Senden Başka(Şebsel)

Zaman Herşeyin İlacıdır

Selam gençler.Her seferinde yazdığım bölümlere kısa veya yb yazıları yazmaktan vazgeçin lütfen.Vaktim olsa uzun yazarım tabiki ama tüm gün tiyatrodayım.Lütfen ne siz beni kırın ne de ben sizi...
İyi okumalar.

"Buyrun."
"Ben Birol.Sahilin üst kısmını gezerkek yaralı bir bayan gördüm.Son aramalarında siz vardın-"
"N-nerdesiniz?Durumu iyi mi?"
"Şu an hastaneye getirildi.Bizde oradayız.Üzgünüm ama durumu çok ağırmış."
"H-hangi hastane?"
"Özel Servergazi Hastanesi."
"Hemen geliyorum."

Sevinsem mi üzülsem mi bilemiyordum.En azından Şebnem hayattaydı.Onu bulmuştum.Arabaya bindim ve gaza bastım.Canı aradım.

"Alo Can beni dinle.Bir adam Şebnemi bulup hastaneye getirmiş.Durumu ağırmış.Hemen Servergazi Hastanesine gelin."
"T-tamam."

Can
"Noldu sevgilim kötü birşey mi var?"
"Şebnemi bulmuşlar."

Ben böyle deyince kızlar ve Özgür havaya uçtular.

"Ama durumu ağırmış."
"N-nediyorsun ya?"
"Selim hastaneye gelin dedi."
"Tamam."

Selim
Hastane kokusundan nefret ederim.Küçükkende böyleydim.İçimde sevdiğim kadını kaybetme korkusu vardı.Hızla yoğun bakımın önüne geldim.Yoğun bakımın penceresinden Şebnemi izliyordum.Şebnemin bana mutlulukla bakan gözleri kapalıydı.O iri gözlerinin birdaha açılmamasından korkuyordum.Önümden geçen doktoru durdurdum.

"D-durumu nasıl?"
"Durumu kötü ama elimizden geleni yapacağız.Yaşasa bile sakat kalabilme ihtimali var."

Gözyaşlarım kendiliğinden akıyordu.Karşıdan Kainat Can Özgür Almila Seniha Hanım ve Müfit abi görünüyordu.Seniha Hanımın gözleri ağlamaktan kızarmış.Herkes çok kötü görünüyordu.Hepimiz doktorun ağzından çıkacak sözleri bekliyorduk.

"Ne zaman uyanıcak?"
"Biz herşeyi yaptık.Gerisi hastanın direncine kalmış birşey."
"Onu görebilir miyim?"
"Tabi."

Enerjik ve neşeli Şebnemden eser kalmamıştı.Yüzü bembeyazdı.Ölü gibiydi...
Sessizce yanına yaklaştım ve elinden tuttum.Ağlıyordum.Onunla konuşmaya başladım.

"Güzel sözlerine değil isimsiz gözlerine inandım.Hiç pişman olmayıp peşine bırakmadığım kadınsın.Sen benim vazgeçilmezimsin Şebnem.Sensiz yok oluyorum ben.Gün geçtikçe eriyorum.Uyan lütfen.Gözlerime tekrar parıltıyla bak.Sevgilim de tekrar bana.Lütfen beni bırakma."
"Selim Bey Şebnem Hanımın sağlığı açısından çıkmanız gerek."
"Tamam."

Dışarıya çıktım.Herkes sırayla Şebnem in yanına girdi.Hepimiz uyanmasını bekliyorduk.Uyanınca sakat kalmasından korkuyordum.Ben onu her haliyle severim ama bu durum onu çok etkiler.İçine kapanır.

"Doktor Bey Şebnem nasıl?"
"Durumu iyi uyanmasını bekliyoruz."
"Şükürler olsun."
"İsterseniz yanında bekleyin."
"Çok iyi olur."

Şebnemin yanına gittim.Yedi saattir bekliyorum.

"Nerdeyim ben be!"
"Şebnem sonunda uyandın sevgilim."
"Sen kimsin be?Niye sarılıyorsun bana?"
"Şebnem iyi misin?Benim işte sevgilin Selim."
"Git ya!Tanımıyorum ben seni.Doktorrrrrrrrrrrr!"
"Şebnem niye bağ-"
"Selim Bey bir sorun mu var?"
"Hatırlamıyor beni!Bizimkileride tanıyacak mı bakalım."

"Siz kimsiniz be!"
"Şebnemcim ben teyzen."
"Ay yok artık."
"Beni de mi tanımadın Şebnem?"
"Abi teyzesini bile hatırlamadı."
"Ne bileyim -"
"Can sevgilim ne oldu bana?"
"N-ne sevgilisi ya?Şebnem senin sevgilin benim ben!"
"Manyak gibi bağırma.Can benim sevgilim."
"Şebnem Can benim sevgilim."
"Sen kimsin!Can beni seviyor."
"Burada biraz daha durarsam delireceğim!Özgür doktoru çağır."
"Tamam Selim sakin ol."
"Nasıl olayım Müfit abi.Sevgilimin uyandığına doğru dürüst bile sevinemedim."
"Ben senin sevgilin değilim ya!"
"Selim senin sevgilin."
"Sen kimsin?"
"Almila."
"Şebnem herkes doğruyu söylüyor.Ben senin sevgilin değilim."
"Ben niye öyle biliyorum?"
"Şebnem Hanım geçici bir hafıza kaybı yaşıyorsunuz."
"Nasıl ya!Gidiyorum ben çok-ayaklarımı hissetmiyorum.Doktor Bey ayaklarım-"
"Şebnem hanım lütfen sakin olun.Merak etmeyin tekrar yürümeniz için elimizden geleni yapac-"
"Gidin burdan!Kimseyi istemiyorum."

Şebnem herkesi çıkartmıştı.Ben çıkmamıştım.Çok ağlıyordu.O ağladıkca canım yanıyordu.

"Sen de git!"
"Sevdiğim kadın burda perişanken benden gitmemi bekleme."
"Seni hatırlamıyorum ve ben sakat biriyim artık."
"Ben seni her halinle seviyorum Şebnem."
"Ne zaman çıkıcaz."
"Birazdan."
"Onlar nerde?"
"Kimler."
"Demin odamdakiler."
"Ben gitmelerini söyledim."
"Niye ki?"
"Sana ben bakacağım."

Şebnemin tekerlekli sandalyesini bagaja koydum.Onuda kucaklayıp arabaya bindirdim.Eve geldik.Koltuğa oturttum.Ben de yanına oturdum.

"Neden bu haldeyim?"
"Şebnem sana yalan söylemek istemiyorum.Hepsi pislik kardeşim yüzünden.Seni uçurumdan itti."
"N-ne?Niye itti ki beni?"

Şebneme uzunca herşeyi anlattım.

"Özür dilerim Şebnem."
"Senin bir suçun yok ki."
"Olsun."
"Biraz gezelim mi?"
"Tamam ben kucak-"
"Gerek yol.Ben tekerlekli sandalyeyle gitmek istiyorum."
"Peki."

Şebnemi tekerlekli sandalyesine bindirdikten sonra parka doğru yürüdük.Bir ağacın altına oturdum.Oda önümdeydi.
"Ben gibi sakat bir kızı neden seviyorsun ki?"
"Ben senin kalbini seviyorum Şebnem.Seni her halinle seviyorum brn.Ayrıca yürüyeceksiniz.Hepimiz destek olucaz sana."
"Teşekkür ederim beni sevdiğin için."
"P-peki sen sevmiyormusun beni?"
"Selim seni hatırlamıyorum ki ama sen çok iyi bir insansın.Zaman herşeyin ilacıdır.Sabretmemiz gerekicek."
"Haklısın."

"Kavga ettiğimizde hep bu parka gelirdin.Ben seni almaya buraya gelirdim.Her seferinde inat ederdin.Sonra barışıp tekrar evimize giderdik."
"Keşke hatırlayabilsem."
"Merak etme yavaş yavaş hatırlayacaksın."
"İnşallah."
"Hava soğudu gidelim mi artık."
"Olur.Eve gidince videolarımızı izleyelim mi?"
"Olur."

Şebnemle eve geldik.Koltuğa oturduk.Masaya laptobu koydum.Videomuzu açtım.Bir an eskilere gitmiştim.

Flashback
"Sevgilim kameraya el salla."
"Ya selim.Bu halimle niye çekiyorsun."
"Sen her halinle mükemnelsin sevgilim.Bir de yemek yaparken çekmek daha bir güzel oluyor."
"Öyle mi?Çek madem."
"Evet çocuklarım yanlış görmüyorsunuz.Annenizin ilk yemek deneyimi."
"Ya Selim."
"Sevgilim niye ağlıyorsun."
"Çocuklarım felan deyince çok duygulandım."
"Anneniz çok duygulandı.Kamerayı kapatmak zorundayım.Sizleri seviyoruz."
Flashback Son
Şebneme baktığımda gözleri dolmuştu.
"O zamanlar böyle olayları yaşayacağımız aklıma bile gelmezdi."
"Sen benden en iyisi vazgeç.Seni hatırlamıyorum bile."
"Senden asla vazgeçmem."
"Peki.Sen bilirsin."

Özgür Almila Kainat ve Can gelmişti.Hep birlikte oturuyorduk.Kainat kahveleri getirmişti.
"Ya Kainat bana niye şeker koydun.Ben şekerli sevmem ki yıllardır öğrenemedin gitti."

"Ş-Şebnem.Kahveni nasıl içtiğini nerden biliyorsun?"
"Şey ben."

Alın size uzun bölüm.Kaç saattir yazıyorum.Bölüm nasıldı?Olaylar çok karıştı demi.
"En sevdiğiniz kısım neresi?"
Vote ve yorumlarınızı bekliyorum.