Son Ziyaret...

Sz-15 Son Durak

Bölüm Şarkısı;Far Away

Özet;

Artık ne olduğumuz hakkında bazı şeyler netleşiyordu ve bu beni delirtiyordu...

°¬°¬°¬°¬°¬°¬°¬°¬

Yavaşça geri çektim kafamı. Nefes nefese kalmıştık ve iliklerime kadar titriyordum. Heycan tüm bedenimi yüzsüzce sarmışrı. Nefes almak bile yeterli olmuyordu. Ellerimin hala omuzlarında olduğunu hatırlayınca hemen geri çektim ve aramıza biraz ara bıraktım.Havuz soğuktu ama beni etkilemiyordu.Bu çocuğun amacı beni öldürmek mi!

Kafasını salladı ve kaşları hafiften çatıldı. Bu hareketi beni huzursuz etsede aldırış etmedim. Havuzun kenarına yüzdü be hiçbir şey demeden çıktı.
"Bu sadece bir hataydı.. "diye mırıldandı.

Bu hareketi beni allak bullak etmişti. Derdi neydi acaba? Yoksa sadece benimle oynuyor muydu?! Sinirle havuz kenarına yüzdüm ve uzattığı elini es geçerek çıktım.Artık sinirlerim ciddi anlamda bozulmuştu.Kullanılmış gibi hissediyordum. Hiçbirşey demeden çıkmıştı ve sanki yokmuşum gibi davranmıştı.

"Sence bir hataydı değil mi? "dedim.

" Bu yanlış Alya.. B-en bilmiyorum..Sen olamazsın."dedi.

Hızlı adımlarla eve girdim ve banyoya koştum. Arkama dönüp baktığımda bir sandalyeye yaslanmış şakaklarını ovuyordu. Bu daha da sinir etmişti. Sinirle kapıyı kapattım ve aynaya baktım.Gözlerim dolmuştu. Kalbimde kırılmıştı değil mi? Yansıma ma baktım ve dudaklarıma hafifçe dokundum. Oysa ne kadar güzeldi. Suyu sonuna kadar açtım ve sabunla dudaklarımı iyce sildim. Onun hiçbirşeyini istemiyordum. Bu kaçıncıydı ama bu sefer sondu. Sinirden ağlamaya başladığımın farkına tekrar aynaya bakınca vardım.Suyu kapattım ve saçlarımı çekiştirdim.

"Bu sondu ve bir daha olmayacak.Seni aptal. " diye tekrar ettim hırıltı şeklinde.

"Alya..-"
"Git başımdan! " diye bağırdım.
" Bak sadece bir anlık şeydi olmam...-" cümlesini bitirmeden kestim çünkü eğer devam ederse kendimden nefret ederdim ve.. Kimi kandırıyorum ben! Sonunun ne olduğunu gayet iyi biliyorum!
" Seni aptal "diye tısladım ve duvara bir yumruk geçirdim. Neden ve nasıl yaptığımı bilmiyordum ama elimden kan akıyordu. Bu hoşuma gitmişti. Canımın yanması ve o tiz sancı, beni rahatlatıyordu. Bir tane daha geçirdim ve elim dayanılmayacak şekilde acımaya başladı.Acı ile kendime geldim ne yaptığımı sorguladım. Berk kapıda bağırıyordu ama umrumda değildi...

"Alya bak aç şu lanet olası kapıyı. Kenara çekil, kapıyı kırıcam." diye bağırdı. Hayret şimdi beni merak mı ediyordu..! Kapıyı açtım ve elimi arkama alıp yanından geçtim. Merdivenlere koştum ve tam ineceğim sırada bileğimden tutup çekti.

"Neden herşeyi bu kadar zorlaştırıyorsun, neden? "dedi tuhaf bir şekilde.Gözlerinde acı vardı. Hissetmiştim gene.

"Bırak beni" diye tısladım yere bakarken.

"Neden! " diye bağırdı."Cevap ver!" diye kükredi gene. "Ne yaptığını anlayamıyorum!"

Her ağzından çıkan kelime ile kalbimi mümkünmüş gibi bir daha paramparça ediyordu.Ağlıyordum.

"Neden mi?!" Dedim bir adım yaklaşarak. "Zorlaştıran ben miyim sen misin! Beni kullanıyorsun,sen ne istersen o olur değil mi?! Peki beni hiç düşündünmü? Nasıl hissederim ve ne yaparım diye." derince soludum ve sinirle gözlerimi tekrar sildim.
"Hiç düşündün mü, kendine bağlayıp sonra gidince ne hissedeceğimi seni aptal! " diye bağırdım. Arkamı döndüm ve merdivenleri hızla inmeye başladım. Başım ciddi anlamda dönüyordu. Elim feci şekilde acıyordu ve bu bemi daha da sinir ediyordu.

" Alya elin? " dedi telaşla. Peşimden gelmeye başlayınca arkamı dönüp

"Sakın peşimden gelme veya bana dokunma!"dedim sinirle.

Durdu ve gözlerini sıkıca yumdu ve sağ eli ile şakaklarını ovdu.Etraftaki tüm vazo ve çerçevelere hızlıca vurdu ve etrafı dağıtmaya başladı. Bağırıyordu. Kapıyı hızla açtım ve çarpıp eve doğru yürümeye başladım. Heryerim titriyordu be hakim olamıyordum. Elime baktım ve ciddi gözüküyordu. Sanırım kemiğim kırılmıştı. Eve gelince ıslak üstümü değiştirdim ve anahtarı alıp çıktım.
Tek elle nasıl kullanacaktım arabayı acaba? Evdeyken sakinleştirici içmiştim ve etkisini göstermeye başladı.

"Bu ilacı bir hafta boyunca için. Birde hastaneye ye kontrole de gelin dikişlerinizi almak için. " dedi hemşire ve gülümseyerek çıktı odadan. Bugün ne kadar boktan bir gündü böyle. Artık Berk'le ne arkadaş nede daha fazlası olabilirdik.Yıpranmış ve yorgun hissediyordum. Eve gitmek de istemiyordum . Hatta bir süre ailemin yanında kalmak en doğrusuydu.
Annemi aradım ve geleceğimi söyledim.Onlar izmir'deydiler. Özlemiştim onları hernekadar üvey olsalarda beni onlar büyütmüştü.
Telefonum çaldı ve ekrana baktım Gizem'di.

"Efendim" dedim yorgun ve cılız sesimle. Ayaklandım ve arabaya doğru yürümeye başladım.

"Safinaz size geldim ama evde yoksun." dedi sitemle.

"Ben bir süre ailemin yanında kalmaya karar verdim. "dedim arabanın kapısını açarken.

" Neden? " dedi aniden merak ve endişeyle." Biliyorsun yarın akşam davet var ve ailende orda olacak."dedi ikna etmeye çalışarak.

"Dinlenmeye ihtiyacım var.Ev boş nasılsa hem daha iyi olur." dedim arabayı çalıştırırken. "Hem sen bu saate neden geldin, Bir şeymi oldu?" dedim bitkin bir şekilde.

"Ayy safinaz acayip şeyler oldu bir bilsen.. " dedi heycanla." Ama telefonda söyleyemem yüz yüze konuşalım. " dedi.

" Tamam az kaldı eve gelmeme dedim." vedalaştık ve kapattık.

Eve geldim ve Gizem 'i görmek beni mutlu etti. Sıkıca sarıldım ve öptüm. Eve geçtik be olan bitenin özetini anlatırken bende valizimi hazırlıyordum.Duyduğum şeyler beni çok mutlu etti. Ege ve Gizem birbirine birşeyler hissediyormuş ve galiba bu gidişle sevgili olacaklarmış.
Onu kutladım ve bende ona Berk'le kavga ettiğimizi anlattım. Nedenini anlatmadım çünkü ben bile kabullenemiyordum.

Gizemle evden çıktık ve onu uğurladım. Valizimi arabaya yerleştirdim ve o sırada Berk'i gördüm. Bana bakıyordu ama o değilmiş gibiydi. Boş bakıyordu ve gözleri şişmişti. Ağlamış mıydı acaba? Umursamaz olmaya çalışarak arabaya bindim ve gazı kökledim...

Havalimanına geldim ve bilet aldım. Saat bir hayli geçti ve şansıma sabah bir uçuş vardı. Arabada şekerlemeye karar verdim. Uykum vardı zaten. Arabaya gittim ve Aylin e mesaj attım. Gideceğim için hem mutlu hemde üzgündüm. Yaşananlar için de pişmandım.Ona aşık olmuştum bir kere. Geri dönüşü olmayan bir şeye adım atmıştım bile. Şuanki korkum ise kendime zarar vermemdi.Hep acılarımı sararken kendime zarar vermiştim.

Broonel'lar üç ay vermişti. Ve ikinci ay bitmek üzereydi.Korkuyordum gelecekten o yüzden geçmişimde sıkışıp kalıyordum. Geçmişimde hiç iç açıcı değildi.

Ne olacaktı şimdi? Korkmalı mıydım? Şuan kaçarak acılardan kurtulduğumu sanıyordum ama onlarla savaşmadıkça cesur olamazdım...

Bu düşünce kafamı karıştırıyordu. Ne yapmalıydım? Ama önce savaşmak için güç toplamam lazımdı.
Gözlerimi yumdum ve kendimi uykuya bıraktım.
Telefonumun alarmı çalmaya başlayımca hemen valizimi alıp yola koyuldum. Sabah serinliğinin verdiği ferahlık ve huzurlulukla mutlu olmak için kendime bir neden buldum.Artık bir süre olmayacaktım. Zaten üç ayımdan geriye sadece bir ay kalmıştı.Bir ayımıda ailemle geçirip Amerika'ya dönerdim.

Amerika düşüncesi her nekadar içimi kemirsede acılara alıştıracaktı beni.Yeniden doğacaktım tüm deneyimlerimle.Ama daha güçlü bir Alya ile...