Babasız Bir Genç Kızın Günlüğü #GözdeElitok

45-Ben bu acıya alıştım.

28/07/2015 Çarşamba.

Hissizleşiyor git gide kalbim. Sana artık nasılsın bile diyemiyorum be günlük. Kalbimi. Atışlarını artık hissedemiyorum. Gülmeyeli ne kadar uzun zaman oldu ya. Halbuki sahte gülüşüm hep suratımda. Sırf insanlar nasılsın diye sormasınlar diye hep gülmek zorundayım. Ama ben bıktım. Tükendim. Belkide dayanacak gücüm kalmadı. Acı çektiğim zaman, gözlerimi kapatıyorum. Sımsıkı kapattığım her an, tüm kabuslar gözlerimde tekrar canlanıyor. Lanet adamı, biyolojik babamı özlediğimi hissediyorum. Bunu hissetmekten hep nefret etmişimdir. Çünkü acıma acı katıyor. Her şey daha bi dayanılmaz hale geliyor. Kendime zarar verdiğim gibi çevremede veriyorum. Bu berbat.
Ben berbat bir insanım. İğrenç hissediyorum. İnsanlar benden nefret etmekte haklılar. Hayatımdan çekip gitmekte haklılar. Beni, hayallerimi yarım bırakıp gitmekte haklılar.
İğrenç bir kalbim var. Öyle olmasaydı, neden gitsinler ki? Ruhsal acı en kötüsü. Babamın gidişi, ruhumda bu acıya davetiye verdi. Acıyor. Kabuk tutmuyor ama kanıyor hala. Hiçbir şey geçiremedi bu acıyı. Hiçbir şeyde geçiremeyecek. Bunu biliyorum, bu yüzden alıştım. Bu acının, beynimi hergün milyonlarca kez yaralamasını, kalbimde derin izler bırakmasını. Ben bu acıya alıştım.
Ama en yakınımın, hergün gidiyor oluşuna, işte buna alışamıyorum.