Eve geldiğimizde adının Toprak olduğunu söyleyen bu kız bana kahve yaptı. Bende koltuğa oturdum. Onu izlemeye başladım. Kahveyi büyük bir özenle yapıyordu. Acaba 6 yıldır neler olmuştu? Aklımı yitirmek üzereydim. Tam 6 senem aklımdan uçup gitmişti. Ben bunları düşünürken evde kimse olmadığını farkettim. Ne annem nede kardeşim vardı. Gözlerimi kapattım. Ve biraz sonra olanları öğreneceğim için heyecanlı bir şekilde beklemeye başladım. Bu kızı rehberime niye kardeşim olarak kaydetmiştim? Ben onu daha önce hiç gördüğümü sanmıyordum. Yani ne liseden nede üniversiteden arkadaşım değildi. Ama onu tanıdığımı hissediyordum. O sırada Toprak yanıma geldi. Bana kahveyi uzatıp anlatmaya başladı:
-Ben seninle evinin yakınındaki uçurumda karşılaştım. Orada tam olarak ne yaptığını bilmiyorum. Uçurumun kenarında öylece büyük boşluğa bakıyordun. Bende yanlış bir şey yapacağını sandım ve aç olduğumu bana yardım etmeni istedim. Sonra beni evine getirdin. Evde kimse yaşamıyordu. Yani yalnız yaşıyordun. Beraber biraz zaman geçirince bana alıştın. Sanırım çok uzun zaman yalnız kalmıştın. Bana evinde kalmamı teklif ettin bende kabul ettim. Bu şekilde çok yakın dost hatta kardeş olduk.
Kafam karışmıştı. Ben hiç kendimi atacak türden biri değildim. Ve asla bir yabancıya evime davet etmezdim. Ama o sırada acaba nasıl bir psikolojiye sahiptim? Sonra Toprak tan yalnız kalmak için izin isteyip odama gittim. Bana dediğine göre hiç kimsem yoktu. Yani yalnızdım. Yapayalnızdım. Ağladım içim sökülene kadar ağladım. Biri bana her şeyi anlatmalıydı. Ama kim? Kim? Baran! O bana her şeyi anlatır ama onu nasıl bulacağım? Bulurum. Bulmalıyım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HOŞCAKAL
Gizem / GerilimYaşam insanın algılayamayacağı bir boşluk bence...İşte bu boşlukta kaybolan dostlarıma en büyük vedam
