το είπατε; Ξέρετε τι σοκ πέρασα εκεί μέσα; Είπα και σηκώθηκα απότομα από τη θέση μου.
Liam: Ήξερα ότι θα αντιδρούσες έτσι, γι αυτό δε στο είπα.
Εγώ: Και πως θέλεις να αντιδράσω!
Harry: Μη φωνάζεις... Ηρέμησε.
Niall: Ναι, θα γίνει καλά.
Louis: Liam, δε την παίρνεις να φύγετε; Και έρχεσαι το απόγευμα.
Liam: Ναι, συμφωνώ. Έλα, Debbie.
Σηκώθηκα με το ζόρι και έφυγα. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Ελπίζω μέχρι αύριο να γίνει όπως πριν. Δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει.