SOĞUK KIRMIZI SERİSİ

BÖLÜM 2 : NEDEN?

BÜTÜN KİTAPLARIMIN TELİF HAKKI SAKLIDIR. !!!

İNSTAGRAM HESABIM İÇİN- berrakduslerim takip edin.

Kitabımızın ikincisi çıkmıştır. Profilimden Soğuk Kırmızı 2: Zihin Çökerten'e ulaşabilirsiniz.

Hayatım iki yıldır aynı rutin ile devam ederken bir anda her şey değişmeye başladı. Karanlıkta hareketsizce beklerken ilk defa uyanmak için çabalamak istedim. Kendimi uyanmaya her ne kadar zorlasam da olmadı, yapamadım. Normal zamanda olduğumdan daha tuhaf hissediyordum. Olacakları ezberlemiştim artık ve her şeyi saniyesine kadar biliyordum. Yalnızca bu içimdeki korkuyu nasıl dindireceğimi bilmiyordum. İki yıldır öğrenemediğim tek şey buydu.Sonunda o bilindik ses kulaklarımda dağılmaya başladı. Ayak sesleri her zamanki gibi yüksekti ve bana yaklaştığının bir göstergesiydi. Kanımın çekilme hissi bir anda onun gelmesiyle yok oldu, yerini kalbime bıraktı. Kalbim boğazımda atarken o geldi ve karanlık her zamanki zarifliği ile aydınlandı. İşte yine tam karşımda duruyordu. Saçları her zaman olduğu gibiydi. Her zamanki muhteşem fiziği, muhteşem duruşu ile tam karşımdaydı. Burada onunla beraber yalnız olmak beni mutlu ediyordu. Sadece ikimiz, sadece o.

Daha önce onunla hiç konuşmamıştım. Denemiştim fakat ağzımı bile açamamıştım. Ne zaman konuşmak istesem felç olmuş gibi bir hisse kapılıyordum. Fakat bu sefer içimdeki his denersem başaracağımı söylüyordu bana. Konuşabilirsem eğer bana bir cevap verebilirmiş gibi hissediyordum. Tam konuşmak için hazırlanıyordum ki daha önce olmayan bir şey başıma geldi. O konuştu ve bütün sözleri benim boğazıma teker teker dizdi.

"Neden?" Beni ele geçiren ses tonunun güzelliği karşısında nutkum tutuldu. Geçmişimden bir iz, bir yara açıldı o an kalbimde ve canımı yaktı. Canımın yanmasını pek umursamıyordum, sadece özlemiş olduğum bu sesi yeniden duymak istiyordum. Ama ondan duyduğum tek şey sadece bu soruyla kaldı. Şimdi konuşma sırası bendeydi, o benim sesimi dinleyecekti. Derin bir nefes alarak çıkacak olan ses tonuma kendimi hazırladım.

"Bunu sana ben sormalıyım. Neden?" Sesim düşündüğümden düzgün çıkmıştı. Kendimden beklemediğim bu performans için içten bir teşekkür almalıydım.

"Beni buraya sen çağırdın." Söyledikleri kafamda bir anlama kavuşmadı.

"Ben mi çağırdım? Bunu nasıl yapabilirim?" Dedim şaşkınlığımı gizlemeye gerek duymadan.

"Hatırlamaya çalış." Diyerek ileri doğru bir adım attı. Gidiyordu. Her zamanki gibi yine gidiyordu. Son iki yılından başka bir şey hatırlamayan bu kıza hatırla demesi bende birçok soru bıraktı. Söylediği sözler, kurduğu cümleler doğru olmazdı. Benim aklım bunu anlamaya yetmezdi.

"Dur! Neyi hatırlamalıyım?" Arkasından seslendim fakat o durmadı. Hızlı adımlar atarak gözden kaybolurken ben nasıl hatırlayacağımı düşünüyordum. Düşünmek bana fazla iyi gelmemiş olacak ki nefes almakta güçlük çekmeye başladım. Başım dönüyor midem bulanıyordu. Her zamanki gibi sadece gelip gitmesi lazımdı. Görüşüm netliğini kaybediyor bedenim ayakta duramayacak hale geliyordu.

"Rüzgâr? İyi misin?" Beyza sağ kolumdan tutmuş beni sarsarken ağrıyan başım yüzünden ona doğru dürüst bakamadım. Kendime geldikten sonra sol elimle alnımı ovmaya başladım.

"Ne oldu bana? Ne zamandır bu haldeyim?" Nefes alışımı kontrol edemeyerek konuşmaya çalıştım.

"Bilmiyorum. On saniye ya da yirmi saniye." Dudaklarını büzdü.Beyza'nın dedikleriyle tahminlerim artık netlik kazandı ve birer doğru oldu. Bir şeylerin değiştiği artık kesin bir gerçekti.