Ο Ωκεανός μου

Κεφάλαιο 17

Πέντε το πρωί και τα μάτια της Λένιας δε λένε να της κάνουν ακόμη τα χάρη. Είναι ανήσυχη και αγχωμένη για τη σημερινή μέρα.Άλλωστε πώς να μην είναι? Νιώθει έξω από τα νερά της σε ένα περιβάλλον τελείως άγνωστο. Φυσά και ξεφυσά,γυρίζει στο πλάι και κλείνει με πείσμα τα μάτια της.''Θα τα καταφέρω,δεν είμαι χαζή πανάθεμα με!Δε θα τον ντροπιάσω.'' σκέφτηκε και με μια δυναμική κίνηση πέταξε την κουβέρτα από πάνω της.

Γέμισε ένα ποτήρι με κρύο νερό και έκατσε στον καναπέ.Έχει ήδη επιλέξει τι θα φορέσει σήμερα,μια αγγαρεία λιγότερη.Το παγωμένο νερό την ξεδιψά.Κοιτάζει το ρολόι που δουλεύει σιωπηλά.Δαγκώνει τα χείλη της και η καρδιά της σφίγγεται.Δε θυμάται την τελευταία φορά που αισθανόταν τόση αγωνία.Εκεί θα βρίσκεται ολόκληρη η οικογένεια του Άγγελου...Τι θα γίνει αν τη δει ο Αλέξης και την αναγνωρίσει?Όχι,όχι,δε θέλει προβλήματα και σκηνές που θα στρέψουν τα βλέμματα πάνω της.Ζήτησε από τον Άγγελο να της συμπεριφέρεται όπως σε όλους τους άλλους υπαλλήλους.Αυτή ήταν και η προυπόθεση της για να εργαστεί μαζί του.

Η Λένα κινείται προς το μικρό τραπεζάκι,βάζει σε ένα μπολ γάλα και τα αγαπημένα της δημητριακά.Τρώει όσο πιο αθόρυβα μπορεί μα είναι μάταιο,ο Μπλού είναι ήδη ξύπνιος.Πρέπει να τον πάει πιο νωρίς βόλτα μιας και θα λείπει για αρκετές ώρες.Του δίνει ένα απολογητικό βλέμμα καθώς γεμίζει και το δικό του μπολ.

Συμμαζεύει το διαμέρισμα της,φορά τα αθλητικά της και είναι έτοιμη να αφιερώσει λίγο από το χρόνο της στον τετράποδο κολλητό της.

Ανοίγει την πόρτα και έκπληκτη αντικρίζει τον Άγγελο.Εκείνος φορά ένα γκρίζο κοστούμι με ένα άσπρο πουκάμισο.Μόλις τη βλέπει το πρόσωπο του φωτίζεται.

-''Το ήξερα ότι θα είσαι ξύπνια!'' δήλωσε θριαμβευτικά.

Η Λένα συνοφρυώθηκε.

-''Πρέπει να πάω τον Μπλού βόλτα.Γι'αυτό είμαι ξύπνια.'' δε θέλει να γνωρίζει τις αδυναμίες της και τις ανασφάλειες της.

-''Ναι καλά..'' είπε εκείνος γεμάτος αμφιβολία.''Θα έρθω μαζί σου!'' συνέχισε με έναν ενθουσιασμό πρωτόγνωρο,δεδομένης της ώρας.

-''Πρωινός τύπος ε?Να και κάτι καινούριο που μαθαίνω για σένα.'' τον πείραξε η Λένα κλειδώνοντας πίσω της την πόρτα.

-''Μπορείς να το πείς κι έτσι.Δε θα με καλημερίσεις με ένα φιλί?'' της παραπονέθηκε.

Η Λένα δεν μπόρεσε να κρύψει το χαμόγελο της.Του χάρισε ένα φιλί στο μάγουλο και άφησε τον Μπλού να ξεχυθεί ελεύθερος στο πάρκο κυνηγώντας ότι βρίσκεται μπροστά του.Ο Άγγελος σήκωσε δύσπιστος το ένα του φρύδι και μετά την άρπαξε από τη μέση και την έφερε στην αγκαλιά του.