Babasız Bir Genç Kızın Günlüğü #GözdeElitok

72-Ona benzemek istemedim.

04/01/2016 Pazartesi.

Hani bazen bıkkınlıkla söyleriz ya kelimelerimizi. Hayal kırıklığının verdiği hüzünle kapanır ya gözlerimiz. Sabaha uyanmak istemeyiz, o hayal kırıklığı ile kapanan gözlerimizi tekrar hayal kırıklığı ile açma korkusu burkar ya içimizi. Geceler daha uzun gelir çoğu zaman. Sabah hiç olmayacak, bu acıda hiç bitmeyecek gibi hissederiz. Aslında çoğu zaman yanıldığımızın farkına varırız. Çünkü sabah oluyor, acılar bitiyor. Bir süre sonra alışıp, hayatımıza kaldığımız yerden devam ediyoruz. Belki de edemiyoruz, sadece etmeye çalışıyoruz. Bunun verdiği o yorgunlukla depresyonda gibi hissettiğimiz anlarımız bile oluyor. Bazen özleriz. Kimi ve neyi bilemeyiz, bazen nedensizce özleriz işte. Kimi özleriz aslında? Özledim deyince, aklınıza gelen ilk kişi kimse, onu özleriz. Bazen, nefret ettiğimiz şeyleri bile. Özledim deyince, aklınıza ilk kim geliyor? Bunu hiç düşündünüz mü? Ben düşünmedim hiç. Çünkü o kelimeyi görmek bile hep içimin titremesine sebep oldu. Özlem; hep babamı hatırlatır bana. Hayatı anlamaya başladığım yaşlardan beride hep onu hatırlatır. Sanki hayatın bir oyunu bu bana. Aynaya baktığımda bile onu görüyorum. Ona benzemek istemedim. Bu benim suçum değildi. Ve çoğu insanın "babasına çok benziyor, o da böyleydi."demeleri o kadar koyuyor ki. Öyle ki, çoğu insan böyle düşünüyor gibi hissediyorum. Dış görünüşüm sadece bir yanıltı oysa ki..
Dış ve boş bir yanıltı.