"Together"-1D&Z FanFiction

One Direction FanFiction-Greek (Part 56)

*2 εβδομάδες αργότερα*
*Zayn's P.O.V*
Επιτέλους, θα πάω να βγάλω τον γύψο σήμερα! Ελπίζω να είναι καλά το πόδι μου για να μη κρατήσω τις πατερίτσες. Δε θα είναι καθόλου cool να πάω στο σχολείο με αυτά, χωρίς το γύψο. Ευτυχώς που το ραντεβού είναι απόγευμα και δε χρειάζεται να ξυπνήσω. Αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι στο ιατρείο με τους γονείς μου και περιμένω τη σειρά μου.
Μαμά μου: Λοιπόν, είσαι έτοιμος;
Εγώ: Σιγά ρε μάνα, τι θα κάνω.
Μπαμπάς μου: Μη το λες...
Εγώ: Ευχαριστώ που με αγχώνεις.
Γραμματέας: Μπορείτε να μπείτε!
Την άκουσα να λέει και σηκωθήκαμε και οι τρεις ταυτόχρονα.
Εγώ: Και οι τρεις θα πάμε;
Μαμά μου: Δε μας θέλεις μαζί;
Εγώ: Έλα ρε μαμά....19 είμαι!
Μπαμπάς μου: Καλά, πάνε. Μη σε ακούσω να φωνάζεις όμως.
Εγώ: Δε θα φωνάξω. Είπα και πήγα μέσα.
Γιατρός: Zayn, ξάπλωσε εδώ και χαλάρωσε. Δε χρειάζεται να κάνεις κάτι.
Εγώ: Ωραία, θα πονέσει;
Γιατρός: Μπορεί... Αλλά λίγο.
Μισή ώρα του πήρε περίπου για να το βγάλει. Λες και έφυγε ένα βάρος από πάνω μου ρε παιδί μου. Ευτυχώς, δεν πόνεσε καθόλου.
Εγώ: Θα χρειαστεί να έχω ακόμα τις πατερίτσες;
Γιατρός: Θα δούμε, σήκω να περπατήσεις λίγο και θα σου πω.
Σηκώθηκα και έκανα κάποια βήματα. Εγώ: Δεν πονάει. Μια χαρά είμαι.
Γιατρός: Αλήθεια; Άλλη μια φορά και μετά μπορείς να φύγεις.
Τελικά, δε θα τις χρειαστώ. Τέλεια! Θα πάω στη Debbie και θα της κάνω έκπληξη.
Μαμά μου: Α! Που είναι οι πατερίτσες; μου είπε μόλις με είδε.
Εγώ: Δεν τις χρειάζομαι.
Γιατρός: Μπορεί να μην τις χρειάζεσαι αλλά θα προσέχεις. Ποδόσφαιρο και τέτοια από την άλλη εβδομάδα.
Εγώ: Να είστε σίγουρος!
Μπαμπάς μου: Ευχαριστούμε πολύ, γιατρέ! Είπε και φύγαμε.
Εγώ: Θα με πας στον Liam; ε; ε;
Μπαμπάς μου: Θα σε πάω, τι να κάνω.
Μαμά μου: Όχι, ότι θα πας για να δεις τον Liam...
Εγώ: Έλα ρε μαμά τώρα..
Τουλάχιστον, είναι κοντά και δεν είπαμε πολλά. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και πήγα προς την πόρτα. Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε ο Liam. Τι στο καλό; Από πίσω ήταν;
Liam: Καλέ...το έβγαλες; είπε και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.
Εγώ: Ναι, πάει!Μπορώ να περπατήσω και μόνος μου. Είμαι μεγάλο παιδί πια.
Liam: Μπράβο βρε! Πόσο γρήγορα μεγάλωσες. Χαχα
Εγώ: Μόνος σου είσαι;
Liam: Όχι, η Debbie είναι πάνω. Έχει βάλει τα ακουστικά και δεν ακούει.
Εγώ: Να πάω λίγο ε;
Liam: Πάνε. Λες και δεν κατάλαβα γιατί ήρθες.
*My P.O.V*
Κάθομαι στο γραφείο μου, με το laptop και τα ακουστικά. Έχω βάλει τη μουσική στο τέρμα και δεν έχω ιδέα τι γίνεται. Άσχετο, αλλά που είναι ο Zayn; Δεν με έχει πάρει κανένα τηλέφωνο ούτε μήνυμα μου έστειλε. Καλά μπορεί να έχει κάτι να κάνει αλλά έλεος. Ξαφνικά, βλέπω δύο χέρια μπροστά από τα μάτια μου. Βγάζω τα ακουστικά, γυρνάω και τον βλέπω να μου χαμογελάει.
Εγώ: Zayn! Πετάχτηκα από την καρέκλα μου και τον αγκάλιασα. Που ήσουν; Σε πήρα τόσες φορές.
Zayn: Το ξέρω, αλλά πήγα να βγάλω το γύψο. Είπε και κουνούσε τα πόδια του πέρα δώθε.
Εγώ: Πω πω! Τέλεια!! Είπα τον φίλησα.
Zayn: Τι έγινε, αγάπη μου; Ξεθαρέψαμε; Δε μου τα έκανες αυτά.
Εγώ: Γιατί; Δε θες; Δε το ξανακάνω. Έκανα πίσω αλλά με τράβηξε.
Zayn: Ποιος το είπε; Θέλω.
Αχ, γιατί με κοιτάει έτσι; Ωραία, γυρίσαμε στις παλιές καλές συνήθειες. Θέλει να με αποτελειώσει.
Εγώ: Εμμ...οι άλλοι το ξέρουν;
Zayn: Ναι αλλά ας μη μιλάμε. Έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε. Με κόλλησε πάνω του και με κοιτούσε με αυτό το βλέμμα, που με το ζόρι κρατιέμαι και δεν λιποθυμώ.
Την ίδια ώρα, ο Harry και η Demi στο τηλέφωνο...
Demi: Ρε συ Hazz, δεν μπορώ!
Harry: Τι δεν μπορείς;
Demi: Δεν ξέρω, βαρέθηκα!
Harry: Εμένα; Τι σου έκανα;
Demi: Όχι, εσένα... Απλά δεν έχουμε κάνει τίποτα ρε παιδί μου...
Harry: Το ξέρω αλλά που κολλάει αυτό;
Demi: Harry, συγκεντρώσου! Εννοείται πως δε μιλάω για αυτό.
Harry: Ε, τότε τι; Πες μου!!
Demi: Έχουμε καιρό να βγούμε οι δύο μας. Πότε θα με βγάλεις έξω;
Harry: Αααα αυτό; Ε, πότε θες;
Demi: Αύριο;
Harry: Αύριο θες; Αύριο. Που να πάμε;
Demi: Όλα εγώ θα τα λέω; Κάνε μου έκπληξη.
Harry: Καλά, ότι πεις. Τα λέμε, φιλάκια.
Demi: Φιλάκια! Είπε και το έκλεισε.
*2 ώρες μετά*
Zayn: Λοιπόν, ώρα να φεύγω σιγά σιγά. Είπε και πήγε να σηκωθεί.
Εγώ: Όχι, όχι. Μείνε λίγο ακόμα.
Zayn: Ρε είναι 9 το βράδυ...
Εγώ: Και; Έχεις σχολείο ή διάβασμα;
Zayn: Δε με βαρέθηκες;
Εγώ: Όχι, καθόλου. Γιατί, εσύ με βαρέθηκες;
Zayn: Όχι, αλλά θέλω να πάω να ξαπλώσω και να φάω.
Εγώ: Και κρεβάτια έχουμε και φαγητό.
Zayn: Χαχαχα πλάκα έχεις.
Εγώ: Σοβαρά μιλάω. Θα σε πάμε στο σπίτι εγώ και ο Liam πιο μετά.
Zayn: Μμμμ εντάξει, με έπεισες.
Εγώ: Δεν ήθελες και πολύ.
Zayn: Θα φάμε όμως;
Εγώ: Ναι, πάμε κάτω.
Zayn: Έλα, σπίτι να κοιμηθούμε μαζί. Μου λέει καθώς περπατάμε στο διάδρομο.
Εγώ: Χαχα όχι. Είσαι επικίνδυνος τώρα.
Zayn: Καλά, εσύ θα χάσεις.
Εγώ: Τι σε έχει πιάσει τώρα τελευταία; Όλο κάτι τέτοια μου λες.
Zayn: Τίποτα... Αν δε θες, δεν έρχεσαι.
Εγώ: Θα βγούμε αύριο;
Zayn: Οι δύο μας; Ναι, αμέ.
Εγώ: Ωραία! Διάλεξε που και στείλε μήνυμα για την ώρα και τι να βάλω.
Zayn: Χαχαχα καλά.
Μπήκαμε στην κουζίνα και είδαμε τον Liam να τρώει πίτσα.
Εγώ: Πήρες πίτσα; Πότε;
Liam: Πριν από λίγο, αλλά που να ακούσετε.
Zayn: Ελπίζω να άφησες τίποτα. Δε σε βλέπω από την πείνα.
Εγώ: Οι γονείς μας που είναι;
Liam: Έξω με κάτι φίλους, για φαγητό.
Zayn: Ορίστε και ορίστε. Είπε και μου έβαλε 2 κομμάτια ενώ στον Liam ακόμα ένα.
Εγώ: Τι ορίστε; Τι κάνεις;
Zayn: Σας βάζω στα πιάτα γιατί τα άλλα θα τα φάω. Να μη ψάχνετε μετά. Liam: Σιγά, έχει και άλλη μια.
Εγώ: Μα τα καλύτερα χάνει ο Niall.
Είπα και γελάσαμε.