Danger's Back(Greek)

Chapter 30

Kelsey:

Τη στιγμη που ξυπνησα το πρωι, ο Justin ειχε φυγει ηδη. Το σημαδι που εδειχνε οτι ειχε κοιμηθει διπλα μου εφυγε καθως προσπαθουσα να συνηθισω το φως του ηλιου που εμπενε απο τις κουρτινες.

Εχουν περασει τρεις μερες τωρα και εχω δει τον Justin συνολικα εξι φορες, καθε πρωι και νυχτα πριν παμε στο κρεβατι, περα απ'αυτο, ηταν με τα αγορια και συζητουσαν για 'δουλειες' οπως ελεγαν σε μενα και στην Carly.

Με τρελαινε για να πω το λιγοτερο το να ειμαι κολλημενη σε αυτο το τεραστιο σπιτι μη εχοντας τι να κανω. Προσπαθησα να κανω ο,τι μπορουσα για να πεισω τα παιδια να αφησουν την Carly και εμενα να παμε για ψωνια, ολοι εβρισκαν δικαιολογια οτι αυτο το μερος ηταν γεματο για μια βδομαδα με ολα τα πραγματα που χρειαζομασταν για να επιζησουμε.

Δεν μου επιτρεποταν καν να παω εξω απο το φοβο οτι καποιος θα με αναγνωριζε. Δεν ειχαν ιδεα που ηταν οι Ελευθεροι Σκοπευτες και απ'οσο ξερουμε, θα μπορουσαν να ειναι σε αυτη τη γειτονια. Ειναι εντελως γελοιο αλλα προσπαθουσα να δειξω στον Justin την παραλογια του θεματος και οτι ηταν αδυνατο επειδη ο,τι και να ελεγα ή εκανα, ηταν λαθος και ειχε δικιο οπως συνηθως.

Απο τοτε που ειχαμε το μεγαλο τσακωμο οταν φτασαμε, τα πραγματα ειναι στο ακρο μεταξυ μας αν και φανηκε να τα ειχαμε βρει εκεινη τη νυχτα. Μπορουσα να νιωσω το δισταγμο του καθε φορα που με κοιτουσε και εκανε το στομαχι μου να στριφογυρναει οδυνηρα απο την ελλειψη συναισθηματων του.

Βγαζοντας την κουβερτα απο πανω μου, τεντωθηκα, πονωντας απο την ενταση στους μυς μου. Ολη τη νυχτα στριφογυρνουσα με διαφορες σκεψεις να τριγυρνουν στο κεφαλι μου, προειδοποιωντας με για κατι.

Ηταν εκει, το σκοταδι, το μουδιασμα, η φλεγομενη ενταση. Εβραζε και ηταν θεμα χρονου πριν αναψει το σπιρτο και πεταχτει στη φωτια κανοντας τα παντα να καουν.

Προσπαθωντας τα κουνησω τα ποδια μου, αγνοησα τον πονο στο σωμα μου καθως πηγα στο μπανιο. Ριχνοντας κρυο νερο στο προσωπο μου για να με ξυπνησει, επλυνα τα δοντια μου πριν πιασω τα ατιθασα μαλλια μου σε εναν ακαταστατο κοτσο.

Σκουπιζοντας τον παγκο, πεταξα το χαρτι που χρησιμοποιησα στα σκουπιδια πριν κοιταξω στον καθρεπτη, οι σακουλες κατω απο τα ματια μου ηταν ενα βεβαιο σημαδι της αγωνιας και της ελλειψης υπνου. Αναστεναζοντας στον εαυτο μου, αποφασισα να αφησω το make-up γιατι δεν εχω διαθεσει να καλυψω αυτο που ηξεραν ηδη ολοι.