Verliefd op mijn stiefbroer

Hoofdstuk 41

Mijn hart klopt in mijn keel toen die woorden haar mond verlieten. De tranen blijven mijn wangen afglijden. Maar ik negeer het, alsof het iets normaals is. Maar mijn emoties blijven me de baas. Ik zoek voorwerpen op met mijn ogen omdat ik niet weet waar ik heen moet kijken, alles behalve Fleurs ogen, want het breekt me haar blik te zien. Een blik die zwijgt maar tegelijk schreeuwt het ook. Ik weet dat ze bang is, dat kan ik in haar ogen zien. "Romy, ik wil deze wereld niet verlaten." Komt er uit haar mond. Ze probeerd zich sterk te houden, voor zichzelf en voor mij. Mijn armen en benen worden bedekt met kippenvel, ik zie het al voor me, geen Fleur meer. Ik slik snel de gedachtes weg en kijk Fleur weer aan. En nu zie ik het, ze houd iets achter. Ookal is het maar een klein detail, het maakt veel uit. "Fleur-" "Romy." Zeggen we tegelijk. Ik kijk haar aan en ik glimlach naar haar. Ze glimlacht oprecht terug. "Ga jij maar eerst," zegt Fleur zacht. "Oké," ik zucht "Fleur, je weet dat je alles kan vertellen." Ze kijkt me aan alsof ik haar gedachten kon lezen. "Ik ben bang, Romy." Ze sluit even haar ogen. "Ze hebben mij en mijn ouders toen ik net een paar uur wakker was verteld wat er uit alle testen is uitgekomen en..." Ze kijkt me weer aan met haar ogen die geen blauw meer uitstralen, haar ogen zijn faler geworden en ze hebben meer een grijze gloed in zich. "Ik kan zo weer inzakken, omdat mijn hart op dit moment zwak is." Ik bijt hard op mijn lip, totdat ik de ijzere smaak van bloed proef. "Het spijt me Romy, ik wou zo graag nog zoveel dingen doen." Ze glimlacht zwakjes naar me. "En ik wil je zeggen dat ik ontzettend blij ben om jouw mijn vriendin te noemen en dat we elkaar hebben ontmoet. En ik zal nooit al onze herinneringen vergeten. Zelfs de slechte niet. Want dat heeft onze vriendschap in balans gehouden. Echt waar, je weet niet hoe vaak ik je kan bedanken dat je mijn vriendin bent. Dankje, dankje, dankje!" Ze gooit haar armen om mijn nek. "En ik weet dat je dit niet graag wilt horen maar alsjeblieft vergeet me niet. Dat is het minst wat je voor me kunt doen." Er gaan rillingen over mijn lichaam en ik kan er niks aan doen dat mijn handen trillen. Fleur heeft haar armen nog steeds om mijn nek en ik hoor haar zachtjes hasr neus ophalen. Ook kunnen de tranen niet stoppen met stromen. Het voelt alsof al het vocht uit mijn lichaam is getrokken maar ik blijf huilen. "Wat voor een gevoel heb je nu?" Ik kijk naar de lelijke witte muur tegenover me, maar wat kan die muur er aan doen. Het is niet zijn beslissing om zo te worden geschilderd, het is hem overkomen. Net zoals dat dit Fleur is overkomen. Zij kan er niks aan doen, haar leven is zo gegaan. Ookal zouden anderen (zoals ik) het anders willen, het kan niet. "Het is eng, omdat ik weet dat ik elk moment kan neervallen maar ook eng om iedereen achter te laten. Als je aan je dood denkt bedenk je dat je nog zoveel moet doen. En ik voel me schuldig, ik wil niet de mensen die van mij houden verdrietig maken. Ze moeten blij zijn dat ik gelukkig heb geleefd, niet lang, maar wel gelukkig." Ik knik en er gaat weer een rillig over mijn rug. "Ik zou proberen niet verdrietig te zijn, maar het is moeilijk." Er gaan meerdere vragen door mijn hoofd, maar ik ga haar niet overbeladen met vragen. Alleen één stekende vraag. "Is er overlevingskans?" Ze knikt zachtjes en haar mondhoeken krullen omhoog. "Ongeveer evenveel als de dood." Zegt ze vol hoop, alsof er nog kans is dat zij bij de 50% overlevenden zit. Ik kan wel keihard gaan huilen, maar het veranderd niks. Haar blonde krullen hangen slap langs haar bleke gezicht heen. Ik wil iets zeggen maar het komt als een klein piepje er uit. Ze opent haar armen en ik geef haar een knuffel. Kan je je voorstellen dat ze er straks niet meer is? "Is het goed dat ik ga slapen?" Zegt Fleur zacht. Ik wil antwoorden maar het heeft geen nut meer, ze is al in slaap gevallen. Ik sta langzaam op en kijk naar Fleur die vredig zit te slapen. Daarna kijk ik op naar haar hartslagmonitor, haar hart klopt zacht maar ik ben blij dat het nog klopt. Ik loop naar de deur en kijk nog een keer om naar Fleur. "Tot ziens Fleur," zeg ik met een trillende stem, maar het voelt alsof ik lieg tegen mezelf. Ik pak de klink van de deur vast en open de deur. De deur gaat krakend open en ik zie Jake samen met Alex en mevrouw West op de stoeltjes voor Fleur's kamer zitten. Ik loop naar het dichtsbijzijnde stoeltje en neem zachtjes plaats. Ik voel Jakes ogen branden op mijn gezicht. Ik weet niet wat ik moet doen of zeggen. Langzaam laat ik mijn hoofd tegen Jake zijn schouder vallen. Mijn zicht wordt wazig en ik voel tranen via mijn wang naar beneden rollen. Jake slaat zijn arm om me heen en ik sluit mijn ogen om langzaam te kalmeren.

"Romy?" Iemand tikt op mijn schouder, ik probeer de hand weg te slaan, zonder succes. "Laat me slapen," kreun ik. Ik voel om me heen en voel een deken on mijn lichaam heen geslagen. Ik pak de punten en trek die over mijn hoofd. "Romy, je ligt hier al 4 uur lang te slapen zonder te eten. Je moet eten." Zegt een bezorgde stem. Ik open mijn ogen langzaam en kijk op terwijl ik me uitstrek. We zijn niet meer in het ziekenhuis, we zijn thuis. Jake zit in een stoel naast de bank waar ik op lig. Hij kijkt op van zijn mobiel en ziet dat ik wakker ben. "Hey, je bent wakker." Ik kijk hem aan  en hij grijnst. "Door wie zou dat nou komen?" Zijn grijns veranderd in een glimlach terwijl hij opstaat. "Wat ga je doen?" Vraag ik nieuwschierig. "Eten maken." Zegt hij serieus. Ik ga rechtop zitten en kijk hem weer aan. "Jij? Jij gaat eten maken." Hij kijkt rond in de keuken en pakt dan een klein briefje. "Ja, hier is een briefje wat je allemaal moet doen om spaghetti te maken." Ilse doet dat wel valer voordat ze weg gaat, een briefje achterlaten met wat je moet doen om het eten te maken. Wat in dit geval erg handig is want Jake kookt nooit. "Moet ik je anders helpen?" Hij schud zijn hoofd. "Nee, hoeft niet. Ik doe het zelf wel." Ik kijk hem glimlachend aan en schud langzaam mijn hoofd. "Echt niet?" "Nee echt niet." Zegt hij terwijl hij een pan uit de kast pakt. Ik ga weer liggen en sluit mijn ogen, misschien moet ik nog even slapen.