HOŞCAKAL

Bana Anlatmalısın!!

Baran'ın bulunduğu cezaevine gittim. Ben emniyetten Zuhal Acar tutuklu Baran KARATAŞ'LA konuşmak istiyorum. Görevli bana garip bir şekilde bakarak zaten biliyorum efendim. O kadar çok gelip gidiyorsunuz ki artık tanımama ihtimalim yok. Dedi. Şaşırdım. Bu kadar çok gelip gidiyormuydum? O zaman kesinlikle Baran haklı olmalıydı. Ama neden girmişti buraya? Bu sorulardan daha önemli şeyler vardı. Büyük bir heyecanla Baran'ı beklemeye başladım. Sanki yıllardır görmemiştim. Baran geldi. Suratı asıktı. Beni görünce birden gözleri parladı. Bir an şaşırdım. O kadar yıl geçmesine rağmen bana hâlâ aşıktı. Bu beni mutlu etmeye yetti ama daha önemli sorunlarım vardı. Baran'a doğru yürüdüm ve ona sarıldım. Baran şaşkındı ama aynı zamanda bir gariplik hissettim. Sanki bana yıllardır sarılmamış gibiydi. Kokumu içine çekti. Yaklaşık 10 dakika bana sarıldı. Ama hiç bir şey demedi. Sonra aklıma bir şey gelmeye başladı. Baran'ın yüzünde çizik olan bir ifadesi. Sonra Baran'ın yüzüne baktım. Gerçekten bir çizik izi vardı. Ama çok uzun zaman önce olmuş olmalıydı. Başım dönmeye başladı. Baran farketti ve beni sandalyeye oturttu. Ona buraya nasıl girdin? Dedim. Şaşkın ve korkmuş görünüyordu. Bana baktı ve iyimisin dedi. İyiyim ama sana ihtiyacım var dedim. Noldu bana anlat dedim. Sonrasında Baran 'a başımdan geçenleri anlatmaya başladım. Hafızamı kaybettim Baran bana yardım etmelisin. Annem ve kardeşim nerde ? Bana yardım et lütfen çok korkuyorum. Dedim. Sakin bir şekilde bana baktı ama yüzünde büyük bir keder vardı. Korkuyordum. Acaba kardeşim ve annemin olmamasıyla Baran'ın bir alakası mi vardı. Baran yavaşça anlatmaya başladı. Onu dinledikçe dehşetim artıyordu. Korkularım artıyordu. Daha da kötüsü güvenim kalmamıştı. Kendime olan güvenim kalmamıştı. Baran aynı zamanda konuşmaya devam ediyordu. Ama her olayı ince ince ve alıştırarak anlatıyordu. Sonra bana baktı.