Verliefd op mijn stiefbroer

Hoofdstuk 37

Hii zucht diep en pakt zijn glas. "Niks," zegt hij kil en loopt weer terug naar de woonkamer. Ik schud mijn hoofd, dit kan niet, dit is gewoon een droom. Jake is niet boos op mij, Jake is niet mijn stiefbroer. Tranen branden zich achter mijn oogleden terwijl ik mijn ogen sluit. Ik blijf langzaam, als in een trance, mijn hoofdschudden. Als ik mijn ogen weer open hoor ik ze lachen vanuit de woonkamer. Ik klem voor een paar seconden mijn handen vast aan het aanrecht. Langzaam duw ik me weg van het aanrecht en loop naar boven. Op dit moment ben ik geen gezellig gezelschap. Misschien was ik dat wel nooit geweest. Ik sluit mijn kamer duur achter me dicht en kruip in bed. Zonder ook nog maar een ding te doen nadat ik de dekens om me heen had geslagen viel ik in een diepe slaap.

    Nadat ik mijn fiets in de fietsenstalling had gezet en mijn fietssleutel eruit had gehaald loop ik richting de ingang van school. Niet om je heen kijken, sowieso iemand die je kent zou je dan opmerken, niet om je heen kijken. Alsof mijn blik werd aangetrokken door iets ging mijn hoofd een beetje naar rechts, het was als een magneet met twee tegenovergestelde polen. Een minpool en een pluspool. En moet ik nou net naar het groepje van Justin en zijn vriendengroep, Sophie, Emma en Rosalie kijken. Dat was ook waar, ik had hun gezegd dat ik me verslapen had en dat ze weg mochten fietsen. Waarom moet ik nou net naar hun kijken? Mijn blik gaat keer op keer langs de personen. Iets mist er aan, geen iets maar een iemand. Kai. Waar is hij? Mijn ogen scannen het hele plein af, iedereen is er, zelfs de personen die ik niet ken behalve Kai. Ik schud langzaam weer met mijn hoofd en loop door. Ik moet hem vergeten net zoals hij dat bij mij heeft gedaan. Of hij heeft dat helemaal niet gedaan, misschien heeft hij nooit van mij gehouden? Tranen branden weer onder mijn oogleden, niet huilen op school Romy, niet huilen, iedereen zou je uitlachen. Ik begin te glimlachen uit het niets en loop door naar mijn kluisje. Bij mijn kluisje aangekomen zoek ik mijn kluissleutel aan mijn sleutelbos en stop hem uiteindelijk in het slot. Ik zet mijn tas neer en pak wat boeken om die vervolgens in mijn kluisje te proppen. De bel gaat net op het moment dat ik mijn kluisje dichtgooi, ik sta langzaam op. Ik draai me om, op de een of andere manier ben ik opgelucht dat Kai er niet is. Opeens legt iemand een hand naast mijn hoofd tegen de kluisjes. Ik kijk op en zie twee blauwe ogen mij aankijken. "Kai is een player, je zit midden in zijn spel." Zegt hij. Mijn blik gaat naar mijn schoenen, zou hij nog boos op mij zijn van vrijdag avond, alsnog ik heb hem valsbeschuldigd, ik werd boos op hem zonder reden enzovoort. "Eh, sorry van vrijdag avond," ik maak wat gebaren met mijn hand en kijk weer op "jeweetwel." Een glimlach verschijnt op zijn gezicht waardoor er kuiltjes in zijn wangen vallen. "Het geeft niet, ik snap hoe je je voelde. Daarom liet ik je later ook met rust. Julian haalt een hand door zijn bruine haren en kijkt me schaapachtig aan. Hij vergeeft het me gewoon, na alles wat ik tegen hem heb gezegd. "Misschien kunnen we opnieuw beginnen?" Hij denkt na, alsof het een heftige beslissing is. "Ja, is goed." Hij haalt de hand naast mijn hoofd weg en loopt langzaam weg. Nog een keer kijkt hij om met een grijns op zijn gezicht. Wat? Waarom doet hij dit. Ik staar even voor me uit in de leegte. Op de een of andere manier liet hij mijn mondhoeken opkrullen. Nog geen paar seconden later kwam Julian er weer aanlopen. Hij grijnst nog steeds en komt weer voor me staan. "Weet je waar het lokaal 27B is?" Ik schud mijn hoofd nog steeds glimlachend. "Ja tuurlijk, je hebt Frans van Ter Horst?" Hij steekt zijn hand uit "ja, ik ben Julian." "Romy." Een vlaag van herrinneringen komen in me op. Ik vroeg precies hetzelvde  aan Kai. Maar dan ook precies. "Volg me nou maar, want anders komen we te laat." Ik loop zo snel mogelijk de aula langs en daarna de trap op. Uiteindelijk komen we bij het lokaaldeur die nog open staat. Natuurlijk, mevrouw Ter Horst doet daar niet moeilijk over. Ik kijk de klas in en laat mijn hoofd doorde klas scannen. Er zijn nog drie plekken over, ik loop naar het tafeltje helemaal vooraan waar nog plek voor twee is. Ik laat me zakken op de stoel en haal de goede boeken er voor. Ik hoor iemand naast me zakken en kijk Julian aan. We zijn nu vrienden toch? Dan mag je heus wel naast elkaar zitten. Meisjes kunnen met jongens bevriend zijn en andersom. Het is seksistisch als je denkt van niet. De hele les piekerde ik over waar Kai was. Ook negeerde ik alle blikken die Julian mij gaf, en ook op éen moment staarde hij me aan. Of het was gewoon mijn verbeelding, dat kan ook nog. De bel ringt luid door het klaslokaal, zó het eerste uur zit erop en ik was alleen maar aan het piekeren. Dit wordt nog een lange dag, denk ik bij mezelf. Ik stop alle spullen snel in mijn tas en sta op om mijn rug te strekken. Te veel nagedacht en te veel gepiekerd. Ik kijk toe hoe Julian zijn tas langzaam inpakt en bedenk mezelf dat ik helemaal niet hoef te wachten op hem. Ik draai me om en loop het klaslokaal uit.

"Ik ben thuis!" Schreeuw ik luid en chaggerijnig door het huis. Elk meisje heeft het wel eens éen keer per maand, maar moet het nou net bij mij aan de deur komen als ik me al zo fucked up voel. "Hey Romy," ik kijk op naar de deur waar mijn vader staat. "Wat is er?" Ik tover een glimlach op mijn gezicht en kijk mijn vader aan. "We gaan vanavond uit eten, dus trek iets leuks aan." Hij glimlacht onschuld naar mij. "Waarom is dat etentje dan?" Hij kijkt achter zich, zeker om te kijken dat niemand het hoort. "Voor Ilse's verjaardag." Fluistert hij en mijn ogen worden groot. Hij sluit de deur en ik vloek iets van 'shit' binnensmond. Voor dat ik het weet opend mijn vader de deur weer, "geen zorgen het is pas morgen maar dan moet ik werken daarom gaan we vanavond uit eten."

Als jullie dit boek leuk vinden, neem dan een kijkje in mijn lieve vriendin ( storywritrxo )'s boek 'The thin line between love & hate.' Echt een aanrader!