Danger's Back(Greek)

Chapter 17

Kelsey:

Αυτο ηταν.

Η στιγμη που περιμεναμε ολοι απο τοτε που φτασαμε στο νοσοκομειο.

Καταπινοντας σκληρα, δεν μπορουσα να μην νιωθω το στομαχι μου να πεφτει στο εδαφος καθως η νοσοκομα με παροτρυνε να κατσω.

Την κοιταξα μεσα απο τις βλεφαριδες μου, ανυπομονη καθως παλεψα για να συγρατησω τον εαυτο μου απο το να σηκωθω ξανα. "Λοιπον?" Ειπα, πιο ανυπομονη απο ποτε. "Ειναι ενταξει?"

Βαζοντας το σημειωματαριο κατω απο τη μασχαλη της, μου χαμογελασε συμπονετικα. "Ο Justin τα καταφερε στο χειρουργειο."

Αναστεναξα, κλαιγοντας απο την ανακουφιση. "Ω Θεε-"

Σηκωνοντας το χερι της, κουνησε το κεφαλι της αυστηρα. "Αλλα ειναι ακομα σε πολυ, πολυ κρισιμη κατασταση." Τα χειλη της σφιχτηκαν καθως μας κοιταξε και τους πεντε. "Δεν θελω να σας δωσω λανθασμενες ελπιδες. Οι επομενες 24,48 ωρες θα ειναι πολυ δυσκολες."

"Ειναι ενταξει επειδη θελω να ειμαι μαζι του...θελω να καθισω μαζι του." Την κοιταξα με ενα ελπιδοφορο βλεμμα, ο παλμος της καρδιας μου αυξηθηκε με καθε δευτερολεπτο που περνουσε. "Ειναι ενταξει αυτο?" Ψιθυρισα, με τον φοβο εμφανη στη φωνη μου.

Χωρις αλλη σκεψη, απλα κουνησε το κεφαλι της καταφατικα, γυρνωντας για να με οδηγησει προς το δωματιο του.

"Θα ειμαστε εδω." Ειπε ο Bruce απαλα απο πισω.

Γυρνωντας, κουνησα το κεφαλι μου σθεναρα. "Οχι, ειναι ενταξει. Θα ειμαι μαζι του ολη τη νυχτα και πρεπει να ξεκουραστειτε. Ξερω οτι ειχατε μια μεγαλη μερα. Ετσι... φυγετε, πηγαιντε να κανετε ενα ντους, θα ειμαι ενταξει."

"Kelsey-" Ο John αρχισε καθως εκανε ενα βημα μπροστα. "Δεν νομιζω οτι ειναι καλη ιδεα να μεινεις εδω μονη."

"Θα ειμαι μια χαρα, ενταξει? Οι γιατροι θα μπαινοβγαινουν ουτως ή αλλως και δεν θα τον αφησω οτι και αν συμβει. Το υποσχομαι." Χαμογελωντας, τραβηξα τα μανικια της μπλουζας μου, γυρνωντας στα τακουνια των παπουτσιων μου. "Αλλα θα πρεπει να πατε την Carly σπιτι. Ειμαι σιγουρη πως και τα κοριτσια ανησυχουν..." Κοιταξα τον Bruce, τον Marcus και τον Marco.

Υποκυπτοντας, ο Bruce εγλειψε τα χειλη του. "Ενταξει αλλα αν χρειαστεις οτιδηποτε-οτι και αν ειναι. Να με παρεις τηλεφωνο, ενταξει? Δεν με νοιαζει οτι ωρα και αν ειναι. Αν ξυπνησει-"

"Θα." Τον διεκοψα. "Θα ξυπνησει."

"Τοτε παρε με τηλεφωνο." Ο Bruce με τραβηξε στα χερια του, δινοντας μου μια σφιχτη αγκαλια, το πηγουνι του στο κεφαλι μου. "Θα γυρισουμε αυριο το πρωι για να τον ελεγχξουμε."