Pov. Lisa
Als Jessie keihard de deur achter haar dichtslaat ren ik naar de woonkamer en laat me zelf huilend op de bank vallen. Ik heb net gewoon mn beste vriendin mn huis uit gestuurd... Ik raak iedereen kwijt, gelukkig kan ik altijd nog op Kaj vertrouwen, hij laat me tenminste niet vallen, niet nu, niet in deze moeilijke tijd..
Ik hoor een sleutel in het slot van de deur. Snel veeg ik mijn tranen af en ga rechtop zitten. 'Hey lieverd!' Roept Kaj vanuit de gang. 'Weetje wie ik vandaag tegenkwam in de gang? JESSIE! Ze wou weten wat er is gebeurt..' 'I know..' 'huh?' 'Ze was hier net, ik heb haar weggestuurd Kaj' tranen rollen over mijn wangen, ik ren naar hem toe en omhels hem. 'Ahwww maar schat, dat is toch hartstikke normaal, jij hebt nu ook wel wat anders aan je hoofd, als alles weer goed gaat kun je het haar allemaal vertellen.' 'Kaj.. Ik heb het haar verteld' 'maar wat is dan het probleem?' 'Ik heb geen zin in haar medeleven... Ze heeft nooit iets aan mij gemerkt! Ze was te veel met zichzelf en Samuel bezig! Waarom gebeurt dit bij mij?! GODVERDOMME! Waarom kan ik niet normaal leven?! Waarom raak ik iedereen kwijt die ik lief heb?!' 'Lisa, sstt..' Hij legt kalmerend zijn hand op mijn hoofd en wrijft over mijn rug.
'Mij raak je niet kwijt!'
'Ik wil naar papa toe..' 'Kom!' Hij pakt zijn fietssleutels van de tafel, geeft me mijn jas. Ik ga bij hem achterop zitten, we rijden naar het ziekenhuis.
We lopen naar papa's kamer, als we door het raam kijken zien we allemaal verpleegsters bij papa... Ik ren naar binnen. 'PAPA!' Een verpleegster duwt me uit de kamer. 'Wacht maar hier' ze trekt de deuren achter zich dicht, ik ga bij het raam staan, ze doet de gordijnen dicht...
Ik draai me om en druk me stevig tegen Kaj aan. 'Kaj... Dit is niet goed! Hij gaat dood! Ik voel het!' Ik huil en de tranen blijven maar komen, mijn ademhaling word zwaarder... 'Kaj, ik kan dit niet aan!' 'Stil maar lieverd! Het komt goed! Dat beloof ik!' Hij drukt een kus op mijn hoofd, haalt zijn hand door mijn haar...
