Mention || Lashton

1.8

Hemmo1996: Ashton

Hemmo1996: Size kalmaya gelebilir miyim?

AshtonIrwin: Tabiki gelebilirsin, sorun ne?

Luke zorlukla yutkundu. Gözyaşlarını geri gönderdi. Parmaklarını telefonun üstünde dolaştırmaya devam etti.

Hemmo1996: Gelince anlatmayı tercih ederim.

AshtonIrwin: Bekliyorum.

Ashton şaşırmıştı. Luke'un problemleri olduğunu biliyordu ama onu hiç bu kadar çaresiz görmemişti. Sadece mesajdan nasıl olduğunu anlayabiliyordu. Kalbinin en derin yerinde onu hissediyordu.

Ayaklandı ve Luke için bir yer yatağı hazırladı. Daha sonra yer yatağına kendi yatmaya karar verdi. Misafirini rahatsız bir yerde yatırmak istemedi.

Bir yandan Luke'u düşünüyordu. Ona ne anlatacaktı? Ne üzüyordu onu bu kadar? Onunla mı ilgiydi? Yoksa ikisi hakkında mıydı? Bilmiyordu. Tek bildiği şey kötü bir şey olduğuydu.

Luke çantasını topladı. Annesine Ashton'da kalacağını söyledi. Annesi bir şey demeden başını salladı. Luke son bir kez ona baktıktan sonra kapıdan dışarı çıktı. Temiz havayı içine çekti. Ağlama isteğini geri gönderdi. Ağlamayacaktı. Ashton'ın yanına gidiyordu. Onunla ağlayacaktı. Ona sarılacaktı. Kokusunu içine çekecekti ve öyle ağlayacaktı.

Tanrıya şükretti Luke. Sonunda Ashton'a gelmişti. Kapıyı çaldı. 10 saniye bile olmadan kapı açıldı. Ashton'ı karşısında gördü. Boynuna atladı. Kafasını gömdü, kokusunu içine çekti ve göz yaşlarını serbest bıraktı.

Ashton, Luke'un saçlarıyla oynadı.

"Neyin var hayatım söyle bana."

Luke hıçkırdı. Bir şey demedi ve ağlamaya devam etti. Ashton kollarını Luke'un beline sardı ve odasına taşıdı. Yatağın üstüne oturttu ve ondan ayrıldı. Luke yatağın ortasında yerini aldı, Ashton da onun yanına yerleşti. Luke kafasını Ashton'ın göğsüne yasladı. Ashton ona sıkı bir şekilde sarıldı.

"Ashton."

"Efendim penguenim."

"Ben kanserim."

Ashton bir şey diyemeden dondu kaldı. Luke'a daha sıkı sarıldı. Luke'un ağlaması daha da şiddetlendi. Ashton'ın gözünden yaşlar akmaya başladı. Dudaklarını Luke'un kafasına yerleştirdi ve öyle kaldı.

Final geliyoooor :-((((